خلایق گر نمی دانند ، می دانی که انسانم
چه بود از خلقت من حاصلت یا رب نمی دانم
من آن مهرم که از بی مهری ایام دلتنگم
هزاران جلوه دارم لیک ، زیر ابر پنهانم
دلم گلدان شادی بود و خُرد از ضربت غم شد
گلم در غنچه پرپر گشت تا بشکست گلدانم
چو عکس ماه در آینه امواج لرزانم
چو چشم ابر بر حال گل و گلزار گریانم
زِ شادی ها گریزانم ، زِ بس خو کرده ام با غم
زِ بس خو کرده ام با غم ، زِ شادی ها گریزانم
به یاد دوره شادی به یاد عهد آزادی
سرشک غم زِ مژگان می چکد هر شب به دامانم
زِ لطف و طبع گل در پیش پایم خاک می بوسد
که از روز ازل دَستانسرای هر گلستانم
هزاران نغمه پر شور دارم در گلو ، لیکن
برای هر خس و خاری ، نمی خوانم ، نمی خوانم
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )