[ساقي]

در قلمرو ادبيات درگذشت مرد بزرگي كه 70 داستان تاريخي نوشت و انقلابيون بزرگ را در قالب داستان معرفي کرد

از راست: هوارد در35 سالگي، 56 سالگي، 87 سالگي (سال 2001) و در اواخر دهه 1950 در جلسه كميسيون كنگره آمريكا هنگام اداي توضيح




هوارد فست Howard Fast نويسنده بزرگ و چپگراي آمريكا 12 مارس 2003 در 89 سالگي در گذشت. وي 70 داستان تاريخي از جمله داستان اسپارتاكوس را نوشته و همه داستانهايش زمينه انقلابي و چپ داشته و بيشتر آنها به صورت فيلم سينمايي در آمده اند. هوارد که در سال 1943 به عضويت حزب كمونيست آمريكا در آمد تنها نويسنده آمريكايي است كه از استالين جايزه ادبي گرفت.

هوارد 11 نوامبر 1914 در نيويورك به دنيا آمده بود و پدرش كارگر كارخانه بود. بيست ساله بود كه نخستين داستان خود را به پايان رسانيد. او از همان زمان تصميم گرفت كه در لابلاي كتابهاي تاريخ، انقلابيون بزرگ و كساني را كه به خاطر آزادي و سعادت بشر و ميهنشان فداكاري كرده اند بيابد و هر كدام را قهرمان يك داستان خود كند.

وي سه داستان در باره انقلاب استقلال آمريكا نوشت كه هنوز تجديد چاپ مي شوند تحت عناوين «عبور» ، «راه آزادي» و «آمريكايي». اين سه داستان به صورت فيلم سينمايي در آمده اند. در داستان تاريخي «عبور» كه از رويداد گذشتن سربازان انقلاب به هدايت جورج واشنگتن از رودخانه دليور Delawer گرفته شده، هوارد نقش فردرا در پيشبرد و به ثمر رساندن يك انقلاب به اثبات رسانده و ثابت كرده است كه اگر شخصيت نيرومند جورج واشنگتن نبود شايد انقلاب استقلال آمريكا به آن صورت تحقق نمي يافت.


هوارد عقيده داشت كه داستاني كردن يك بيوگرافي نه تنها صاحب آن را بهتر مي شناساند بلكه كارها، قهرماني ها، جانفشاني ها و هدفهاي او كه باخيال نويسنده تلطيف شده و تكامل يافته اند سرمشق ديگران به ويژه جوانان خواهند شد و نويسنده در عين حال در متن داستان عقايد و فرضيه هاي خود را هم توجيه و تلقين مي كند.
هوارد كه به دليل شهرت چپگرايي بيم داشت كه ناشران از انتشار كتابهايش اكراه كنند، خود شركت نشر «بلو هرون پرس» را داير كرد.

از ميان كتابهاي پرخواننده او «راهي براي مردم»، «تبعه ؛ تام پين»، «لولا: دختر مهاجر»، «نسل دوم»، «كمونيست بودن» و «اسپارتاكوس» شهرت بيشتري دارند.
در دهه 1950 يك كميسيون كنگره آمريكا درباره شايعه كمك هاي مالي هوارد فست به كمونيستهاي فرانسه از وي توضيح خواسته بود.



نخستين مصاحبه مطبوعاتي آزاد يك رئيس كشور و انتقاد يك رئيس كشور از روزنامه ها ـ پيدايش اصطلاح نشريه زرد


15 مارس سال 1906 تئودور روزولت رئيس جمهوري وقت آمريكا در باشگاه «گريديرون» شهر واشنگتن به انتقاد شديد از پاره اي از روزنامه هاي اين كشور پرداخت وگفت كه اين روزنامه ها به جاي خبر رساني سالم و بالابردن سطح معلومات و فرهنگ عمومي، عميقا در گير تبليغات سياسي احزاب و اشخاص شده اند و بعضي افشاگري هاي آنها را كه با نيت خاص صورت مي گيرد «ماكريك Muckrake به معناي به هم زدن كود» خواند.

وي گفت كه افشاءگري با تبليغات سياسي يكطرفه فرق بسيار دارد. وي از سردبيران نشريات خواست كه ميان خود يك انجمن تاسيس كنند، مطالب يك سويه و مغاير حرفه روزنامه نگاري را بيابند و به عنوان «تبليغات سياسي» اعلام دارند تا مردم فريب نخورند. ضمنا خود را جدا از اين نشريات نشان دهند تا مردم از هرچه روزنامه است بيزار نشوند.


اين قبيل نشريات مدتها «روزنامه نگاري زرد» خوانده مي شدند. (هدف از "زرد" در اين عبارت؛ رنگ کود است).

# درهمين روز، ولي هفت سال بعد (سال 1913) وودرو ويلسون رئيس جمهوري وقت آمريكا كه قبلا يك دانشگاهي بود نخستين مصاحبه مطبوعاتي عمومي، آزاد و باز را انجام داد. قبلا مصاحبه هاي سران كشورها با نشريات عمدتا اختصاصي بود و نماينده يك روزنامه و ندرتا چند روزنامه مشخص شركت مي كردند و اصطلاح «مصاحبه عمومي» كه به روي همه روزنامه نگاران باز است بكار نمي رفت.

هدف از مصاحبه آزاد اين است كه روزنامه نگاران از قبل سئوالات خود را به مصاحبه شونده نمي دهند و مراد از مصاحبه باز (اپن اند) اين است كه تا پايان يافتن همه پرسشها ادامه خواهد داشت و محدود به وقت معين نخواهد بود كه در مصاحبه 15 مارس 1913 هر سه عامل جمع بود و از آن پس عموميت يافت و جهاني شد.

تئودور روزولت

وودرو ويلسون