[Omid7]

روایت 90 از قطبی بدون نقاب/حرفهای بی پرده قطبی در هواپیما /قطبی: هرچه می‌کشیم از علی دایی است ...

آرش نوعدوستی/ روزنامه 90

پشت نقاب ادب آقای قطبی ، همین عصبانیت و پرخاش است که سالهاست از آن می گوییم و خوشحالیم که ماه پشت ابر نمی ماند

تا به حال شده که خودتان را جای ما خبرنگاران ورزشی بگذارید؟ یا بهتر است بگوییم دوست داشته‌اید برای لحظاتی هم که شده، این شغل جذاب ولی پردردسر را تجربه کنید؟

اما کسانی که در فرودگاه اصفهان و با پرواز 12 شب قصد سفر به تهران را داشتند، هم توانستند لحظاتی خود را جای خبرنگاران بگذارند و هم کمی تا قسمتی با نگارنده همدردی کرده و مخاطرات این شغل را درک کردند و ... .

زیاد حس کنجکاوی‌تان را تحریک نمی‌کنیم؛ ماجرا از این قرار است که پرواز 12 شب اصفهان به تهران با تأخیری پنجاه دقیقه‌ای همراه شد و مسافران که از قضا بیشترشان دانشجو بوده و از دیدن همسفر مشهوری چون افشین قطبی به وجد آمده بودند، با رگبار پرسش‌های خود سراغ سرمربی تیم ملی رفتند.

آری، مسافران یا همان دانشجویان پرواز اصفهان به تهران، در قالب خبرنگار ورزشی فرو رفتند و من خبرنگار بالاجبار نقش مردم عادی را برای لحظاتی ایفا کردم! هرچه بود افشین قطبی هم که چشم خبرنگاران را دور دیده بود و از خوش حادثه، چهره من یکی را هم نمی‌شناخت، با طیب خاطر و هر جوری که می‌شد جواب مردم را داد تا این‌که بالاخره مرا شناخت و از فرط عصبانیت ...

بهتر است بیش از این توضیح ندهم و یکراست برویم سراغ آنچه بین مسافران، من و سرمربی تیم ملی کشورمان گذشت؛ حال تیم ملی خوب است! اولین سؤال به حال و احوال و اوضاع تیم ملی برمی‌گردد که افشین قطبی با لبخند می‌گوید: در حال حاضر حال تیم ملی خیلی خوب است. این تیم شرایط خوبی دارد که مرا به جام ملت‌های آسیا بسیار امیدوار می‌کند.

مقایسه، عادت مردم است
مردم در هر حالتی دوست دارند تیم ملی خود را با گذشته قیاس کنند و اعقاد سرمربی تیم کشورمان هم این است که این عادت مردم شده است. او تأکید می‌کند: البته در گذشته تیم ملی ایران حال و روز خوبی نداشت و در حال حاضر وضعیت بهتری دارد و ... .

به منصوریان جوان نیاز داشتیم
قطبی می‌گوید: من خودم 46 سال سن دارم و منصور رشیدی هم 56 ساله است. بنابراین لازم بود تا کمی کادر فنی تیم ملی را جوان کنیم. بنابراین سراغ علیرضا منصوریان رفتیم و این مربی جوان هم با نظر خود من به نیمکت تیم ملی اضافه شد.

چند ماه منصوریان را زیر نظر گرفتم
در میان جماعت یکی می‌پرسد، چرا نمیکت تیم ملی را استقلالی کرده‌اید؟ قطبی این حرف را در می‌کند و می‌گوید: من از منصوریان شناخت کافی داشتم، ولی با این حال، چند ماهی او را زیر نظر گرفتم و خوب جوانب امر را بررسی تا بالاخره رسما او را به کار دعوت کردم.

1ـ3ـ2ـ4 یا 3ـ3ـ4
تیم ملی با چه سیستمی بازی خواهد کرد؟ آیا دوباره در جام ملت‌ها به دفاع سه نفره بازخواهیم گشت یا نه؟ قطبی هم آب پاکی را روی دست همه ریخته و جواب می‌دهد هر مربی به یک سیستم و روشی علاقمند است و من هم از این قاعده مستثنی نیستم. به شخصه سیستم 4ـ3ـ3 هلندی و فوتبال تهاجمی را دوست دارم، ولی از آنجا که چند سال می‌شود تیم ملی ایران از روش 4ـ2ـ3ـ1 استفاده می‌کند، بنابراین و با توجه به عادت تیم کشورمان به این سیستم، باید از همین روش استفاده کنیم.

مهاجمی پیدا کرده‌ام شش‌دانگ!
سال‌هاست تیم ملی ایران با مشکل گلزنی مواجه است و پس از خداحافظی علی دایی هنوز یک مهاجم شش‌دانگ پیدا نکرده‌ایم. در این رابطه قطبی می‌گوید: من یکی مهاجم ایده‌آل خود در تیم ملی را پیدا کرده‌ام که بسیار شش‌دانگ است. مطمئن باشید او مشکل گلزنی تیم ملی را برطرف خواهد کرد. منتهای مراتب از من نخواهید اسمش را تا قبل اعلام لیست جدید تیم ملی بگویم!

همه پشت سر دایی سوختند
سرمربی تیم ملی بی‌آن‌که منتظر پرسش دیگری شود، ادامه می‌دهد: به نظرم هرچه می‌کشیم از زیاد بازی کردن دایی است! علی دایی خیلی دیر از تیم ملی خداحافظی کرد و خیلی‌ها را پشت سر خود سوزاند! به همین دلیل است که اعتماد به نفس در بین مهاجمان جوان از بین رفت و بعد از دایی هنوز نتوانسته‌ایم یک مهاجم شش‌دانگ داشته باشیم.

عصبانیت در حد انفجار
من ـ‌ آرش نوعدوستی ـ تصور می‌کنم تنها خبرنگار جمع هستم، اما ظاهرا تصورم اشتباه است، چراکه یکی دیگر از همکاران که پشت سر من ایستاده و قطبی هم او را نمی‌شناخت ناگهان گفت: آقای قطبی! من خبرنگار هستم... اما هنوز جمله‌اش تمام نشده بود که قطبی از فرط عصبانیت در حد انفجار پیش رفت و تا می‌توانست داد و بیداد به راه انداخت.

من هم یک خبرنگار هستم!
وقتی دیدم همکارم تنها مانده و سرمربی تیم ملی کماکان مشغول داد و فریاد است، قاطت نیاوردم و گفتم: «خب، آقای قطبی مگر اشکالی دارد؟ من هم خبرنگار 90 هستم و ...!» این مرتبه قطبی با حرارت بیشتری فریاد کشید: این کار درستی نیست! من داشتم با مردم درددل می‌کردم و اگر می‌دانستم شما روزنامه‌نگاران هم در بین آنها هستید، هرگز حرف نمی‌زدم و ... . هرگز تصورش را نمی‌کنم، ولی آقای سرمربی با عصبانیت بیشتری می‌گوید: این رفتار درستی نیست و ... (ادامه گپ و گفت ما را به صورت سؤال و جواب در زیر بخوانید)

90: ولی آقای قطبی همین حرف‌ها را ما برای مردم می‌نویسیم و برای آرشیو شخصی خود نگه نمی‌داریم!
قطبی: نه! این اصلا حرفه‌ای نیست. ضمن آن‌که روزنامه شما خیلی تند از من انتقاد می‌کند!

بعید می‌دانم! تا جایی که من می‌دانم، سیاست روزنامه 90 نقد عملکرد افراد است و نه نقد افراد! بنابراین اگر هم انتقاد می‌شود، از سر دلسوزی است و ...

شما برخی واقعیات را نمی‌نویسید!

اتفاقا تمام واقعیات را می‌نویسیم!

یک مثال بزنید!

مثلا دعوت از یک دروازه‌بان ذخیره که مصدوم هم بوده، چه دلیلی داشته است؟
من با دکتر او صحبت کردم و پس از اخذ مجوز دعوتش کردم.

ولی خوب یادمان است که همان زمان دکتر مورد نظر اعلام کرد که گلر ملی‌پوش مصدوم بوده و بر همین اساس از فهرست هجده نفره خارج شده است!
نه قبول ندارم! شما همیشه جور دیگری به مسائل نگاه می‌کنید.

چه جوری؟!
خودتان می‌دانید و بهتر است رفتارتان را عوض کنید! (در همین جا مصاحبه گفت‌وگو به پایان می‌رسد، اما کشمکش من و قطبی پایانی ندارد و به صندلی‌های هواپیما هم می‌کشد و ...)

توضیح ضروری: اگرچه بحث من خبرنگار و افشین قطبی در جمع دانشجویان و مسافران پرواز اصفهان به تهران به خیر و خوشی تمام شد، اما این باعث نشد که در دل آرزو نکنم کاش می‌شد برای لحظاتی جای ما خبرنگاران و مردم عوض می‌شد.