ئااااخ... باران!
شایه‌ت ڕیشه‌ی له قووڵایی‌گه‌وره ئوقیانووساندایه
ئه‌م قژئاڵۆز و شێواوه‌ی
شۆڕه‌بی‌‌یه‌‌وه‌حشی‌یه‌ی باران!
یا نه‌شایه‌ت ده‌ریایه‌که‌سه‌ربه‌ره‌وخوار
له‌ژوور سه‌ری شاری ره‌شی تازیه‌‌باران!
ئه‌و ده‌مانه‌ی که‌وا به‌خوڕ،دائه‌کاته‌لێزمه‌‌بار ن
له‌ناو ناخما، به‌جۆش و کوڵ، هه‌ڵئه‌قوڵێ:
زۆر پرسیاری وه‌ک پرسیاران:
ئه‌توانێ که‌بیشواته‌وه‌ره‌نگی شه‌وانی ترس و سام
له‌دڵی یاران؟
چاو و چاوگه‌هه‌موو وشکن
رووناکی‌یه‌کان ونن له‌ناو/ تاریکیی دڵته‌نگی جاران!
هه‌روه‌کوو چۆن ئه‌وه‌ی ناوه
به‌دناو بووه‌له‌ناو شاران!
ئه‌وه‌ی وا له‌ده‌وروپشت و چوارته‌نیشتمان
واڕزیوه،داڕزیوه!
ئاااااااااااااخ باران!
ئومێدی گیانی له‌‌خه‌وهه‌ستاوان، وه‌ستاوان!
ده‌پێم بڵێ
به‌سه‌ر ئه‌و گه‌نده‌ڵی‌یانه‌ی که
وا عومرێکه
نوقمین له‌ناو گێژاویان‌دا
تۆ زاڵ ده‌بێ؟
که‌ی زاڵ ده‌بێ؟
ترجمه : فارسی
آه باران
ریشه در اعماق اقیانوس دارد شاید
این گیسو پریشان کرده بید وحشی باران
یا نه دریاییست گویی واژگونه بر فراز شهر
شهر سوگواران
هر زمانی که فرو میبارد از حد بیش
ریشه در من می دواند
پرسشی پیگیر با تشویش:
رنگ این شبهای وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران؟
چشم و چشمه ها خشکند
روشنی ها محو در تاریکی ی دلتنگ
همچنان که نامها در ننگ
هر چه پیرامون ما غرق تباهی شد
آه باران!
ای امید جان بیداران!
بر پلیدی ها که ما عمریست در گرداب آن غرقیم
فه‌ره‌یدوون موشیری
ترجمه: نه‌جمه‌دین براخاسی