[nae]

بنمای رخ از عصار

بنمای رُخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قندِ فراوانم آرزوست

ای آفتاب حُسن بُرون آ دَمی زِاَبر

کان چهره ی مُشعشع تابانمآرزوست

گفتی زِ ناز بیش مَرنجانمرا بُرو

آن گفتنت که بیشمَرنجانم آرزوست

وآن دَفع گفتنت که بُرو شَه به خانه نیست

وآن ناز و باز و تُندی دَربانم آرزوست

والله که شهر بی​تو مراحَبس می​شود

آوارگی و کوه وبیابانم آرزوست

زِین هَمرهان سُست عناصر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دَستانم آرزوست

زِین خلق پُرشکایت گریان شدم مَلول

آن​های هوی و نَعره مَستانم آرزوست

دِی شیخ با چراغ هَمی​گشت گردِ شهر

کَز دیو و دَد مَلولم و انسانمآرزوست

گفتندیافت می​نشود جُسته​ایم ما

گفت آنک یافت می​نشود آنم آرزوست

یک دستجام باده و یک دست جَعدِ یار

رقصی چُنین میانه ی میدانم آرزوست