شێعرێ له ڕه زا به را هه نی
چ یادگارێکی ڕه شی سه ر ده رگاکه نا
ئه و که سه ی که ناره ته ی خۆی تا هه تاو گه یاند
و به به زه یی نه هات
به چاوانی خۆی به و هه تاوه خورماییه
و حیچ به زه ی نه هات
و هه ر وه کوو ئاو باسکه کانی وێڵ کرد
که له سه ر لێواره دره و شانه به رزه که ی
حه نبه ڵێک له ئاسۆکانی ڕووناکی
وه ک ئێواره بێ خه و شه که ی
هه زار گلێنه ی په شێو کرد.
و له پڕاوێزی ئاوێنه پیر و ماته کان
که سێ که سێبه ره ی خۆی به گه یانده هه تاو
له خۆی زاق بوو و له خۆف مایه وه
و ڕووی وه رگه ڕاند
له م په ستییه به ر بڵاوبووه به سه ر به زمی زه مان دا
و خه ڵک، خه ڵکی شه هید کراو له قه راخه کڕووزانه وه
« له ڕۆژی کاره سات، تاوتکه م به سه‌روو داپۆشن
که مردوین به داخی باڵا به رزێکه وه»*
چ یادگارێکی ڕه شی نا سه ر ده رگا
ئه وه ی که به زه یی نه هات
ئه و که سه ی که ئازیه تی خۆی به هه تاو گه یاند.
ترجمه فارسی:
شعری از دکتر رضا براهنی
چه یادگار سیاهی نهاد بر درگاه
کسی که نعره خود را به آفتاب رساند
و هیچ رحم نکرد،
به چشم خویش – به آن آفتاب خرمایی-
که هیچ رحم نکرد
و مثل آب رها کرد بازوانش را
که بر سواحل تابان شتانه های بلند
حمایلی ز افق های روشنایی
غروب گونه ی نابش،
هزار مردمک دیده را پریشان کرد
و در حواشی آئینه های پیر و کدر
کسی که سایه ی خود را به افتاب رساند،
و به خویش خیره شد و در هراس باقی ماند
و پشت کرد،
به این رذالت گسترده بر بساط زمان
و خلق، خلق شهید از کرانه نالیدند؛
" به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید
که مرده ایم به داغ بلند بالایی"
چه یادگار سیاهی نهاد بر درگاه
کسی که رحم نکرد
کسی که ماتم خود را به آفتاب رساند.
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )