زندگی ْ یعنی نمردن! ٭بِـِـرَم؟ یا که نـَرم!
رو آسمون نوشتن : «ای! پرنده! پر زدن بس!»
با کسی شوخی ندارن! اینجا حرف حرف ِ گلوله س!
پر بگیر از دل ِ این دام! زندگی یعنی نمردن!
بدتر از طعم ِ نفس نیست، طعم ِ این مرگ ِ مقدس!
آسمون قُرُق نمیشه، با رجزخونی ِ صیاد!
خوش صداتر از سکوته، انعکاس ِ سرخ ِ فریاد!
بگذر از مرز ِ گلوله! که ترانه رنگ ِ خونِ!
نگو مُردن ِ پرنده پُشت‌ِ ابرا میره از یاد!
آخر ِ بازی ِ نفرت، تو بگو که کی برنده س،
وقتی تو قطره ی خونت، پر پر ِ صدتا پرنده س!
دلت ُ بزن به ابرا! خلوت ِ قفس رُ بشکن!
پشت ِ میله های حسرت، نبض ِ ثانیه گزنده س!
من واسه دردای تو قرص ِ مسکــّن ندارم!
اگه تو بخوای به هر سایه ای ایمون میارم!
بگو تا یادم بره همین زبون ِ مادری!
زندگی توی قفس بهتره یا در به دری!●
|