زلزله ٭یکی بعد از شنیدن ِ‌این غزل ترانه گفت: خیل ِ خُب!!!
نگو: «- دوسم نداشته باش!» خواستن ِ تو کارِ دله!
حریف ِ این دل نمی شم! راضی نمی شه! مُشکله!
راهمُ سد می کنی با، اون دو تا چشم ِ کهربا،
گذشتن از چشمای تو، مثل ِ خیال ِ باطله!
با اون نگاه ِ دَدَری، ما ر ُ کجاها می بری؟
تو که می دونی عاشقت نداره تاب ِ فاصله!
ما سکن ِ خیالتیم، عاشق ِ عطرِ شالتیم،
این دل ِ بی وطن هنوز، اهل ِ همین آب ُ گله!
از وقتی که یکی شدن، دستای تو با دست ِ‌من،
تو شهر ِ آروم ِ دلم، اومده صد تا زلزله!
تو مثل ِ قایق روی آب، می گذری مستُ بی شتاب،
انگار نمی دونی یکی منتظرت تو ساحله!
همیشه بی قرار ِ تو! همیشه انتظار ِ تو!
بیا که بی اومدنت، سر می ره صبر ُ حوصله!
وعده ی فردا نمی خوام، نگو : «- بمون! خودم میام!»
بذار بهاری شه هوام، بذار بخونه چلچله!
بذار که اون چشمای ناز، ما ر ُ هوایی کنه باز،
عشق ِ تو شیرین ِ اگه زمونه مون هلاهله!●
|