تجسّم ٭ساعت خورشیدی در شب خواب خورشید می بیند!
شب ُ این ساعتک ِ خورشیدی!
من ُ این حنجره ی تبعیدی!
ای همیشه همسکوت ُ همنگاه!
من ُ از کدوم غزل دزدیدی؟
گـُم شدم تو کوچه های مِه زده!
چه کسی نشون ِ من ر ُ بلده؟
اصلا ً انگار نفس ُ نور ُ چراغ،
به ترانه های ما نیومده!
وقتی هر خاطره خنجر می زنه،
وقتی ایینه به فکر ِ کشتنه،
دیدن ِ دوباره ی دستای تو،
لحظه ی ناب ِ تولد ِ منه!
با تو میشه عشق ُ تو ترانه دید!
میشه لاجرعه چشات ُ سرکشید!
واژه های دس نخورده ر ُ بیار!
تو برس به داد ِ این برگ ِ سفید!
جوشش ِ دوباره ی شعر منی!
مثل ِ قامت ِ ستاره روشنی!
ای تجسم ِ امید ُ عاطفه!
تو درست مثل ِ نفس کشیدنی!
وقتی هر خاطره خنجر می زنه،
وقتی ایینه به فکر ِ کشتنه،
دیدن ِ دوباره ی دستای تو،
لحظه ی ناب ِ تولدِ منه!●
|