[زکریا فتاحی]

بازیکنان نویدبخش - BLUE CHIPS

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : ویلیام فریدکین
فیلمنامه‌نویس : ران شلتن
فیلمبردار : تام پریستلی جونیر
آهنگساز(موسیقی متن) : نیل راجرز، جف بک و جد لیبر
هنرپیشگان : نیک نولتی، مری مک‌دانل، ج.ت. والش، اد اونیل، آلفره وودارد، باب کوسی، شاکیل اونیل، پنی هارداوی، مت نوور و لوئیس گاست جونیر
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه


ـ ̎پیت بل̎ (نولتی)، بسکتبالیست سابق و مربی مشهور و موفق تیم دانشگاه وسترن، اکنون با تیمی روبه‌رو شده که پس از سال‌ها محبوبیت و موفقیت دیگر توان بازی و مبارزه ندارد و باید از نو ساخته شود. ̎پیت̎ بعد از صحبت با مدیران دانشگاه، سرانجام قرار می‌گذارد چند بازیکن جدید انتخاب کند. ابتدا به شیکاگو می‌رود و آنجا با کمک یک مربی محلی، ̎پوچ̎ (هارداوی) را با حقه و دروغ استخدام می‌کند. در ایندیانا پسر مزرعه‌ٔار به نام ̎ریکی̎ (نوور) را پیدا می‌کند و در انتها در لوئیزیانا، در محلات سیاه‌پوست‌نشین، یک سیاه‌پوست بی‌سودا به نام ̎نئون̎ (ش.اونیل) را با خود می‌آورد. ̎پیت̎ محبوبه‌ای به نام ̎جنی̎ (مک‌دانل) دارد که معلم است و همیشه از او انتقاد می‌کند. بازیگران جدید وارد دانشگاه می‌شوند و ̎نئون̎ مجبور می‌شود نزد ̎جنی̎ درس بخواند و به سرعت دیپلم بگیرد تا با هر کلکی دانشجوی دانشگاه شود. اما وقتی یکی از این سه نفر با درخواست کمک مالی به ̎پیت̎ رجوع می‌کند، او ناگزیر می‌شود به رغم میل باطنی‌اش به سراغ ̎اد ̎ (ا.اونیل)، همان صاحب متنفذ یک تیم فوتبال امریکائی بروند که از ̎پیت̎ خواسته با باشگاه او کار کند. روز مسابقه نهائی وقتی ̎اد̎ با غرور و قدرت وارد رختکن بازیکنان می‌شود، ̎پیت̎ عصبانی می‌شود اما ̎اد̎ می‌گوید که در اصل همهٔ تیم و او را خریده است. ̎پیت̎̎ وقتی می‌فهمد در مسابقهٔ قبلی یکی از بازیگران فقیر سیاه‌پوست از تیم مقابل پول گرفته تا بد بازی کند، ویران و تلخ در گفت‌گوئی مطبوعاتی به همه چیز اعتراف می‌کند و استعفا می‌دهد.
ـ فیلمی دربارهٔ پشت پردهٔ ورزش و دربارهٔ روحیهٔ امریکائی، نسل گذشتهٔ صاحب اعتقاد و اصول و دربارهٔ مردی که شکست می‌خورد اما اصولش را حفظ می‌کند. کار اگر نام فریدکین را نداشت، شاید اصلاً توجهی بر نمی‌انگیخت، و اصلاً فیلمی از شلتن که خود فیلم مردان سفید نمی‌توانند پرش کنند (۱۹۹۲) را دربارهٔ بسکتبال و بازیگران حومهٔ شهرها دارد، اما فیلم نه چیزی دربارهٔ پشت پرده می‌گوید و نه چیزی دربارهٔ بستکبال و نه پرداخت شخصیت نولتی، و بیشتر تأسفی بر می‌انگیزد دربارهٔ فیلمسازی که زمانی سلطان بود، کارش را بلد بود و حرف‌های بسیار داشت. فیلم می‌توانست دربارهٔ هر ورزشی باشد، وقتی از خود آن ورزش چیزی تازه نمی‌گوید.