[زکریا فتاحی]

پالس - PULSE

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مایکل لسیهی و جوئل سواسون
کارگردان : جیم سانزیرو
فیلمنامه‌نویس : وس کریون و ری رایت، برمبنای فیلم‌نامه‌ای نوشتهٔ کیوشی کوروساوا
فیلمبردار : مارک پلامر
آهنگساز(موسیقی متن) : الیا کمیرال
هنرپیشگان : کریستین بل، ایان سامرهالدر، کریستیان میلیان، ریک گونسالس، جاناتان تاکر، سام لوین، اوکتاویا اسپنسر و جرمی گاسکین
نوع فیلم : رنگی، ۹۰ دقیقه


̎جاش̎ (تاکر)، دانشجوئی که ̎هکر̎ ماهری هم هست، موقع کار در کتابخانهٔ دانشگاه با موجود سفیدرنگ هیولامانندی روبه‌رو می‌شود. وقتی این برخورد تکرار می‌شود، ̎جاش̎ خود را حلق‌آویز می‌کند. تصویرهای سیاه و سفید هولناکی که ̎جاش̎ از طریق مانیتورش دریافت می‌کرده، حالا روی کامپیوتر دوستش، ̎متی̎ (بل) ظاهر می‌شود و بعدی روی کامپیوتر دوستانشان، ̎استیون̎ (گونسالس) و ̎تیم̎ (لوین) و هم‌اتاقی ̎متی̎، ̎ایزابل̎ (میلیان). ̎استون̎ داوطلب می‌شود فعالیت‌های ̎جاش̎ در زمینهٔ هک کردن را بررسی کند؛ ولی قربانی می‌شود: ماده‌ای مرکب‌مانند او را دربرمی‌گیرد و به خاکستر تبدیل می‌کند. وقتی ̎دکستر̎ (سامرهالدر) به‌عنوان گیرندهٔ کامپیوتریِ ̎جاش̎ معرفی می‌شود، ̎متی̎ یار جدیدی پیدا می‌کند که می‌تواند در حل این معما کمکش کند.
● در پالس، بازسازی فیلم دلهره‌آور و به شدت انتزاعیِ کیوشی کوروساوا (با همین نام، ۲۰۰۱)، اشباح در اینترنت موقعیتی دوزخی پدید می‌آورند. فیلم که قرار بوده کریون آن را کارگردانی کند (و حالا به اتفاق رایت فقط فیلم‌نامه‌اش را نوشته) به‌دست کارگردان تازه‌کار، سانزیرو، ساخته شده که ظاهراً در خالی کردن دل تماشاگر، چندان مهارتی نداشته است. پالس یکی از ناموفق‌ترین تلاش‌های آمریکائی‌ها برای آمریکائی کردن سینمای ترسناک ژاپنی، ژانری فرعی و اساساً ژاپنی است. در حالی‌که اریژینال‌ها (فیلم کوروساوا، سری فیلم‌های حلقه یا آب تاریک) با سنت افسانه‌های اشباح ژاپنی، ارتباط مستقیم دارد، بازسازی‌های آمریکائی، نوعی فرصت‌طلبی برای استفاده از ایده‌های خوب یک نفر دیگر به نظر می‌رسد. و این موضوع دقیقاً در مورد پالس صدق می‌کند. اگرچه علت تهاجم اشباح، در نهایت به گردن حقه‌های الکترونیک می‌افتد ولی مطرح کردن این مسئله که باید از آن‌چه در اینترنت ظاهر می‌شود ترسید، به نظر بسیاری، تدبیری قلابی برای ترساندن مخاطب جلوه می‌کند. حتی تعدادی تصویر واقعاً چشم‌گیر از فجایع عمومی نیز، باسمه‌ای بودن موضوع را از چشم پنهان نمی‌دارد.