بخش دوم، «فروهر چيست؟» عنوان گرفته است و بحثي است درباره ريشه‌شناسي اين واژه و معناي آن. فروهر ذره مينوي وجود آدمي است كه پس از مرگ به صورت فعال باقي مي‌ماند و ياري‌دهنده نيكان و پارسيان و كيفردهنده زشت‌كرداران است. نويسنده توضيح مي‌دهد كه وظيفه فروهر چنين است كه از هنگام بسته شدن نطفه آدمي، تا لحظه مرگ، او را ياري دهد «اين نيرو پس از مرگ آدمي، به عالم بالا مي‌رود و همواره از اهورامزدا براي بازماندگان درگذشتگان، درخواست خرمي و شادماني مي‌كند».
از اين رو «شايد بتوان گفت كه فروهر با ارزش‌ترين جزء وجود انسان است. چون اين جزء، ذره‌اي است از هستي بي‌پايان اهورامزدا كه هنگام زايش براي راهنمايي روان و رهبري آن به سوي كمال در وجود يك انسان جايگزين شده و پس از مرگ با همان پاكي و درستي به اصل خود مي‌پيوندد» (ص 11).
آنگاه بخش «اشاره به فروهر در اوستا» آمده است. نويسنده توضيح اين نكته را درخور اهميت مي‌داند كه در «گات‌ها» (سرودهاي مينوي اشو زرتشت)، كه بخشي از «يسنا» اوستاست، نامي از فروهر برده نشده است. او به جست‌وجوي پاسخي براي اين پرسش مي‌پردازد كه چرا به چنين نامي در «گات‌ها» برخورد نمي‌كنيم؟ سپس بخش‌هايي از «فروردين يشت» (يكي از «يشت»هاي اوستا ) را مي‌آورد كه در آن، اهورامزدا با زرتشت پيامبر سخن گفته و از فروهرها ياد كرده است.
در هاتِ بيست و ششمِ «يسنا»، درباره فَرَوشي اهورامزدا آمده است: «... اينک در ميان همه اين فَرَوشي‌هاي نخستين، فروشي اهوره‌مزدا را مي‌ستاييم که مِهترين و بهترين و زيباترين و استوارترين و خردمندترين و بُرزمندترين و سپندترين است.»
در بخش بعدي از «باورهاي اسطوره‌اي درباره فروهر» نكته‌هايي با خواننده در ميان گذاشته شده است. نويسنده يادآوري مي‌كند كه نبايد آن‌چه را كه در اسطوره‌ها آمده است، با انديشه و سخن زرتشت، يكي دانست، چرا كه بسياري از آن پندارها با «گات‌ها» سازگار نيست و برخاسته از انگاره‌هاي اسطوره‌اي (نه ديني) است. در هر حال، بر اساس اسطوره‌ها، جهان مادي آفريده مي‌شود، اما پيش از آن به صورت فروهر يا مينوي، پايدار بوده است.
بخش كوتاه «فروهر و روان» نيز تلاشي است براي دريافت اين نكته كه آيا فروهر همان روان است؟ نويسنده، با استناد به نوشته‌هاي پژوهندگان، فروهر و روان را جداي از هم مي‌داند. سپس از «فروردينگان، جشن نزول فروهرها» ياد مي‌كند و توضيح مي‌دهد كه چگونه اين جشن نخست سال، با پايين آمدن فروهر درگذشتگان ارتباط مي‌يابد.
اشاره به مراسمي كه در اين جشن برگزار مي‌شود، آشنايي بيشتر خواننده را با «فروردينگان» فراهم مي‌كند و پيوند آن را با فروهرها نشان مي‌دهد. زرتشتيان در جشن فروردينگان به زيارت آرامگاه درگذشتگان خود مي‌روند و طي مراسمي از آنان ياد مي‌كنند. خواندن نيايش «آفرينگان» و روشن كردن شمع از ديگر بخش‌هاي اين آيين است. نقل ترجمه بخشي كوتاه از متن پهلوي «روز هرمزد ماه فروردين، ماه فروردين روز خرداد» كه از متن‌هاي مهم زبان پهلوي است، تكميل كننده اين پاره از كتاب است.
در بخش اصلي كتاب، توضيحات لازمي درباره «نگاره فروهر» آمده است و سپس در بخش «معناي اجزاي نگاره فروهر»، جزء به جزء آن پيكره و معناي هر كدام از آن اجزاء شرح داده شده است. از جمله آن كه سر پيكره كه به شكل مرد سالخورده‌اي است، نشان از تكيه بر تجربه و دانش آدمي دارد. حلقه مهر در دست چپ فروهر نيز اهميت پاي‌بندي به پيمان‌ها و پيوستن به راستي است...
...