[behnam5555]

ما ایرانیان واژگان زیبا و کهن خود را فراموش کرده ایم یا کمتر می گوییم و به جای آن ها از واژه های عربی که البته آن هم زیباست استفاده می کنیم.

برای نمونه به جای «هَزاردَستان » بلبل می گوییم . به جای « شانه به سر» هدهد . به جای «چشم به راه » منتظر . به جای «کژدم» عقرب. به جای «خو گرفتن » الفت . به جای «خوی » خصلت . به جای «ویژگیها » خصوصیات .
البته این ناتوانی فارسی نیست . کدام زبان چنین نیست ؟ خود عربی نیز از زبانهای فارسی ، عبری ، سریانی و زبانهای غربی مانند یونانی و انگلیسی بسیار بهره گرفته است .در عربستان و ... به « بستنی » می گویند: « بوظة» که همان « بوز » به معنای « یخ » در ترکی است البته بیشتر « آیس کریم » می گویند . به پل می گویند کوبری » که همان « کورپی »در ترکی است و مصریها هم « کوبری » می گویند و هزاران مثال دیگر .
باید قدری روشن بین و واقع نگرباشیم . زبانها میراث بشریت اند و به همه انسانها تعلق دارند . تعصب بیجا چشم را کور می کند . فارسی شکر است . اما به همین گونه که هست . ولی نباید در بهره گیری از سایر زبانها زیاده روی کنیم . خوشبختانه به تازگی فرهنگستان دیگر از واژه های نا فارسی بهره نمی برد . برای نمونه می توانستند به جای «پیامک » از «رُسَـیله » در عربی یعنی« رساله کوچک » استفاده کنند .ولی می دانیم که چنین نکردند . این دشمنی با عربی نیست .امروزه ادیبان مردم را تشویق می کنند که به جای استفاده از کلماتی مانند فارغ التحصیل و بین المللی از دانش آموخته و جهانی استفاده کنند زیرا اصلاً خود این دو واژه نیز در اصل زبان عربی وجود ندارد . یا استفاده از کلماتی مانند استیصال فارسی را دچار ناتوانی می کند زیرا معنی آن بر بیشتر مردم آشکار نیست و بهتر است به جای چنین کلمه ی نا آشنایی از کلمه ی ( درماندگی ) استفاده کنیم . که حتی کودکان نیز معنی آن را می دانند و بسیار خوش آهنگ تر از استیصال است و املای آن نیز آسان است و هیچ مشکلی نیز ندارد و هم زبان نوشتار است و هم گفتار .