[behnam5555]

جنگل مولا

داستان:

هر محلی که بی نظم و ترتیب و توام با هیاهو و جنجال و زد وخورد و درگیری باشد اصطلاحا به جنگل مولا و یا جنگل مولی تعبیر می­شود.
بعضی از ظرفا ونکته سنجان این تعبیر مثلی را در رابطه با جهان و آن­چه در آن هست نیز به کار می­برند و با توجه به نابسامانی­ها و بی قاعدگی­ها و درگیری­هایی که غالبا در میان ملل و جوامع دنیا حکم­فرما باشد از باب تعریض و کنایه می­گویند :«دنیا جنگل مولاست» یعنی قانون و ضابطه در آن وجود ندارد و معیار وامیال نظام جهانی براساس هوی وهوس و خودکامگی اقویا و زورمندان است نه براصول و موازین عدالت و انصاف و برابری و برادری.
اکنون می­بینیم جنگل مولا کجاست وچه عاملی موجب شده است که این جنگل معروف و مبین بی­قانونی و بی­قاعدگی گردد.
«جوگی رامپورا» شهر کوچکی است در شمال شهر «لکنهو» در هندوستان که در شمال این شهر جنگل انبوه ومتراکمی وجود دارد.
بدیهی است در این جنگل همچون جنگل­های دیگر، حیوانات وحشی وغیر اهلی از هر نوع زندگی می­کنند و قانون جنگل به تمام معنی در آن حکمفرما می­باشد.
اما واقعه­ ای که موجب گردید این جنگل به جنگل مولا موسوم گردد این است که : سالی در این جنگل کم آبی و خشکسالی رخ داد و سکنه آبادی­های آن و همچنین حیوانات اهلی و وحشی از کثرت عطش و تشنگی به جان آمده صدها انسان و حیوان از شدت و حدت گرما وبی آبی تلف شدند.
این مطلب هم ناگفته نماند که در این جنگل دراویش مسلمان هم زندگی می­کردند که البته کارشان ریاضت وچله نشینی بود.
پیداست این دراویش هم از فرط تشنگی می­سوختند و جز شکر و شکیبایی و مددخواهی از مولای متقیان چاره و علاجی نداشتند تا اینکه روزی، به طوری که اهالی منطقه می­گویند و به آن اعتقاد دارند، یکی از دراویش صدای سم اسبی را شنید که به سوی او می­آید وچون نزدیک شد سمش را بر زمین زد وخود ناپدید شد.
درویش موصوف با دیدگان حیرت زده مشاهده کرد که چشمه­ای از محل سم اسب جوشید و آب زلال وخوشگواری از آن جاری گردید که انسان و حیوان از آن نوشیدند و سیراب گردیدند.
این اسب به عقیده­ ی دراویش آن جنگل همان اسب مولای متقیان علی بن ابی طالب بود که جان سکنه آن جنگل را از بی آبی نجات بخشید و به پاس و افتخار این واقعه و این چشمه که هنوز در این جنگل می­جوشد و جریان دارد جنگل مزبور را جنگل مولا نامیده­اند که غرض از مولا همان امام اول شیعیان است و همه ساله بالغ بر یک صد هزار نفر از مسلمانان هندوستان در ایامی مخصوص به آن جنگل می­روند و در پیرامون آن چشمه به زیارت و عبادت می­پردازند.