[behnam5555]

گربه ­ی عابد

داستان:

گربه ی عابد به کسانی اطلاق میشود که در لباس زهد و تقوی اعمال ریاکارانه از آنان سربزند و در کسوت خدمتگزاری و نوع دوستی مردم را فریب دهند ، خود را امین و صادق و منزه و متقی جلوه دهند ولی از هر عمل و حقه بازی که متضمن منافع و مصالح شخصی باشد خودداری نورزند.

این گونه افراد گندم نما و جوفروش را اهل اصطلاح گربه­ ی عابد می­خوانند و مردم ظاهربین را از زهد فروشی آنان برحذر می­دارند .
اما ریشه و منشا تاریخی این ضرب المثل :
«خواجه عمادالدین فقیه کرمانی» معروف به عماد فقیه از مشایخ عرفا و شعرای کرمان است که در نیمه ­ی دوم قرن هشتم هجری به عهد امیرمبارزالدین محمد و شاه شجاع سلاطین آل مظفر در کرمان می­ز­یست و این دو پادشاه نسبت به او اخلاص و ارادت می­ورزیده ­اند .
عماد فقیه با وجود مقام فقاهت شعر می­گفت و مخصوصا در سرودن غزل توانا بود. عماد فقیه در کرمان زاویه و خانقاهی داشت که صوفیان کرمان و افرادی که به شیخ ارادت می­ورزیده­ اند در آن خانقاه جمع می­شدند اما اخلاص و ارادت مردم نسبت به عماد تنها از جنبه شعر و شاعری و فقاهتش نبوده است بلکه عماد فقیه گربه ای داشت و آن را طوری تعلیم کرده بود که چون نماز می­گزارد آن گربه نیز به متابعت وی در رکوع و سجود می­رفت و چنان وانمود می­شد که گربه عابد مانند نمازگزاران صف جماعت شیخ را اقتدا می­کند .
پیداست که مردم ظاهربین ازجمله مبارزالدین محمد و شاه شجاع این معنی را حمل بر کرامت عماد فقیه کرده بیش از پیش در راه اخلاص نسبت به شیخ می­کوشیدند و تقرب به آستانش را اجری کریم و فوزی عظیم می­پنداشتند .