وه‌رگه‌ڕاوه‌ی تیکه‌یه‌ک له‌شیعرێکی سیاوه‌ش که‌سرایی
ئه‌وانه‌ی له‌سه‌ر دیوار دانیشتوون! له‌گه‌ڵ ئێوه‌مه
نان له‌سه‌ر سفره‌و، وشه‌له‌کتێب
چرا له‌ماڵ و، چرۆ له‌هه‌نار
ئاو له‌پیاڵه‌و په‌پووله‌له‌ئێوار
ستران له‌منداڵ، زه‌رده‌له‌لێوان
واگرتیشتان! چی له‌خه‌ونه‌کانمان ئه‌که‌ن؟!
ئێمه‌خه‌ون ئه‌بینین و ئێوه‌درۆ ئه‌ڵێن
درۆ ئه‌که‌ن کاتێ ئه‌ڵێن:
بن به‌سته‌ئه‌م کۆڵانه[ئه‌م کۆڵانه‌بن به‌سته]
ئه‌و کۆتره‌یه‌خسیره‌بێ ئاسمانه[بێ ئاسمانه‌ئه‌و کۆتره‌په‌ڕبه‌سته]
سه‌بری هه‌ساره‌ش بێ پایانه.[بێ پایانه‌سه‌بری هه‌ساره‌ی دڵ خه‌سته]
گاواره‌‌له‌کۆڵ مه‌تێپه‌ڕ ئه‌بین:
له‌خه‌وفی خه‌ره‌ند (ره‌هه‌ند)
له‌چۆمی ساواق.
ئێمه‌ئه‌زانین له‌پشت سێبه‌ری ئه‌م گشت دیواره
ئێستاش نیشانه‌ی عه‌تری عه‌لاقه‌و(ئێستاکه‌ش عه‌تری حه‌ز و ئه‌رخه‌وان)
گوڵی ئه‌رخه‌وان (نیشانه‌کانیان)
روون و دیاره.(روون روون دیاره)
ئاخری رۆژێ ئا له‌م رۆژانه‌ئه‌گه‌ڕێینه‌وه
په‌رده‌پووکاوه‌پڕ پرسیاه‌کان وه‌لائه‌ده‌ین و
په‌نجه‌ره‌کان دانه‌دانه‌لێ ئه‌ده‌ین وبه‌خه‌ڵک ئه‌ڵێین:
له‌پشت سێبه‌ری ئه‌م گشت دیواره
باخێکی گه‌وره‌ی
بلووغی بولبول
فامی خۆره‌‌تاو
نم نمه‌ی باران
له‌وێ جێماوه.
با آنها که بالای ديوار نشسته اند
نان از سفره و کلمه از کتاب،
چراغ از خانه و شکوفه از انار،
آب از پیاله و پروانه از پسین،
ترانه از کودک و تبسم از لبان مان گرفته اید؛
با روءیاهامان چه می کنید؟
ما روءیا می بینیم و شما دروغ می گویید...
دروغ می گویید که این کوچه، بن بست و
آن کبوتر پربسته ، بی آسمان و
صبوری ستاره بی سرانجام است.
ما گهواره به دوش از خوف خندق و
از رود زمهریر خواهیم گذشت.
ما می دانیم آن سوی سایه سار این همه دیوار
هنوز علایمی عریان از عطر علاقه و
ارغوان پیداست.
سرانجام روزی از همین روزها برمی گردیم
پرده های پوسیده ی پرسوءال را کنار می زنیم
پنجره تا پنچره ... مردمان را خبر می دهیم
که آن سوی سایه سار این همه دیوار
باغی بزرگ از بلوغ بلبل و
فهم آفتاب و
نم نم باران
باقی است.
سیاوش کسرایی
****************************
ستێرک له‌ئاسمان، له‌هه‌ور باران
دیه‌له‌زه‌ریا و ورته‌له‌خه‌یاڵ
کۆتر له‌کووجی و مانگ له‌دڵداری
چه‌م له‌رۆشتن و له‌ئاوازی ئاوێنه، ئاوتان سه‌ند!
چی له‌خه‌ونه‌کانمان ئه‌که‌ن؟
ئێمه‌خه‌ون ئه‌بینین و ئێوه‌درۆ ئه‌ڵێن،
درۆ ئه‌که‌ن کاتێ ئه‌ڵێن:
کلچانی ماڵان شکاوه‌و
شه‌مچه‌ی کاره‌سات کوژاوه‌و
خه‌ڵکیش خه‌وتووی ناو گریانن.
ئێمه‌ئه‌زانین له‌پشت سێبه‌ری ئه‌م گشت دیواره
رۆچنه‌یێکی روون رواوه: له‌ئه‌ستێره‌و
له‌خه‌ونی گوڵ ئه‌ستێره.
رۆژێ له‌م رۆژانه‌ئاخر
چاوه‌دێره‌کانی ماچ و
رازپارێزانی زه‌ریا دێن
هه‌واڵی دۆزینه‌وه‌ی
به‌ستێنی ئه‌رخه‌وان و
گۆرانیی نوور و
عه‌تری حه‌زمان بۆ ده‌هێنن.
واگریمان لێتان سه‌ندین:
سێبه‌ری دار و
خه‌ونی رێبوار و
ماچی باران و
گوڵۆکی چرای نێرگزان،
چی له‌خه‌ونه‌کانمان ئه‌که‌ن؟؟؟
وه‌رگێڕ: نه‌جمه‌دین براخاسی
رێبه‌ندان و ره‌شه‌مه‌ی87ی هه‌تاوی
بانه
*************************************
ستاره از آسمان و باران از ابر،
دیده از دریا و زمزمه از خیال،
کبوتر از کوچه و ماه از مغازله،
رود از رفتن و آب از آواز آینه گرفته اید؛
با روءیاهامان چه می کنید؟
ما روءیا می بینیم و شما دروغ می گویید...
دروغ می گویید که فانوس خانه شکسته و
کبریت حادثه خاموش و
مردمان در خواب گریه اند.
ما می دانیم آن سوی سایه سار این همه دیوار،
روزنی روشن از روءیای شب تاب و
ستاره
روییده است.
سرانجام روزی از همین روزها
دیده بانان بوسه و رازداران دریا می آیند
خبر از کشف کرانه ی ارغوان و
آواز نور و
عطر علاقه می آورند.
حالا فرض که:
سایه از درخت و
خواب از مسافر،
بوسه از باران و
غنچه از چراغ نرگس
گرفته اید،
با روءیاهامان چه می کنید؟
سید علی صالحی
مجله ی نقد نو/اسفند84وفروردین 85
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )
ویرایش توسط behnam5555 : 02-14-2011 در ساعت 07:45 PM
|