[رزیتا]

يك ساعت بعد در اتاقم به صدا در آمد . بلوز قرمز و شلوار مشكي پوشيده بودم . آخرين قطره اشك را از گوشه چشمم پاك كردم و در را گشودم . نگاهي انديشناك به من انداخت و سرتاپايم را نگريست و گفت:" نمي خواهي بيايي بيرون ؟"

لحنش مي گفت همه چيز را فراموش كرده است و من با لبخند همراهش از اتاق بيرون آمدم . خودش روي صندلي نشست و از من تقاضاي چاي كرد . وقتي چاي ميريختم در اين فكر بودم كه روزي از بابت تعرضي كه به وجودم شده بود ناراحت بودم و مي گريستم حال براي چه ناراحتم ؟

آيا عجيب نبود ! به من اعتنايي نكرد چرا بايد ناراحت و دمق باشم ؟ من به او افتخار مي كردم . وقتي چاي داغ را تا ته سر مي كشيد خيره به او زل زده بودم . متوجه شد و با لبخند گفت:" چيه ؟ بدجوري نگاهم مي كني ."

" ماندانا به نظر گرفته مي رسي ."

نگاهش كردم و گفتم:" نه هيچي نيست ."

با اشاره به لباسهايم گفت:" ببين اين لباسها چقدر بهت مي آيد ! هيچوقت دوست ندارم در مقابل كسي با آن پوشش مسخره ظاهر بشوي باشد؟"

خوشحال شدم . آري دلم مي خنديد و چشمم اشك شوق به ديده آورد او مرا از نو ساخت . " باشد قول مي دهم . "

از جا برخاست و رو به من گفت:" حاضري با هم كمي قدم بزنيم ؟"

شادمانه نگاهش كرد ." بله با كمال ميل ."

" پس لباس گرم بپوش . "

موهايم را زير كلاهم پنهان كردم و دكمه پالتويم را تا زير گردنم بستم . خوشجال بودم .

روي سنگفرش خيابان همگام با هم راه مي رفتيم . غروب يك روز زمستاني بود كه سوز سرما تا مغز استخوان رخنه مي كرد .

" ببين ماندانا من بيست و نه سال از عمرم گذاشته . بهترين سالهاي زندگي ام را توي شهر كوچكمان گذرانده ام خاطرات ارزشندي هم از آن سالها دارم كه فكر نكنم هيچوقت فراموششان كنم . وقتي تصميم گرفتم به تهران بيايم با خودم گفتم يك زندگي متفاوت خواهم داشت . يك زندگي جديد . نه اينكه از زندگي قبلي ام ناراضي باشم . نه دنبال تغيير و تحول هستم چون از يكنواختي خوشم نمي آيد . "

كمي مكث كرد به پارك رسيده بوديم . روي نيمكت نشستيم و او همراه با نفس عميقي ادامه داد :

" هرگز فكر نمي كردم تدريس در يك دبيرستان دخترانه تا اين حد برايم سخت باشد . دخترها احساسات عجيب و غريبي دارند كه تا به حال در اين مورد تجربه اي نداشته ام . نامه هايي كه برايم مي نويسند حاكي از احساسات زودگذر پوچ و بي ارزش آنهاست . بعضي وقتها بيشتر نامه ها را بي آنكه بخوانم پاره مي كنم و دور مي ريزم ..."

دوباره بي آنكه به نتيجه اي برسد حرفهايش را ناتمام گذاشت . نمي دانم از بازگو كردن اين حرفها چه قصدي داشت . شايد فكر مي كرد من هم دچار آن احساسات پوچ شده ام ؟ آه نه اين منصفانه نبود . يك بار فقط يك بار درگير اين احساسات كشنده شدم و خودم را براي هميشه نابود كردم ديگر نه به خودم چنين اجازه اي ...

" ماندانا در سن و سالي كه تو هستي مي شود به معناي واقعي كسي را دوست داشت ؟" يكه خوردم و مستقيم نگاهش كردم. چه منظوري داشت ؟ چشمان منتظرش نگذاشت بيشتر از اين فكر كنم .

" نمي دانم فكر مي كنم خيلي كم پيش مي آيد... ولي غير ممكن نيست ."

پرسش بعدي او بيشتر داغم كرد :" تو تا حالا به اين احساس رسيدي ؟" نگاهش كردم او هم به من خيره شده بود . در نگاهش همه چيز بود . همرباني و صداقت و برقي كه بي شباهت به عشق نبود اما چرا انكار كردم ؟ چرا دروغ گفتم .

" نه راستش زياد خودم را درگير اين جور مسائل نمي كنم ."

نگار تيرش به سنگ خورد . سنگي را از جلوي پايش برداشت و به طرف كلاغ بد آوازي كه بالاي درخت نشسته بود پرتاپ كرد . دوباره سكوت بين صحبتمان حط فاصله انداخت . اين بار با ساعت مچي اش ور مي رفت كه پرسيد :" نظرت درباره خانم گرمارودي چيست ؟"

احساس خفگي كردم . آرام گفتم :" نظري ندارم دبير خوبي است ." سرش را پايين انداخت و دوباره به ساعت مچي اش چشم دوخت .

" آره خودم هم همين فكر را مي كنم ولي ..." به من نگاه كرد و گفت:" تو اگر جاي من بودي چه كار مي كردي ؟"

با تعجب نگاهش كردم . كمي هول به نظر مي رسيد و انگار تمركز حواس نداشت . " يعني كدام را انتخاب مي كردي . آنكه دوستش داري و نميداني كه دوستت دارد و يا آنكه دوستت دارد و نمي داني كه دوستش داري ؟!"

كمي گيج شدم و به پرسش او بيشتر فكر كردم . " باور كنيد نفهميدم چه گفتيد ؟"

" ولش كن . فراموشش كن...خودم هم نفهميدم كه چه گفتم ." اما دوباره پرسيد :" نگفتي كدام را انتخاب مي كردي ؟"

از رفتارش خنده ام گرفت . حالت بچه ها را داشت حتي نگاه كردنش كودكانه بود .

" نمي دانم . شايد كسي را كه دوستش داشتم را انتخاب مي كردم ."

" با وجودي كه نمي داني كه دوستت دارد ؟"

" خوب كاري مي كردم كه بفهمم دوستم دارد يا نه ؟"

" مثلا چه كاري؟"

شانه هايم را بالا انداختم . " نمي دانم اين بستگي به طرف دارد . مس توانم به شما كمك كنم ؟"

يك لحظه چشمانش درخششي گرفت و پرسيد:" چه طوري ؟"

در دل به شيطنت خودم خنديدم و گفتم :" شما بگئيي طرف كيه خودم از او مي پرسم ."

با لج گفت:" لازم نكرده ! او هنوز بچه مدرسه اي است و نمي خواهم چشم و گوشش باز شود ... در حال حاضر درس از همه چيز برايش واجب تر است ."

نتوانستم جلوي خنده ام را بگيرم . از سادگي و صداقت كلامش خوشم آمده بود و غش غش خنديدم . هيچ عصباني نشد فقط ب تعجب گفت :" به چي مي خندي ؟"

" معذرت مي خواهم ... شما خيلي با نمك حرف مي زنيد ." كمي عصبي به نظر مي رسي د " اگر مي دانستم مورد تمسخر شما قرار مي گيرم هزگز حرفي در اين مورد نمي زدم ."

" من قصد تمسخر نداشتم فقط از اينكه گفتيد او بچه مدرسه اي است و ..."

" خيلي خوب . حرف زدن در اين مورد را تمامش مي كنيم."

اما شيطنتم كل كرده بود ودست بردار نبودم . " نمي خواهيد به من بگوييد آن بچه مدرسه اي كيست ؟ مي توانم كمكتان كنم ها !"

همراه پوزخند گفت:" لازم نكرده ! احتياج به كمك شما ندارم . بچه هار ا چه به اين حرفها ." اين بار او قصد آزار مرا داشت .

" من بچه ام ؟ من هفده سالم است آقاي بهتاش ! اين جور حرفها را هم خوب درك مي كنم ."

" خيلي خوب ! بلند شو برويم شب شده است ."

" حالا آن بچه مدرسه اي از بچه هاي مدرسه خودمان است ؟"

يقه پالتويش را صاف كردو گفت :" به شما ربطي ندارد شما بهتر است سرتان به درس و مشقتان گرم باشد."

پا به پاي هم راه افتاديم . دستم را گرفت و مرا به دنبال خودش كشيد . آهسته در كوچه هاي خلوت شب ترانه اي را زير لب زمزمه مي كرد :

" يكي را دوست مي دارم
يكي را دوست مي دارم
ولي افسوس او هرگز نمي داند
نگاهش مي كنم
شايد بخواند از نگاه من
كه او را دوست مي دارم
ولي افسوس او هرگز
نگاهم را نمي خواند
به برگ گل نوشتم من
كه او را دوست مي دارم
ولي افسوس او گل را
به زلف كودكي آويخت
تا او را بخنداند
يكي را دست ميدارم
يكي را دوست مي دارم ."