دنیا خه‌مه، ژیان ژانه
بۆ شاره‌که‌ی به‌هاری سوور
هیرۆشیمای کوردستانه
حه‌له‌بجه‌ی دایکی شاره‌زوور
کۆرپه به بێشکه و لانکه‌وه
منداڵ به سینگی دایکه‌وه
بۆ یادی نه‌ورۆزی ئه‌مساڵ
سووتان و بوون به کۆی زووخاڵ
شه‌رته هه‌موو به‌رد و داری
حه‌له‌بجه‌ی تینووی رزگاری
ده‌که‌ینه خه‌نجه‌ری تۆڵه‌ی
به‌رپشتێنی کورده‌واری
شیعر: ڕه‌زا حه‌مه
ترجمه آزاد از شعر حلبچه ی رضا محمد
:
دنیا سراسر غم است و زندگی، همه درد
به یاد شهری که بهارش سرخ بود:
هیروشیمای کردستان
حلبچه، مادر "شهرزور"
و به یاد نوروز آن سال
که نوزادان در گهواره هایشان
و نوباوگان بر سینه های پر مهر مادران
سوختند
و کپه ای از زغال شدند
کنون، گاه پیمان است
بیائید که از تمامی سنگها
از تنه ی همه ی درختان حلبچه
شهر تشنه ی رهایی
خنجرآخته ی انتقامی بسازیم
آویخته بر کمرشال هر کورد
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )