[ترنم]

دالگه

له‌ی مال چوول بی ده‌نگه‌ ته‌نیا مه‌نیده دالگه!
وه‌ به‌رزی هساره‌گان گه‌ورا مه‌نیده ‌دالگه !
هه‌نای‌ چه‌وم که‌فیدنه نمیور پرله حه‌سره‌تد
ئیوشم له هر چی خوه‌زیه‌وه جیا مه‌نیده دالگه!
له ئی غریبی شه‌وه فره په‌شیو دیونمه‌د


له شاره‌گه‌ی په‌ژاره هه‌م ئرا مه‌نیده دالگه!؟



ئاگر وه گیانه گم مه‌نه! دی کةم له‌ ته‌نیایی بنال!
شایه‌د له حووز ئاسمان وه جا مه‌نیده دالگه!
خه‌م و خوسه له کوو تیوه‌نی پشت خیالد بشکنی
وینه‌ی په‌راوو بیستیون وه پا مه‌نیده دالگه!
گوله‌م گوله‌م خوسه‌یلمان تیدن وه پابووس دلد
له ئی که‌ویر و سه‌ختیه ده‌ریا مه‌نیده دالگه!
شعری از مهوش سلیمانپور


ترجمه به فارسی :


در این خانه ی خلوت و بی سر و صدا تنها مانده ای مادر

و به بلندی ( عظمت ) ستاره های بزرگ در آسمان مانده ای مادر

وقتی چشمم به چهره ی خسته ی پر از حسرتت می افتد

می گویم از هر آرزویی ( که داشته ای ) به دور مانده ای مادر

در این غریبی شب تو را خیلی آشفته حال می بینم

چرا دوباره در شهر پر از غم وغصه مانده ای مادر !

آتش به جان من مگذار ، دیگر کمتر از تنهایی ناله کن

شاید ( به این خاطر ناله می کنی که ) از قوم آسمان جا مانده ای مادر .

غم و غصه کی می تواند پشت خیالات تو را بشکند ؟

همچون پراو و بیستون { نام دو کوه در استان کرمانشاه } استوار مانده ای مادر .

تکه تکه های غصه هایمان به پا بوس دلت می آید .

در این کویر و سختی ( همچنان ) دریا مانده ای .