[زکریا فتاحی]

پێم ئەلێن فەرمووتە شێتم ئەی بەقوربان ئەو دەمە
به من گفتن که تو گفتی: من دیوانه‌ام. ای به قربان آن دهانت گردم


باسی شێتیم تا قیامەت گەر بكەی هێشتا كەمە
در مورد دیوانگیم تا قیامت هم حرف بزنی باز هم کم است

نەك ئەتۆ، عالەم بزانن، شیت و سەرگەردانتم
نه فقط تو، بلکه همه‌ی عالم بدانند، من دیوانه و سرگردان توام

گیانەكەم عاشق چ باكێكی لە لۆمەی عالەمە
عمرم(جانم)، عاشق چه باکی از طعنه و سرزنش عالم دارد

یان ئەوەی بیستومە هەر حاشا لە ناسینم ئەكەی
و اینکه شنیدم که گفتی: همواره از نشناختن من حرف میزنی

ئەم كەلامەت دڵ تە‌زێنە ئەوپەری دەرد و غەمە
این کلامت بسیار ناراحت کننده و مافوق هرچه درد و غم است

گەر ئیشارەی چاوەكەت هیوای نەخستبایە دڵ
اگر اشاره‌ی چشمانت، آرزو و امید را به دل من نمی‌انداخت

كەی لە كۆڵی خۆم ئەنا ئەم هەموو ئێش و ماتەمە
کی این همه درد و ماتم را به جان میخریدم

وا مەفەرموو چاوەكانم كەس نیە ئاگای نەبێ‌
اینطوری نفرما ای نور دیده، که هیچ کس نیست که نداند

حافزی رۆحی پەپولە نوری لەرزانی شەمە
نگهدارنده‌ی روح پروانه، نور لرزان شمع است

پێم ئەلین فەرمووتە شێتم ئەی بەقوربان ئەو دەمە
به من گفتن که تو گفتی: من دیوانه‌ام. ای به قربان آن دهانت گردم

باسی شێتیم تا قیامەت گەر بكەی هێشتا كەمە
در مورد دیوانگیم تا قیامت هم حرف بزنی باز هم کم است

عه‌باس که‌مه‌ندی
عباس کمندی