[KHatun]

ئة‌ی ره‌فیقانی ته‌ریقه‌ت دة‌ردی عیشقم چاره‌ که‌ن
یا به‌جاری بمکوژن ، جه‌رگم به خه‌نجه‌ر پاره که‌ن

ای رفیقانِ طریقت، عشقِ مرا چاره کنید
چاره گر نیست، جگرم پاره پاره کنید

روژی جه‌ژنه چاوه‌کانم مه‌وسمی ئازادی‌یه
بو به‌لا گه‌ردانی بالات قوچی قوربانم وه‌ره

نورِ دیده! روزِ جشن و موسمِ آزادی است
این تن و جان در رهت قربانی است

سه‌د حه‌کیم هات و عیلاجی ئه‌م به‌رینه‌ی قه‌ت نه‌کرد
تو عیلاجی زامه‌که‌م که زوو به‌ لوقمانم وه‌ره

ندانستند علاجِ این زخمم چرا؟
ای حکیمم! تنها تو درمانی ، بیا

چاوه‌که‌م بو رووی فیراقت ه‌ندی جه‌رگم بو که‌باب
هه‌ر که‌سی هات و وتی من عاشقم بروا مه‌که

جانم از دوریِ تو در آتش است
سخنِ عشقِ رقیب، باطل است

من کِ سوتانم نه‌دیوه مه‌نعی گریانم مه‌که
عاشقی رووتم به قوربان تیره بارانم مه‌که

ذمِ اشکم را نکن، نمی دانی دردِ من
با نگاهت تیربارانم مکن، محبوبِ من!

سه‌د حه‌کیم هات و عیلاجی ئه‌م برینه‌ی قه‌ت نه‌کرد
تو عیلاجی ده‌رده‌که‌م که‌ زوو ، به‌قوربانم وه‌ره

ندانستند علاجِ این زخمم چرا؟
ای حکیمم! تنها تو درمانی ، بیا

این شعرِ آوازِ ماموستا سید علی اصغر کردستانیه که متاسفانه شاعرش رو نمی دونم...من صدایِ ایشون رو خیلی دوست دارم واسه همین خواستم این رو اینجا بیارم، البته با ترجمه ای دست و پا شکسته! اگه بد بود دیگه ببخشید...