دوست
بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و باتمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش به شکل
حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد
و دست هاش
هوای صاف سخاوت را
ورق زد
و مهربانی را
به سمت ما کوچاند به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را
برای آینه تفسیر کرد
و او به شیوه باران پر از طراوت
تکرار بود
و او به سبک درخت
میان عافیت نور منتشر می شد
همیشه کودکی باد را صدا می کرد
همیشه رشته صحبت را
به چفت آب گره می زد
برای ما یک شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه سطح خاک دست کشیدیم
و مثل یک لهجه یک سطل آب تازه شدیم
و بارها دیدیم
که با چه قدر سبد
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت
ولی نشد
که روبروی وضوح کبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله نورها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد
که ما میان پریشانی تلفظ درها
رای خوردن یک سیب
چه قدر تنها ماندیم
ترجمه کردی :
وەرگێڕانی شێعری"دۆست"ی زۆراب سپێری
دۆست
گەورە بوو و
لە وەچەی ئەوڕۆ بوو و
خزمایەتیی لەگەڵ گشت ئاسۆ پەلەكان هەبوو و
چەنێ لە زمانی ئاو و زەوینشی باش ئەزانی.
دەنگی
لە چەشنی ماتەمی پەرێشانی راستەقینە بوو.
مرژۆڵەكانی
ترپەی دار و بەردی
پێ نیشان داین.
دەستەكانی
هەوای خاوێن و بەخشەندەی
لاداو
بارگە و بنەی سۆزی
بەرەو ئێمە نارد.
لە چەشنی تەنیایی خۆی بوو و
ئەویندارانەترین كاتە چەماوەكانی خۆی
بۆ ئاوێنە لێكداوە.
لە چەشنی بارانی پڕ لە گەشەی دووپاتە بوو.
ئەو بە شێوازی دار
بەنێو پەلكی تیشكا پەلی دەكێشا.
بەردەوام بانگی منداڵێتیی بای دەكرد.
بەردەوام سەری قسەی
بە لێو ئاوەوە دەبەستەوە.
شەوێك، بۆ ئێمە
رێزی گەشی سۆزی
بە چەشنێ دەربڕی
كە ئێمە دەستمان بەسەر روومەتی بەسۆزی خۆڵدا هێنا و
لە چەشنی شێوەزاری ستڵێكی ئاو نوێ بووینەوە.
گەلێ جاریش دیتمان
كە بە كۆڵێك سەوەتەوە
بۆ چنینی یەك هێشووی مزگێنی چوو.
بەڵام نەلوا
كە بەرامبەر بێ خەوشی كۆترەكان دابنیشێ و
تا سەر لێواری هیچ رۆیی و
لە پشت پشتووی تیشكەكان پاڵ كەوت و
هەر بیری لەوە نەكردەوە
كەوا ئێمە لە نێوان پەرێشانیی دەبڕینی دەرگاكان
بۆ قەپی تاقە سێوێك
چەندە بەتەنیا ماینەوە
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )