[مهرگان]

بستی تو تا بار سفر از خونه ی ما

خاموش و سرده بی تو این کاشونه ی ما

رفتی سفر ای بی خبر از ماتم دل

جای تو غم شد همدم و هم خونه ی ما

هر جا میرم یادت همیشه

هر گز ازم جدا نمیشه

هرچند که این سفر کوتاهه

اما دلم رضا نمیشه

...

تو در این سفر خدایا

ز بلا نگه بدارش

که دل امیدوارم به خیال او نشسته

شبی از درد فراغش

رو به میخانه نمودم

دیدم از بخت سیاهم

در میخانه ببسته .. .

فقط آرزوم همینه

که تو از سفر بیایی

نکنه یه وقت بمیره

دلم از غم جدایی . . .