[افسون 13]

حرمت یاد

آخر از آتش غم دل به تب دوست فتاد
ساقيا ! شكر كه خود را به ره دوست نهاد
چون در اين بي خبري حزن گران جرمش بود
خود ندانست كه اين كار گياهست و جماد
قدح شكر به لب چون ببرد رند طريق
گويي آن سكر غريب آيد ازين محفل شاد
چون سيه روي به خاک ره او كرد سجود
گفت مرشد كه چنين باد همي حرمت ياد
بايد اين فاصله ها در ره افسانه نهاد
همچو آن آيت ره مادر هستي چو بزاد
ما كه در دلشدگي ره به ثريا برديم
اينچنين است گريز از حسد و بخل و فساد