[افسون 13]

ریشه

تو چون رود روانی
تو چون باد وزانی
تو چون ابر بهاران
بباری هر دم و آن
تو خود ذات وجودی
به از گیتی ، تو بودی
تو چون نور امیدی
تو جان بر شب دمیدی
تو خود اندیشه بودی
جهان را ، ریشه بودی