[behnam5555]

از كوي خود دواندي آخر به صد جفايم
در حضرت تو اين بود اي ماه وش سزايم؟

در خيل عشقبازان رسم من اين نباشد
با يار خويش عهدي، بربندم و نپايم

ما را مزن ز درگه، همچون غزال وحشي
بگريزم ار ز كويت، مشكل دگر بيايم

بي جرمي اي ستمگر، انداختي ز چشمم
يا زين غمم رها كن، يا بر شمر خطايم

ما را ز گلشن و گل، صد بار خوشتر آيد
خاري ز كوي جانان گر مي خلد به پايم

شب تا سحر بنالم، و آن سنگدل ندارد
گوشي ز روي رحمت، بر نوحه و نوايم

مستوره، از وفايش، سر بر لحد گذارم
تا قصه ها پس از من، گويند از وفايم

مستوره کردستانی