شبانه با هزاران سوزن ِ الماس
نقره‌دوزي مي‌کند مهتاب
روي ِ ترمه‌ي ِ مُرداب...
من نگاه‌ام مي‌دود ــ جوشيده از عمق ِ عبوس ِ فکر
سوي ِ پنجره،
اما
پنجره
بيگانه با شوق ِ نگاه ِ من
به من چيزي نمي‌گويد...
□
ــ پنجره
چون تلخي‌ي ِ لب‌خنده‌ي ِ حُزني
باز شو
تا شاخه‌ي ِ نوري برويد
در شکاف ِ خاک ِ خشک ِ رنج‌ام
از بذر ِ تلاش ِ من!
پنجره
بيدار ِ شب
هشيار ِ شب
در انتظار ِ صبح‌دم چيزي
نمي‌گويد...
ــ پنجره!
دانم که آخر، چون يکي لب‌خند
خواهي‌کُشت اين روح ِ مصيبت را
که ماسيده است
در هزاران گوشه‌ي ِ تاريک و کور ِ اين شبستان ِ سياه ِ وهم...
پنجره
در دَرد ِ شام‌انجام ِ خويش
از ظلمت ِ پادرعدم چيزي نمي‌گويد...
□
ــ پنجره!
بگشاي از هم
چون کتاب ِ قصه‌ي ِ خورشيد
تا اميدم بازجويد
در صدف‌هاي ِ دهان ِ رنج
صبح ِ مرواريدتاب‌اش را
به ژرفاژرف ِ اين درياي ِ دورافتاده‌ي ِ نوميد!
□
پنجره اما
هم ازآن‌گونه ــ سر در کار ِ خود ــ
بربسته دارد لب
چون گُل ِ نشکفته‌ي ِ لب‌خند
رشته‌رشته بذر ِ مرواريدش اندر کام.
ليک اميد ِ من
از هزاران روزن ِ او
صبح ِ پاک ِ تازه‌رو را مي‌دهد پيغام.
□
با هزاران سوزن ِ الماس
روي ِ تاقه‌شال ِ کهنه‌ي ِ مُرداب
نقشه‌هاي ِ بته‌جقه نقره‌دوزي مي‌کند مهتاب.
|