مرغَ باران در تلاش ِ شب که ابر ِ تيره مي‌بارد
روي ِ درياي ِ هراس‌انگيز
وز فراز ِ بُرج ِ بارانداز ِ خلوت مرغ ِ باران مي‌کشد فرياد ِ خشم‌آميز
و سرود ِ سرد و پُرتوفان ِ درياي ِ حماسه‌خوان گرفته اوج
مي‌زند بالاي هر بام و سرائي موج
و عبوس ِ ظلمت ِ خيس ِ شب ِ مغموم
ثقل ِ ناهنجار ِ خود را بر سکوت ِ بندر ِ خاموش مي‌ريزد ــ
مي‌کشد ديوانه‌واري
در چنين هنگامه
روي ِ گام‌هاي ِ کُند و سنگين‌اش
پيکري افسرده را خاموش.
مرغ ِ باران مي‌کشد فرياد دائم:
ــ عابر! اي عابر!
جامه‌ات خيس آمد از باران.
نيست‌ات آهنگ ِ خفتن
يا نشستن در بر ِ ياران؟...
ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
و به زير ِ لب چنين مي‌گويد عابر:
ــ آه!
رفته‌اند از من همه بيگانه‌خو با من...
من به هذيان ِ تب ِ روياي ِ خود دارم
گفت‌وگو با يار ِ ديگرسان
کاين عطش جز با تلاش ِ بوسه‌ي ِ خونين ِ او درمان نمي‌گيرد.
□
اندر آن هنگامه کاندر بندر ِ مغلوب
باد مي‌غلتد درون ِ بستر ِ ظلمت
ابر مي‌غرد وزاو هر چيز مي‌ماند به ره منکوب،
مرغ ِ باران مي‌زند فرياد:
ــ عابر! در شبي اين‌گونه توفاني
گوشه‌ي ِ گرمي نمي‌جوئي؟
يا بدين پُرسنده‌ي ِ دل‌سوز
پاسخ ِ سردي نمي‌گوئي؟
ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
و به خود اين‌گونه در نجواي ِ خاموش است عابر:
ــ خانه‌ام، افسوس!
بي‌چراغ و آتشي آن‌سان که من خواهم، خموش و سرد و
تاريک است.
□
رعد مي‌ترکد به خنده از پس ِ نجواي ِ آرامي که دارد با شب ِ چرکين
وز پس ِ نجواي ِ آرام‌اش
سردخندي غم‌زده، دزدانه، از او بر لب ِ شب مي‌گريزد
مي‌زند شب با غم‌اش لب‌خند...
مرغ ِ باران مي‌دهد آواز:
ــ اي شب‌گرد!
از چنين بي‌نقشه رفتن تن نفرسودت؟
ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
و به خود اين‌گونه نجوا مي‌کند عابر:
ــ با چنين هر در زدن، هر گوشه گرديدن،
در شبي که‌ش وهم از پستان ِ چونان قير نوشد زهر،
ره‌گذار ِ مقصد ِ فرداي ِ خويش‌ام من...
ورنه در اين‌گونه شب اين‌گونه باران اين‌چنين توفان
که تواند داشت منظوري که سودي در نظر با آن نبندد نقش؟
مرغ ِ مسکين! زنده‌گي زيباست
خُورد و خُفتي نيست بي‌مقصود.
مي‌توان هرگونه کشتي راند بر دريا:
مي‌توان مستانه در مهتاب با ياري بلم بر خلوت ِ آرام ِ دريا راند
مي‌توان زير ِ نگاه ِ ماه با آواز ِ قايق‌ران سه‌تاري زد لبي بوسيد.
ليکن آن شب‌خيز ِ تن‌پولاد ماهي‌گير
که به زير ِ چشم ِ توفان برمي‌افرازد شراع ِ کشتي‌ي ِ خود را
در نشيب ِ پرت‌گاه مظلم ِ خيزاب‌هاي ِ هايل ِ دريا
تا بگيرد زاد و رود ِ زنده‌گي را از دهان ِ مرگ،
مانده با دندان‌اش آيا طعم ِ ديگرسان
از تلاش ِ بوسه‌ئي خونين
که به گرماگرم ِ وصلي کوته و پُردرد
بر لبان ِ زنده‌گي داده است؟
مرغ ِ مسکين! زنده‌گي زيباست...
من درين گود ِ سياه و سرد و توفاني نظر با جُست‌وجوي ِ
گوهري دارم
تارک ِ زيباي ِ صبح ِ روشن ِ فرداي ِ خود را تا بدان گوهر
بيارايم.
مرغ ِ مسکين! زنده‌گي، بي‌گوهري اين‌گونه، نازيباست!
□
اندر آن سرماي ِ تاريکي
که چراغ ِ مرد ِ قايق‌چي به پُشت ِ پنجره افسرده مي‌ماند
و سياهي مي‌مکد هر نور را در بطن ِ هر فانوس
وز ملالي گُنگ
دريا
در تب ِ هذياني‌اش
با خويش مي‌پيچد،
وز هراسي کور
پنهان مي‌شود
در بستر ِ شب
باد،
وز نشاطي مست
رعد
از خنده مي‌ترکد
وز نهيبي سخت
ابر ِ خسته
مي‌گريد، ــ
درپناه ِ قايقي وارون پي ِ تعمير بر ساحل
بين ِ جمعي گفت‌وگوشان گرم
شمع ِ خُردي شعله‌اش بر فرق مي‌لرزد.
ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد
وندرين هنگامه
روي ِ گام‌هاي ِ کُند و سنگين‌اش
بازمي‌اِستد ز راه‌اش مَرد
وزگلو مي‌خواند آوازي که
ماهي‌خوار مي‌خواند
شباهنگام
آن آواز
بردريا
پس، به زير ِ قايق ِ وارون
با تلاش‌اش از پي ِ به‌زيستن، اميد مي‌تابد به چشم‌اش رنگ...
□
مي‌زند باران به انگشت ِ بلورين
ضرب
با وارون‌شده قايق
مي‌کشد دريا غريو ِ خشم
مي‌خورد شب
بر تن
از توفان
به تسليمي که دارد
مُشت
مي‌گزد بندر
با غمي انگشت.
تا دل ِ شب از اميدانگيز ِ يک اختر تهي گردد
ابر مي‌گريد
باد مي‌گردد...
|