مردِ مجسمه
در چشم ِ بي‌نگاه‌اش افسرده رازهاست
اِستاده است روز و شب و، از خموش ِ خويش
با گنج‌هاي ِ راز ِ درون‌اش نيازهاست.
□
مي‌کاود از دو چشم
در رنگ‌هاي ِ مبهم و مغشوش و گنگ ِ هيچ
ابهام ِ پرسشي که نمي‌داند.
زين‌روي، در سياهي‌ي ِ پنهان ِ راه ِ چشم
بر بادپانگه ]که ندارد به چشم ِ خويش[
بنشسته
سال‌هاست که مي‌رانَد.
□
مژگان به هم نمي‌زند از ديده‌گان ِ باز.
افسون ِ نغمه‌هاي ِ شبان‌گاه ِ عابران
اشباح ِ بي‌تکان و خموش و فسرده را
از حجره‌هاي ِ جِن‌زده‌ي ِ اندرون ِ او
يک دَم نمي‌رمانَد.
از آن بلندجاي ِ که کِبرش نهاده است ــ
جز سوي ِ هيچ کور ِ پليدش نگاه نيست.
و بر لبان ِ او
از سوز ِ سرد و سرکش ِ غارت‌گر ِ زمان
آهنگ ِ آه نيست...
شب‌ها سحر شده‌ست
رفته‌ست روزها،
او بي‌خيال ازين همه ليکن
از خلوت ِ سياه ِ وجودي ]که نيست‌اش
اسباب ِ بودني[
پَر باز کرده است،
وز چشم ِ بي‌نگاه
سوي ِ بي‌نهايتي
پرواز کرده است.
□
مي‌کاود از دو چشم
در رنگ‌هاي ِ درهم و مغشوش و کور ِ هيچ
زابهام ِ پرسشي که نيارَد گرفت و گفت
رنگي نهفته را.
زين روست نيز شايد اگر گاه، چشم ِ ما
بيند به پرده‌هاي ِ نگاه‌اش ــ سپيد و مات ــ
وهمي شکفته را.
يا گاه گوش ِ ما بتواند عيان شنيد
هم از لبان ِ خامُش و تودار و بسته‌اش
رازي نگفته را...
|