واژه را كاشتيم
براي آنكه در دشتها
فردا برويد!
واژه را با باد در‌آميختيم
تا در آسمان
حقيقت پرواز كند!
شعر را ركاب سنگ كرديم
تا در كوهها
تاريخي نو قيام كند!
ام‍ّا دريغا..دريغ!
دشتها را چنان برگي سوزانديم
آسمان را قفس كرديم و
كوهها را ترور..
بدين‌گونه شعر نيز
اينك به ويرانه‌اي سوخته مبدل شده است!
شاعر بزرگ ِ کُرد
« شیرکو بی کَس »
|