بارگه‌ی خه‌م
بارگه‌ی خه‌م
رحلُ الهَمّ
کوله بار غم
شعر از: احمد محمد
ترانه از : ناصر رزازی
بارگه‌ی خه‌مم هه‌ڵگرت و هاتمه‌وه بۆ شاره‌که‌م
حملتُ رحلَ همّی و رجعتُ إلی بلادی
کوله بار غمم را برداشته و سوی دیار خود آمدم
هاتم به‌ره‌و دییاری شه‌نگی که‌س و کاره‌که‌م
جئتُ إلی بلادِ آبائی الخَضِرة
دیار سرسبز و خرم پدرانم
بۆ باوه‌شی به سۆزی دایکه دڵ سووتاوه‌که‌م
إلی حضنِ ملیئٍ بالإحساسِ حضنِ أمی اللی جریح الفؤاد
سوی آغوش گرم و پرسوز مادر داغدیدهام
تاکوو بزانێ چه‌نده به سۆیه ئازاره‌که‌م
کی تعرفَ ما أحرقَ آلامی للفؤادِ
تا مادر بداند چقدر درد من کشنده است
هاتووم وه‌کوو شه‌ماڵێک چڵ و گه‌ڵا بدوێنم
جئت کریحِ الشَّمال لِکی أتحدثَ النباتَ و الورقَ
آمدهام تا چون باد شمالی با گل و گیاه سخن بگویم
پاییزی غه‌رێبی دڵ به جارێک هه‌ڵوارێنم
و أتخلصُ من خریفِ القلب بالمَرّة
و یکباره برگهای زرد پاییز غربت دل را فروریزم
که من نمه‌ی باران بم، ئێوه‌ش ئاوێنه‌ی باخمن
إن کنتُ وابلا فأنتم مرآة حدیقتی
اگر من نم نم باران باشم شماهم آینۀ باغچۀ من هستید
هه‌رچه‌نده لێتان دوور بم هه‌نسک و ئاهی ناخمن
ومهما أکونُ بعیداً منکم فأنتم نشیجی و آهی
اگرچه از شما دورهم باشم ولی بازم هقهق و آه درون من هستید
دڵم پرسه خانه‌یه سه‌رم به‌فری زستانه
قلبی مخبأ الهموم و رأسی کثلج الشتاء بسبب الآلام
قلبم آرمگه غمهاست وسرم چون برف از درد سپید گشته
هه‌میشه خه‌م له چاوما باڵاترین میوانه
دوماً الهمُّ هوَ الضیفُ الافضلُ فی عینیَّ
غم همیشه والاترین مهمان چشامه
وه‌ک باڵنده‌ی لانه‌واز ته‌ره‌و بێ ناونیشانم
کالطیر المطرود من عشّه أنا تارک عشی مجهولاً
مثل پرندۀ رانده شده از لانه، من نیز از کاشان خویش بی نام ونشان رانده شدهام
چه‌ن شیرینه که ده‌ڵێم من خه‌ڵکی کوردستانم
کم أحلَی إذ أقولُ أنا کُردستانی
چقدر شیرین است آنگاه که می گویم من اهل کردستانم
