چیای شایجیانی
شاعر وعارف نامی کرمانج جعفرقلی زنگلی (معاصر ناصر الدین شاه قاجار) در توصیف این کوهستان چنین سروده:
یه نگی جه وانی یی چوومه چیای شایجیانی
له وی مات وحیرانووم یه زکه تمه گومانی
***
کانی له وی ره وانن ، گول و گیا نه موودار
بینی چادر نشینان شوون وشوون لی به رقه دار
***
کیفی و گور و پلنگ وهشو تیرن له پیکار
قودره تی په روه ردگا ر زه هه رکودنا شکار
***
قا چیا کیمیایه به رفی له وی ده وایه
یه وسرفی په روره ردگار سه واشاه و گه دایه
***
چی بیژم سی شایجیانی ، شایان، شاهی جهانه
یه و وه به رفو بارانه ، وه کانی نه ره وانه
***
چی چوکو جی قه ره میغ مه رخ وشیلان تی دانه
ژه بینی گول وآنوخ آده م ده وی م
***
چیا ناوی میناوی سه رفه راز ونا قدار
تو که س ناوی مینامی له وی مه ستو هووشیار
فارسي
من در اوج جوانی رفتم به کوه شاه جهان
در آفرینش آن مبهوت واندر گمان
چشمه هایش روان وگل وگیاه نمودار
چادر کوچ نشینان جا به جا وبرقرار
آهو گرگ و پلنگ وحش وطیران در پیکار
قدرت پروردگار از هر طرف آشکار
این کوه کیمیا وبرف آنجا دوا است
سفره پروردگار بهر شاه وگداست
چه گویم بهر شایجان،شایجان،شاه جهان است
هم با باران وبرف چشمه های روان
چوک زرشک واُرس ونسترن اندر آن فراوان است
از بوی گل وگیاه آنوخ آدم مست وحیران
هیچ کوهی نیست همچو او سرفراز ونامدار
هیچ کس آنجا مثل من نبود مست وهوشیار
جعفر قلي زنگلي