زندگی نمونه امام علی و فاطمه زهرا علیهماالسلام

[رزیتا]

زندگی نمونه امام علی و فاطمه زهرا علیهماالسلام

امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب و حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام دو همسر نمونه و الگو بودند که مانند آنها در زیر این آسمان نیلگون نیامده و نخواهد آمد، زیرا امیرالمؤمنین، صدیق اکبر و وصی خاتم و امام موحدین و بزرگ دین و رهبر مومنین و معصوم از هر گونه خطا و لغزش و اشتباه بود و فاطمه اطهر هم صدیقه کبری و دختر رسول خدا و بانوی زنان عالم بود و طاهر و مطهر از هرگونه پلیدی و معصوم از هر گناه و خطا.

آن دو از یک نور بودند و از یک آبشخوار، که دریای رحمت و لطف رسول خدا است، سیراب می‏شدند. لذا زندگانی کوتاه آنها سراسر عشق و محبت و صفا و وفا و کرامت و عزت و گذشت و دلدادگی بود و هرگز کوچکترین اختلافی با هم نداشتند.
فاطمه علیهاسلام چگونه می‏توانست علی مرتضی را از خود برنجاند، در حالی که به پدر گرامیش از جانب خدای تعالی وحی شده بود که « به فاطمه بگو هرگز از فرمان علی علیه السلام سرپیچی نکند، زیرا من از غضب او غضبناک می‏شوم.»
و علی علیه السلام نیز چگونه می‏توانست دل فاطمه اطهر را بیازارد، درحالی که رسول خدا به او فرموده بود:« ای علی، با همسرت با لطف و مدارا رفتار کن، فاطمه پاره تن من است.»
لذا امیرالمومنین می‏فرمود:« به خدا قسم، من هیچگاه فاطمه را خشمگین نکردم و فاطمه هم هیچگاه مرا خشمگین نکرد... هرگاه به او می‏نگریستم، هر غم و اندوهی که داشتم، برطرف می‏شد.»

ولی متاسفانه بعضی از دین‏فروشان و کینه‏توزان، در این زمینه دست به جعل و ساختن روایاتی زده‏اند و از پیش خود مطالبی بافته‏اند تا ثابت کنند آن دو نیز مثل سایر زن و شوهرها با یکدیگر اختلاف داشته‏اند و اختلافات آنها را رسول خدا بررسی و حل می‏کرده است.
زهی کوردلی و نفهمی که با این روایات ساختگی، ندانسته یا دانسته، ساحت قدس رسول خدا را لکه‏دار می‏کنند؛ چرا که رسول خدا درباره امیرالمومنین فرموده بود:« او خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش او را دوست دارند» و درباره فاطمه‏اش می‏فرماید: « او پاره تن من است، قلب من و روح بین دو پهلوی من است.»
اگر محبوب خدا و رسول با پاره‌ی تن رسول خدا به کشمکش و نزاع برخیزند، پس وای بر اسلام!
رسول خدا می‌فرمود:« فاطمه فرشته‏ای به صورت انسان است. هرگاه من مشتاق بوی بهشت می‏شوم، فاطمه‏ام را می‌بویم و از او بوی بهشت را استشمام می‏کنم.»

منابع:

• بحار الانوار، ج 43، صفحات 134 و 106.
• فاطمة الزهراء رحمانی/11/11.