مونالیزا _ لبخند ژکوند

[GolBarg]

تابلوی مونالیزا اثر لئوناردو داوینچی، شاخص‌ترین اثر هنری در موزه لوور است.

تابلوی نقاشی مونالیزا که به لبخند ژوکوند نیز شهرت دارد، شاهکار لئوناردو داوینچی هنرمند مشهور ایتالیایی است که با رنگ روغن بر روی صفحه چوب سپیدار نقاشی شده است.


این اثر استثنایی در طول تاریخ چندین بار ربوده شده، و با اینکه ۵۰۰ سال از زمان خلقش می‌گذرد اما آسیب چندانی ندیده‌است. مونالیزا هم اکنون در تملک دولت فرانسه می باشد و در موزه لوور در پاریس نگهداری می‌شود.

تابلوی مشهور لبخند ژوکوند به دلیل لبخند بسیار مرموز مونالیزا و همچنین سبک نوین نقاشی لئوناردو داوینچی در آن زمان، به شهرت جهانی رسید. گفته شده‌است که داوینچی سفارش نقاشی این اثر را بین سالهای ۱۵۰۳ تا ۱۵۰۶ دریافت کرد، اما آن را به موقع تحویل نداد و چند بار آن را عوض کرد.
ریشه تاریخی

از تاریخ این چنین بر می‌آید که فردی بنام فرانسیسکو بارتولومئو از اشراف شهر فلورانس از داوینچی خواسته است که پرتره همسر سوم خود یعنی لیزا آنتونیو ماریا را برای او نقاشی کند. داوینچی نزدیک به چهار سال روی این اثر هنر کار کرد و پس از اتمام نقاشی در سال ۱۵۰۷ این تابلوی زیبا را به فرانسیسکو نفروخت، فلورانس را ترک کرد و آنرا نزد خود نگاه داشت.

برخی معتقد هستند از آنجایی که لئوناردو تابلو را تمام نکرده بود آنرا به فرانسیسکو نفروخت و بسیاری دیگر معتقد هستند که لئوناردو عاشق این تابلو بود.

داوینچی در سال ۱۵۱۶ هنگامی که تابلو مونالیزا را در چمدان‌های خود داشت وارد فرانسه می‌شود و آن‌را به پادشاه وقت فرانسه فرانسیس اول می فروشد. پس از آن به مرور زمان این اثر زیبا در شهرهای مختلف فرانسه نقل مکان می‌کند تا اینکه پس از انقلاب فرانسه، مونالیزا موزه لوور را به‌عنوان خانه خود انتخاب می‌کند.

ناپلئون آن‌را از موزه برمی دارد و به اطاق خواب خصوصی خود می‌برد ولی پس از تبعید ناپلئون این اثر دوباره به لوور بازگردادنده می‌شود.

در ۲۱ اوت سال ۱۹۱۱ تابلو مونالیزا توسط یک دزد ایتالیایی دزیده می‌شود و به ایتالیا آورده می‌شود. پس از گذشت دو سال این تابلو در زادگاه خود یعنی فلورانس دیده می‌شود و پس از انجام برخی فعالیت‌های اداری و قانونی تابلو دوباره به لوور بازگردانده می‌شود.

در سال ۱۹۵۶ شخصی اقدام به پاشیدن اسید به قسمت پایینی تابلو نمود که مرمت آن سال‌ها به طول انجامید. در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی شهرهای نیویورک، توکیو و مسکو میزبان این تابلو بودند.

منبع :ویکی پدیا

[GolBarg]

راز لبخند ژکوند فاش شد

دو پژوهشگر اسپانیایی با انجام یک سری آزمایش سرانجام توانستند معمای لبخند ژکوند را که به عنوان مرموزترین تابلوی لئوناردو داوینچی شناخته می‌شود،حل کنند.

جام‌جم آنلاین نوشت:
لبخند تابلوی "لبخند ژکوند" یا "مونالیزا" یکی از مرموزترین و بحث برانگیزترین لبخندهای دنیا به شمار می رود. قرنها است که لئوناردوشناسان تحقیقاتی را درباره کشف حالت این لبخند اسرارآمیز انجام داده اند و تاکنون نظریات و فرضیات بسیاری درباره این اثر هنری ارائه شده است.
اکنون "لویئس مارتیز اوترو" و "دیگو آلونسو پابلوس" از موسسه نوروساینس "آلیکانته" در اسپانیا موفق شدند راز این لبخند را فاش کنند.

به گفته این دو محقق، جریانهایی از اطلاعات وجود دارند که به آنها "کانال" گفته می شود. این کانالها داده های مربوط به بزرگی، نور و موقعیت یک شیء را رمزگذاری می کنند. این کانالها موجب می شوند هر بار که به لبخند ژکوند نگاه می شود یک درک متفاوت از حالت و بیان آن استنباط شود.

در این خصوص این دانشمندان توضیح دادند: "معمای لبخند ژکوند در این است که بعضی وقتها یک کانال ایجاد می شود و بنابراین لبخند دیده می شود و در دفعات بعد ممکن است کانالهای دیگری شکل گیرند که موجب شوند لبخند به طور کامل از بین برود. به این ترتیب یک فرد هربار که به این تابلو نگاه می کند یک حالت جدید را از آن درک می کند."

براساس گزارش نیوساینتیست، این محققان برای اثبات نظریه خود از گروهی از داوطلبان خواستند که به تصاویری از نقاشی لبخند ژکوند نگاه کنند. این تصاویر در فواصل مختلفی قرار داشتند و بزرگی آنها متفاوت بود. نتایج این آزمایش نشان داد که هرچه تصویر نزدیکتر باشد مشاهده و درک لبخند آسانتر می شود.

در یک آزمایش دیگر، این دانشمندان تاثیر نوری که به تابلو تابیده می شود را در درک لبخند مورد بررسی قرار دادند.

نور یک شیء از طریق سلولهای کروی وارد شبکیه چشم می شود. این سلولها دو نوع دارند که نوع اول "مرکز روشن" نام دارد. زمانی که نور این سلولهای شبکیه را تحریک می کند شی ء نورانی تر به نظر می رسد. برای مثال یک ستاره در آسمان شب نورانی تر از همان ستاره در آسمان غروب و یا نزدیک سپیده به نظر می رسد.

نوع دوم، "مرکز خاموش" نام دارد. زمانی که این سلولها فعال می شوند شی ء تاریکتر به نظر می رسد. برای مثال حروف روی یک صفحه سفید.

برای مقایسه این دو کانال مختلف، این محققان از داوطلبان دیگری خواستند به یک تصویر سیاه یا سفید به مدت ۳۰ ثانیه نگاه کنند و سپس به آنها یک تصویر از ژکوند نشان داده شد. به این ترتیب این دانشمندان کشف کردند که لبخند برای داوطلبانی که به تصویر سیاه نگاه کرده بودند بیشتر از آنهایی که تصویر سفید را دیده بودند قابل درک است. به این ترتیب سلولهای "مرکز روشن" که با نور در زمینه تاریک تحریک می شوند به تشخیص لبخند کمک می کنند.

در حقیقت راز لبخند ژکوند در درک علمی و هنرمندانه لئوناردو داوینچی از خطای دید چشم انسان نهفته است.

[مهدی]

خبرآنلاین: محققان با استفاده از اشعه ‌ایکس در مطالعه نقاشی معروف لئوناردو داوینچی موفق شدند از شیوه رنگ‌آمیزی و قرار گرفتن این لایه‌ها در نقاط مختلف چهره مونالیزا سر دربیاورند.
دانشمندان موفق به کشف این نکته شده‌اند که داوینچی در نقاشی‌هایش جلوه‌ای به کار می‌برد که به «سفوماتو» یا محوکاری شهرت دارد.

آنها به نتیجه رسیده‌اند داوینچی برای خلق این جلوه بصری حدود 40 لایه بسیار نازک رنگی روی نقاشی‌هایش به‌کار برده و برای این کار از انگشت دستش استفاده کرده است.
این لایه‌های نازک رنگدانه‌های هم‌خانواده نوعی سایه دور دهان مونالیزا استفاده کرده که موجب شده لبخندش چندان واضح نباشد و اگر مستقیم به چهره‌اش نگاه کنی این لبخند محو می‌شود.

محققان با استفاده از اشعه ‌ایکس در مطالعه این نقاشی موفق شدند از شیوه رنگ‌آمیزی و قرار گرفتن این لایه‌ها در نقاط مختلف چهره مونالیزا سردربیاورند.

از آنجا که ماه‌ها طول می‌کشد این لایه‌ها خشک شوند. کشیدن این نقاشی و رسیدن به این ایده‌آل سال‌ها طول کشیده است.
دانشمندان همچنین احتمال می‌دهند داوینچی برای کشیدن این لایه‌ها از انگشتانش استفاده کرده چون هیچ رد قلم‌مو یا کونتور (خط شکل‌ساز) در این نقاط دیده نمی‌شود.

داوینچی به دلیل استفاده از ترفند محوکاری برای ترکیب سایه‌ها و همچنین محو کردن خطوط طراحی نقاشی شهرت دارد، اما شیوه دقیق این هنرمند در به کار بستن این ترفند سال‌ها متخصصان هنری را به خود مشغول کرده بود.

کشف‌های جدید حاصل تلاش در آزمایشگاه مرکز تحقیقات و ترمیم موزه فرانسه و موسسه پرتوافکنی اروپا است. دکتر فیلیپ والتر، سرپرست این تحقیقات در ژورنال علمی Angewandle Chemie نوشت: «کمال تکنیک نقاشی لئوناردو داوینچی همیشه سحرآمیز بوده است. تغییر تدریجی رنگسایه‌ها و رنگ‌ها از روشنایی به تاریکی اصلا ملموس نیست. مهم‌تر اینکه شیوه نقاشی پوست انسان در پرتره‌های داوینچی به دلیل اهمیت بالایشان به اظهار نظرهای گوناگونی دامن زده است.»

او افزود:«باید تاکیدی جداگانه بر نازکی لایه‌های رنگی کرد: این مسئله بر دقت بالای نقاش به هنگام اعمال این لایه‌ها صحه می‌گذارد. همچنین ضخیم شدن تدریجی این لایه‌ها نشان می‌دهد برای رسیدن به چنین سایه‌ای باید لایه‌های نازک بسیاری بکار رفته باشد. حتی امروز هم کار داوینچی در خلق این لایه‌ها بسیار عجیب و جالب است.»

دانشمندان در این تحقیق از فناوری موسوم به طیف‌نمایی شبرنگ اشعه‌ایکس بهره برده‌اند. این فناوری به آنها اجازه داد بدون برداشتن نمونه از نقاشی و صدمه زدن به آن لایه‌ها و رنگ‌های نقاشی را بررسی کنند.
دانشمندان در این تحقیق پرتو قدرتمندی از اشعه‌ایکس روی نقاشی تنظیم کردند و نحوه ترکیب لایه‌ها و شیوه کشیدن لایه‌ها را کشف کردند.

علاوه بر مونالیزا، دانشمندان در این تحقیق رنگسایه‌های پوست در شش نقاشی مشهور دیگر از داوینچی را نیز بررسی کردند. «مریم مقدس در صخره‌ها»، «Madonna of the Carnation»، «یوحنای تعمیدگر» و «مریم مقدس و کودک» از جمله این نقاشی‌ها بودند.

دانشمندان کشف کردند هر لایه دو میکرومتر ضخامت دارد و این معادل یک ‌پنجاهم ضخامت تار موی انسان است. در نقاط روشن پوست این لایه‌ها بسیار نازک هستند، اما در نقاط تاریک ضخامت تا 55 میکرومتر می‌رسد.

نکته جالب استفاده داوینچی از رنگدانه‌های سیاه و قرمز است که با استفاده از فناوری‌های تحقیقی معمول اصلا قابل تشخیص نیستند. دکتر والتر و گروهش معتقد هستند داوینچی برای رسیدن به نقطه اوج محوکاری با رنگ‌های مختلف تجربیات بسیاری از سرگذرانده است.

پروفسور فرانسیس ایمس-لوئیس، مورخ هنری برجسته و معاون انجمن لئوناردو داوینچی، سازمانی که مخصوص تحقیق روی آثار این نقاش است گفت: «برای لئوناردو داوینچی بسیار مهم بود تا طیف رنگ‌هایش چنان ملایم باشند که تغییر تدریجی رنگ‌ها از تاریکی تا روشنایی در آنها مشخص نباشد. درست مثل دنیای واقعی اهمیت محوکاری در همین است.»
او افزود:«عجیب اینجاست او این کار را با دقتی بسیار بالا انجام داده است. در مونالیزا او به پیچیدگی و ابهامی دست یافته و آن را از طریق محوکاری القا کرده است.»

تابلوی نقاشی مونالیزا که به لبخند ژوکوند نیز شهرت دارد، شاهکار لئوناردو داوینچی هنرمند مشهور ایتالیایی است که با رنگ روغن بر روی صفحه چوب سپیدار بین سال‌های 1503 تا 1506 میلادی نقاشی شده است.

منبع:خبرآنلاین

[GolBarg]

مونالیزا کجا کشیده شد؟


سرنخی پنهان در تابلو «مونالیزا» اثر لئوناردو داوینچی محل دقیق کشیده شدن تابلو را فاش کرد.

به گزارش خبرآنلاین، ادعای کشف محلی که برمبنای آن داوینچی پس‌زمینه تابلو را طراحی کرده توسط مورخ هنری اهل ایتالیا بیان شده است.

کارلا گلوری معتقد است پل سه‌قوسی که بالای شانه چپ زن تابلو دیده می‌شود اشاره به «بوبیو»، روستایی در تپه‌های جنوب «پیاچنزا» در شمال ایتالیا است.
نظریه او برمبنای کشف اخیر مورخ هنری دیگری به نام سیلوانو وینچتی شکل گرفته است. وینچتی کشف کرده ارقام «2» و «7» با مهارت بسیار روی سنگ‌های پل نقش بسته‌اند.

گلوری می‌گوید این ارقام اشاره به سال 1472 دارند، سالی که سیلی شدید پل بوبیو را نابود کرد. اسناد تاریخی نشان می‌دهد این پل که به نام «پونته گوبو» یا «پونته وچیو» (به معنای پل کهن) شناخته می‌شود زمانی که آب رودخانه تربیا خروشان می‌شود و از بند خود می‌گذرد نابود می‌شود.

گلوری که در کتابی جدید با عنوان «معمای لئوناردو» این نظریه را بیان کرده می‌گوید: «لئونارد عدد 72 را زیر پل نوشته تا هم این سیل ویرانگر را ثبت کند و هم کمک کند این اشاره را درک کنیم.»


لئوناردو در شهر وینچی در توسکانی به دنیا آمد، او در طول عمرش بسیار در ایتالیا سفر کرد و در ونیز، رم و بلونیا کار می‌کرد.

او کشیدن تابلو «مونالیزا» را سال 1503 یا 1504 در فلورانس آغاز کرد، اما کشیدن آن تا سال‌ها پایان نگرفت. کشیدن این تابلو وقتی لئوناردو داوینچی به فرانسه رفت و در دربار «شاه فرانسوا اول» مشغول به کار شد خاتمه یافت.

اغلب مورخان هنری معتقد هستند پس‌زمینه این تابلو که دره و کوهستان را نشان می‌دهد ترکیبی آرمانی و زاده تخیل هنرمند است، اما گلوری معتقد است این پس‌زمینه منظره‌ای واقعی است.

این تابلو ابتدا در کاخ ورسای نگهداری می‌شد، تا اینکه به موزه «لوور» پاریس منتقل شد. تابلو معروف هنرمند ایتالیایی جزو دارایی‌های فرانسه است.
زنی که در این تصویر دیده می‌شود نیز ابهام دیگر این تابلو است. گفته می‌شود او با آن لبخند معروفش لیزا گراردینی است، همسر یک تاجر ثروتمند ابریشم در فلورانس است. برخی هم می‌گویند این زن مادر داوینچی بوده است.

وینچتی، رئیس کمیته ملی میراث فرهنگی ایتالیا علاوه بر کشف عدد «72» در زیر پل این تابلو، ماه پیش اعلام کرد نمادهایی را در چشمان مونالیزا کشف کرده است.

او می‌گوید در چشم راست مونالیزا حروف «lv» دیده می‌شود که می‌تواند اشاره به نام نقاش باشد. در چشم چپ نیز حروف «ce» یا «b» به چشم می‌خورد که مشخص نیست به چه کسی یا چیزی اشاره دارد.

با این حال برخی مورخان و متخصصان هم این ادعاها و کشفیات را قبول ندارند و معتقد هستند این «نمادهای رازآمیز» با گذر زمان و ترک خوردن نقاشی ایجاد شده‌اند. ترک‌هایی که در طول زمان بر هر نقاشی رنگ روغن نقش می‌بندد.


منبع:خبر انلاین

[sharareh1]

داوینچی برای خلق مونالیزا از مدل مرد استفاده کرد

طبق گفته يك محقق ايتاليايي داوينچي براي خلق «موناليزا» از يك مدل مرد استفاده كرده است.

به گزارش ايسنا، «سيلوانو وينستي» محققي است كه در رونمايي شب چهارشنبه «لبخند ژكوند» در رم ادعا كرد مي‌داند مردي كه «داوينچي» در نقاشي‌اش كشيده چه كسي است.
وي گفت ‌كه اين پرتره جهاني گوياي افكار و اعتقادات فلسفي، هنري و علمي داوينچي است كه آنها را طي سال‌هايي كه روي اين نقاشي كار مي‌كرده، در آن گنجانده است.
«وينستي» گفت: نام مردي كه داوينچي تصوير «موناليزا» را از روي چهره‌اش كشيده، «جيان جياكومو كاپروتي» معروف به «سالي» است كه سال‌هاي بسياري دوست و همراه داوينچي بود.
«كاپروتي» بيش از دو دهه با اين نقاشي و مخترع معروف ايتاليايي كار مي‌كرد.
طي دهه‌هاي اخير نظريه‌هاي بسياري درباره هويت «موناليزا» و معناي لبخند رازآلود او ارائه شده است.
لئوناردو داوينچي در سال 1452 ميلادي در شهر فلورانس ايتاليا متولد شد. او پس از آموختن هنر مجسمه‌سازي به ميلان رفت و پس از بازگشت به فلورانس در مدت چهار سال، تابلوي معروف «موناليزا» را خلق كرد كه اكنون در موزه لوور شهر پاريس نگهداري مي‌شود.
خبر انلاین

[sharareh1]

شوخی با مونالیزا

[رزیتا]

مدل داوینچی برای خلق اثر"لبخند ژکوند" یک مرد بود


آخرین نیوز: :طبق گفته‌ی یک محقق ایتالیایی داوینچی برای خلق «مونالیزا» از یک مدل مرد استفاده کرده است.

«سیلوانو وینستی» محقق ایتالیایی در رونمایی «لبخند ژکوند» در رم ادعا کرد می‌داند مردی که «داوینچی» در نقاشی‌اش کشیده چه کسی است.
به گزارش ایسنا وی گفت ‌که این پرتره‌ی جهانی گویای افکار و اعتقادات فلسفی، هنری و علمی داوینچی است که آنها را طی سال‌هایی که روی این نقاشی کار می‌کرده، در آن گنجانده است.
«وینستی» گفت: نام مردی که داوینچی تصویر «مونالیزا» را از روی چهره‌اش کشیده، «جیان جیاکومو کاپروتی» معروف به «سالی» است که سال‌های بسیاری دوست و همراه داوینچی بود.
«کاپروتی» بیش از دو دهه با این نقاشی و مخترع معروف ایتالیایی کار می‌کرد.
طی دهه‌های اخیر نظریه‌های بسیاری درباره‌ی هویت «مونالیزا» و معنای لبخند رازآلود او ارائه شده است.
لئوناردو داوینچی در سال ۱۴۵۲ میلادی در شهر فلورانس ایتالیا متولد شد. او پس از آموختن هنر مجسمه‌سازی به میلان رفت و پس از بازگشت به فلورانس در مدت چهار سال، تابلوی معروف «مونالیزا» را خلق کرد که اکنون در موزه‌ی لوور شهر پاریس نگهداری می‌شود.
وی طراح اولیه صدها اثر معماری و هم‌چنین طرح اولیه هواپیما به‌شمار می‌رود. یکی از طرح‌های ابتکاری او لباس غواصی و زیر دریایی جنگی است. او همچنین مسلسل، تانک نظامی، ساعتی که به ساعت داوینچی معروف است، کیلومتر شمار و چیزهای دیگر را اختراع کرد.
داوینچی همچنین طراح صدها شاهکار معماری دوره‌ی‌ رنسانس است. از دیگر تابلوهای مشهور داوینچی به تابلوی معروف «شام آخر» می‌توان اشاره کرد.
آغاز به کار داوینچی برای کشیدن این تابلو در سال ۱۵۰۳ بود و تا ۱۵۰۷ اتمام آن به طول انجامید. این تابلوی نقاشی با ابعاد ۷۷ در ۵۳ سانتیمتر است. نسخه‌ای را که او تهیه کرده بود از نسخه فعلی، بزرگتر بود چرا که در گذر زمان دو ستون از طرفین چپ و راست این تابلو بریده شده‌است. به همین دلیل به هیچ وجه مشخص نیست که «مونالیزا» در این تابلو نشسته‌است. همچنین باید اشاره کرد که بسیاری از قسمت‌های این تابلو به مرور زمان خراب و یا دوباره نقاشی شده‌است. اما با این وجود شخصیت اصلی نقاشی همچنان محفوظ مانده‌است.
در ۲۱ اوت سال ۱۹۱۱ تابلو «مونالیزا» توسط یک دزد ایتالیایی دزیده می‌شود و به ایتالیا آورده می‌شود. پس از گذشت دو سال این تابلو در زادگاه خود یعنی فلورانس دیده می‌شود و پس از انجام برخی فعالیت‌های اداری و قانونی تابلو دوباره به موزه لوور بازگردانده می‌شود.
در سال ۱۹۵۶ شخصی اقدام به پاشیدن اسید به قسمت پایینی تابلو نمود که مرمت آن سال‌ها به طول انجامید. در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی شهرهای نیویورک، توکیو و مسکو میزبان این تابلو بودند.

[ترنم]

لئوناردو داوینچی (۱۵ آوریل ۱۴۵۲ - ۲ مه ‌۱۵۱۹) دانشمند و هنرمند ایتالیایی دوره رنسانس است که در رشته‌های نقاشی، ریاضی، معماری، موسیقی، کالبدشناسی، مهندسی، تندیسگری، و هندسه برجسته بود. عده‌ای از محققان ایتالیایی با تحقیق بر روی اثر انگشت بازسازی شدۀ وی، او را دارای ریشۀ عربی و اهل خاورمیانه برشمرده‌اند. داوینچی را کهن‌الگوی "فرد رنسانسی" دانسته‌اند. وی فردی بی‌نهایت خلاق و کنجکاو بود. او نظریات خود را در مجموعه یادداشت هایی که بالغ بر هزاران صفحه می باشند، ثبت کرده است. او طرحهای مبتکرانه‌ای را برای ساخت سلاحهایی مانند توپ‌های بخار، ماشین‌های پرنده و ادوات زرهی ارائه کرده بود، هرچند که بسیاری از آنها هرگز ساخته نشدند.
داوینچی اولین طراح هواپیما و صدها اثر معماری دیگر به‌شمار می‌رود. یکی از طرح‌های ابتکاری او لباس غواصی و زیر دریایی جنگی است. او همچنین مسلسل، تانک نظامی، ساعتی که به ساعت داوینچی معروف است، کیلومتر شمار و چیزهای دیگر را طراحی یا اختراع کرد و با استفاده از خط معکوس برای طراحی‌های خود یادداشت‌هایی را نوشته است، که آنها را فقط در آینه می‌توان خواند. شهرت جهانی داوینچی بیشتر به‌خاطر نقاشی‌های "مونالیزا" مشهور به لبخند ژوکوند و "شام آخر" است.