هانیه توسلی

[dishlame]

بیوگرافی:
متولد ۱۷ خرداد ۱۳۵۸ - همدان
مدرک تحصیلی: فارغ التحصیل نمایش نامه نویسی
اولین بار با بازی در مجموعه تلویزیونی « غریبه » جلوی دوربین ظاهر شد و سپس با بازی در فیلم «شام آخر» (فریدون جیرانی، ۱۳۸۰) توانایی هایش را به رخ همگان کشید و یک سال بعد با بازی درخشانش در فیلم « شب های روشن » (فرزاد موتمن، ۱۳۸۱) کاندید سیمرغ بلورین جشنواره بیست و یکم فیلم فجر و برنده تندیس زرین هفتمین جشن خانه سینما (۱۳۸۲) شد.
هانیه توسلی غیر از بازیگری سمت های چون دستیاری کارگردانی فیلم « آخر بازی » (همایون اسعدیان، ۱۳۷۹) و انتخاب بازیگر فیلم « دیشب باباتو دیدم آیدا » (رسول صدرعاملی، ۱۳۸۳) را نیز عهده دار بوده است.
مجموعه آثار:
- شام آخر (فریدون جیرانی، ۱۳۸۰)
- اثیری (محمدعلی سجادی، ۱۳۸۰)
- شبهای روشن (فرزاد مؤتمن، ۸۱ - ۱۳۸۰)
- گاهی به آسمان نگاه کن (کمال تبریزی، ۱۳۸۱)
- جایی برای زندگی (محمدرضا بزرگ نیا، ۱۳۸۲)
- یک شب (نیکی کریمی، ۱۳۸۳)
- کافه ستاره (سامان مقدم، ۱۳۸۳)
- زمان می ایستد (علیرضا امینی، ۱۳۸۴)
- عصر جمعه (مونا زندی حقیقی، ۱۳۸۴)
- عاشق (افشین شرکت، ۱۳۸۵)
مجموعه های تلویزیونی:
- غریبه (مجموعه تلویزیونی، ۱۳۷۹)
- وفا (محمدحسین لطیفی، ۱۳۸۴)
- میوه ممنوعه (حسن فتحی، ۱۳۸۶)
فیلم کوتاه و داستانی:
- روی جاده نمناک (مهدی کرم پور، ۱۳۸۰)
- دیروقت (اصغر نعیمی، ۱۳۸۳)
جشنواره ها و جوایز:
- برنده تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول زن هفتمین جشن خانه سینما برای بازی در فیلم « شب های روشن » - ۱۳۸۲
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « شب های روشن » - ۱۳۸۱
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن از بیست و سومین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « جایی برای زندگی » - ۱۳۸۳
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن از بیست و چهارمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « زمان می ایستد » - ۱۳۸۴

هانیه توسلی در شب جشن چلچراغ

هانیه توسلی به همراه عادل فرودوسی پور در شب جشن چلچراغ

[nae]

تو این پست می خوام بیوگرافی و اخبار و عکسهای بازیگر بزرگ و با استعداد سینما و تئاتر و تلویزیون هانیه توسلی(بازیگر به شدت مورد علاقه ی خودم) بپردازم.
امیدوارم بتونید از مطالب استفاده کنید

[nae]

بیوگرافی هانیه توسلی:
نام: هانیه توسلی
تاریخ تولد: 17 خرداد 1358
خواهر هما توسلی (نویسنده و منتقد)
هانیه توسلی، متولد 1358، همدان؛ وقتی نمایش پدر دوست‌داشتنی با بازی او، در یکی از جشنواره‌های تئاتر، در تبریز روی صحنه رفت، نصرالله قادری که به عنوان داور آنجا حضور داشت، هانیه توسلی را برای بازی در نمایش پدر انتخاب کرد. یک سال پس از آن، در فیلم کوتاه روی جاده نمناک (مهدی کرم‌پور) و سریال غریبه (جواد اردکانی) بازی کرد و سرانجام با شام آخر وارد عرصه حرفه‌ای سینما شد.
او دانش‌آموخته ادبیات نمایشی در دانشگاه آزاد است و علاقه‌مند به عکاسی و نقاشی. در نمایش‌های قرمز و دیگران و گل‌های شمعدانی (محمد یعقوبی) بازی کرد که به خاطر دومی، کاندیدای دریافت جایزه شد. همچنین نمایش باله روی سطرهای بی‌معنی (لیلی عاج) با بازی بداهه او مورد توجه قرا گرفت و به خاطر بازی در شب‌های روشن (فرزاد موتمن) در جشن خانه سینما تحسین شد و با یک شب در کن حضور داشت. شام آخر اولین فیلم به نمایش درآمده از هانیه توسلی و محمدرضا گلزار بود، زوجی که پس از آن مسیری متفاوت را پیمودند، گلزار به سینمای تجاری پیوست و توسلی سعی کرد در فیلم‌های جدی‌تری بازی کند. به این ترتیب پس از بازی در 2 فیلم «بدنه‌ای، در شب‌های روشن، در یکی از 2 نقش اصلی جلو دوربین رفت و اجرای موفقی داشت. موفقیت نسبی این فیلم نزد مردم و منتقدان و جایزه‌ای که برد، این بازیگر جوان را خیلی زود چهره کرد. دقت و حوصله او در انتخاب نقش‌هایش به نحو خیلی حرفه ای ای است.گاهی در تئاتر کارش را ادامه بدهد و هراسی از بازی در نقش‌های کوتاه نداشته باشد. تاکنون وی در 14 فیلم بلند بازی کرده که 2تای آخری هنوز نمایش داده نشده‌اند، فیلم‌هایی که هر کدام می‌توانند چیزهای تازه‌ای درباره‌اش به ما بگویند. یک شب جزو معدود فیلم‌های سینمای ایران است که با حضور بازیگری حرفه‌ای، در عرصه جهانی مطرح می‌شود. کافه ستاره ظاهرا یک فیلم کاملا تجاری است با بازیگران متعدد و سرانجام زمان می‌ایستد، طبق گفته کارگردانش، فیلمی است متکی بر بازیگر، هانیه توسلی تنها بازیگر این فیلم علیرضا امینی است. نکته قابل ذکر در مورد نحوه ورود هانیه توسلی به سینما این است که ورودش همزمان شد با دوران احیای کتایون ریاحی و توجه به نقش اصلی او در شام آخر، بازیگران دیگر را به حاشیه می‌راند، اما توسلی که در یک ملودرام معمولی، نقش مکمل را بر عهده داشت و سپس فیلم کاملا ناموفق اثیری (محمدعلی سجادی) را تجربه کرد، در گام سوم، موقعیت خویش را در حد یک بازیگر محبوب ارتقا داد. این محبوبیت حاصل بازی در فیلمی تجاری نبود و همین مسئله چهره تازه‌ای را برای او به همراه داشت. درست در زمانی که می‌رفت تا در نقش زنان روشنفکر فیلم‌های مختلف کلیشه شود، جلو دوربین سامان مقدم قرار گرفت. فیلم‌ها - 1379: روی جاده نمناک، 1380: شام آخر / پنج عصر (کوتاه) / اثیری / شب‌های روشن، 1381: گاهی به آسمان نگاه کن، 1382: جایی برای زندگی / یک شب، 1383: کافه ستاره (نفستو حبس کن)، 1384: زمان می‌ایستد/1384:عصر جمعه/1385:غیر منتظره/1387:عاشق/1388:عصر روز دهم/1388:کیفر

[nae]

فیلمبرداری "آقا یوسف" در تهران ادامه دارد .
10درصد از فیلمبرداری فیلم سینمایی "آقا یوسف" به نویسندگی و کارگردانی علی رفیعی در تهران به پایان رسید.
به گزارش خبرگزاری سینمای ایران به نقل از روابط عمومی بنیاد سینمایی فارابی، مرتضی متولی تهیه کننده این فیلم گفت: حدود 10 درصد از فیلمبرداری این فیلم توسط محمد آلادپوش انجام شده است و گروه در لوکیشنی در تهران به کار خود ادامه می دهند.

فیلم سینمایی "آقایوسف" با بازی مهدی هاشمی، هانیه توسلی، لادن مستوفی، شاهرخ فروتنیان، پگاه آهنگرانی، ستاره اسکندری، مریم سعادت، سهیلا رضوی، لیلا بلوکات و صابر ابر، مضمونی اجتماعی دارد و داستان آن درباره ‌بحران های ارتباطی بین آدم‌ها در دنیای امروز است. اولین نشانه این بحران، یک تراژدی با عنوان تنهایی انسان است.

سایر عوامل اصلی این فیلم نیز عبارتند از: مدیر تولید و تهیه‌کننده؛ مرتضی متولی، دستیار اول کارگردان و برنامه‌ریز؛ مانفرد اسماعیلی، صدابردار؛ مهدی صالح‌کرمانی، طراح گریم؛ سودابه خسروی، مدیر تدارکات؛ حیدر زرقومی، منشی صحنه؛ سپیده مرجان تاجیک، عکاس؛ مسعود اشتری، مجری گریم؛ پریا روشن و محمدرضا کریمی، روابط عمومی؛ امین داداشی.

[nae]

♦○•هانيه توسلي در 17 خرداد ماه سال 1358 در شهر همدان متولد شد. وي فارغ التحصيل نمايش نامه نويسي است.خواهر كوچكترش دانشجوي مهندسي شهر سازي دانشگاه اصفهان است.مادرش خانه دار و پدرش سرهنگ ژاندارمري بوده كه ده سال پيش فوت كرده است.و اما خواهر بزرگترش هما توسلي مدتي منتقد يكي از مجله هاي معتبر بوده در حال حاضر كار ترجمه انجام ميدهد.هانيه توسلي در حال حاضر ساكن منطقه جلفا و با خانواده اش زندگي ميكند.♦○•

[nae]

♦○•هانيه توسلي در 17 خرداد ماه سال 1358 در شهر همدان متولد شد. وي فارغ التحصيل نمايش نامه نويسي است.خواهر كوچكترش دانشجوي مهندسي شهر سازي دانشگاه اصفهان است.مادرش خانه دار و پدرش سرهنگ ژاندارمري بوده كه ده سال پيش فوت كرده است.و اما خواهر بزرگترش هما توسلي مدتي منتقد يكي از مجله هاي معتبر بوده در حال حاضر كار ترجمه انجام ميدهد.هانيه توسلي در حال حاضر ساكن منطقه جلفا و با خانواده اش زندگي ميكند.♦○•

[nae]

آخرين خبرها و عكس‌ها از فيلم «علي رفيعي»؛
مديرعامل بنياد فارابي از پشت صحنه «آقا يوسف» ديدن كرد
خبرگزاري فارس: در حالي كه فيلمبرداري «آقا يوسف» به نويسندگي و كارگرداني علي رفيعي در تهران ادامه دارد، «احمد ميرعلايي» مديرعامل بنياد سينمايي فارابي از پشت صحنه فيلم ديدن كرد.


«مرتضي متولي» تهيه‌كننده اين فيلم با اظهار رضايت از پيشرفت توليد در گفت‌وگو با خبرنگار سينمايي فارس، گفت: تقريباً نيمي از بازيگران مقابل دوربين محمد آلادپوش رفته‌اند و فيلمبرداري نيز امروز در يكي از اصلي‌ترين لوكيشن‌هاي فيلم به پايان مي‌رسد.
وي اضافه كرد: تاكنون حدود 20 درصد از كل كار مقابل دوربين رفته و از فردا مشغول فيلمبرداري سكانس‌هاي مربوط به فضاهاي خارجي مي‌شويم.
همچنين روز گذشته نيز «احمد ميرعلايي» مديرعامل بنياد سينمايي فارابي، «جعفر گودرزي» مشاور مديرعامل و مدير روابط عمومي بنياد سينمايي فارابي از پشت صحنه اين فيلم ديدن كردند.
«آقا يوسف» مضموني اجتماعي دارد و در خلاصه داستانش آمده: آقا يوسف، بازنشسته، از پنج سال پيش پنهان از چشم دخترش در خانه‌هاي مردم كار مي‌كند. حوادثي كه در اين خانه‌ها، به ويژه در دومين خانه رخ مي‌دهد، مستقيماً به او ربط پيدا مي‌كند و زندگي او را دگرگون مي‌سازد... .
مهدي هاشمي، هانيه توسلي، شاهرخ فروتنيان، پگاه آهنگراني، لادن مستوفي، مريم سعادت، سهيلا رضوي، ستاره اسكندري، ليلا بلوكات، داريوش موفق، رويا ميرعلمي به همراه هنرمند خردسال مليكا پارسا و با معرفي مينا خسرواني و با حضور صابر ابر از بازيگران اصلي دومين فيلم بلند رفيعي هستند.
ساير عوامل اصلي اين پروژه عبارتند از: طراح صحنه: علي رفيعي، مدير فيلمبرداري: محمد آلادپوش، صدابردار صحنه: مهدي صالح‌كرماني، طراح چهره‌پردازي: سودابه خسروي، برنامه‌ريز و دستيار اول كارگردان: مانفرد اسماعيلي، منشي صحنه: مرجان تاجيك، عكاس: مسعود اشتري، مدير تداركات: حيدر زرقومي و مشاور رسانه‌اي: امين داداشي.

[nae]

نگاهی به نمایش پروفسور بوبوس

هنگامی که برای دیدن یک نمایش از "آتیلا پسیانی" به سالن تئاتر قدم می‌گذاری، از همان ابتدا حس هیجان مواجه شدن با اتفاق‌های عجیب و تازه برایت ایجاد می‌شود.دیدن نمایش از کارگردانی که با وجود داشتن مشخصه‌های اجرایی خاص خود همیشه آثار متفاوت و متناقضی ارائه می‌کند. کسی که تجربه‌گرایی‌اش باعث شده تا از چارچوب‌‌های تئاتر بی چارچوب آوانگارد هم قدم فراتر بگذارد و همواره و در هر اجرا قوانین و قراردادهایی در نقض قوانین و قراردادهای تئاتر وضع کند. با این ذهنیت وقتی در انتظار ورود به تالار اصلی هستی، انتظار هر نوع اجرایی را از گروه آوانگارد تئاتر بازی در سر می‌پرورانی جز اجرای یک نمایش طنز با حضور بازیگران چهره در تالار دارای سن مجموعه تئاترشهر؛ آن هم با داستان و چاشنی‌های فراوان روز ایران. شاید در نگاه اول و با مجذوب شدن در ابتکار طراحی و فضاسازی پسیانی نتوانی به ماهیت اصلی این نمایش پی ببری و مدام درگیر کشف این ماهیت با خود باشی اما در صحنه آخر به خوبی متوجه می‌شوی مشغول تماشای نمایشی متناسب با سیاست‌های کلان فرهنگی کشور هستی، نمایشی که طراحی و فضاسازی پر از خلاقیت‌های جذاب آن ذهنت را بیشتر به سمت جنبه‌های بصری صحنه هدایت می‌کند تا داستان پروفسور بوبوس بیچاره. استفاده از صحنه و آکساسوار به عنوان بخشی از بازیگری یکی دیگر از ویژگی قابل تحسین پسیانی است که در این اجرا نیز قابل توجه است. او با کوچک کردن وسایل صحنه و المان‌های نمایشی در این اجرا در مقابل بازیگران، بر تضاد و تناقض‌های برخاسته ازشیوه اجرایش تأکید می‌کند. حضور چهره‌های دوست داشتنی سینما مانند رضا کیانیان، هانیه توسلی، آتیلا پسیانی و بابک حمیدیان به اندازه کافی تکمیل کننده انگیزه مخاطب برای دیدن ابتکارهای گروه تئاتر بازی در تالار اصلی تئاتر شهر است. نمایشی که کارگردان زیرک و تجربه گرایش همه قواعد اجرا در تالار اصلی را برهم می‌زند تا نمایشی برای این تالار طراحی کند. تناقض یکی دیگر از ویژگی‌های این نمایش است. نقض کردن برای خلق کردن در نمایشی که بازی حرفه‌ای‌ها باید به دور از کلیشه‌های سینما نقض شود تا خلاقیتی از دل آن شکل بگیرد، نمایشی که هر چند برخاسته از خلاقیت‌های ابزاری گروه تئاتر بازی است؛ اما می‌تواند در قالبی متناسب با یک نمایش سفارشی هم خود را ارائه کند. نمایشی که طراحی، اجرا، کارگردانی، میزانسن ، بازیگری و... رایج در تئاترهای تالار اصلی را در هم می‌شکند؛ اما با مشخصه خاص خود در تالار اصلی به صحنه می‌آید و با وجود تلاش‌های خلاقانه پسیانی برای هم زدن تئوری‌ها و متدهای ساختارشکنانه و متفاوت کردن اثر چاشنی‌زده‌اش در تالار اصلی، بازهم اجرای آن با این نوع نگرش در تالار بزرگ تئاترشهر تعجب‌آور است. پسیانی از جمله معدود کارگردانی است که با آشنایی کامل به اصول تئاتر آوانگارد، در عرضه تئاتر معاصر و تجربی پیشتاز است. او این بار با زیرکی و ذکاوت خاص خود، تجربه‌های علمیش را در خدمت تئاتری متفاوت؛ اما تماشاگرپسند به کار می‌گیرد؛ تجربه اجرای نمایشی با مولفه جذب مخاطب در تالار اصلی تئاتر. نخستین موضوعی که در این اجرا از همان ابتدا نظر تماشاگر دقیق و آشنا با تئاتر پسیانی را به خود جلب می‌کند، زیرکی و ذکاوت ذاتی و دائمی این کارگردان است که در اجرای متن ناآشنای «پروفسور بوبوس» اثر نویسنده ناشناخته‌ای به نام الکس فایکو با سیاست خاصی اعمال شده است. تماشاگر از همان آغاز ورود به سالن با صحنه و فضایی متفاوت از اجراهای قبلی در تالار اصلی مواجه است، صحنه‌ای که عمق نامتناسب و غیراستاندارد آن با طراحی حساب شده و دکور سه بعدی نمایش گرفته شده و طول آن تا وسط جایگاه میانی تماشاگران ادامه دارد. صحنه به شکل یک سالن مد لباس طراحی شده و در انتهای سکوی عرضه نمایشی مانکن‌ها که تا میان جایگاه تماشاگران کشیده شده، یک در کوچک قرار گرفته است. 15 دقیقه اول اجرا، تماشاگر به دیدن شو مانکن‌های عجیب و غریب نمایش (بازیگران) با لباس و گریم‌هایی متفاوت که بر اساس شخصیت درونی نقش انجام شده، فراخوانده می‌شود. حکومت استبدادی ژنرال فلج و علیل در حال فروپاشی است، وزیر میانسال و معاون اصلی ژنرال مشاور جوان خارجی خود را مامور یافتن یک استاد زیباشناسی آداب و رفتار درباری برای آموزش نامزد جوان خود کرده، آموزگار بوبوس بازنشسته که در تظاهرات شرکت کرده و مورد تعقیب پلیس است با باز شدن دری از یک امارت به رویش به ناچار وارد آن عمارت می‌شود و اسیر بازی ناخواسته و تحمیلی صاحبان این عمارت که بیشتر یک شو نمایشی است؛ می‌شود و... بوبوس بینوا از ترس جانش مجبور است به بازی ناخواسته‌ای تن داده و با وجود مشاهده دروغ‌ها و تزویرهای دربار وزیر به نقش‌های مختلف بارن مشاور جوان وزیر تن دهد و... پسیانی با گذاشتن قراردادهای ساده و خلاقانه‌ای در صحنه، ضمن شکستن تمام قراردادهای متداول در اجراهای رایج تئاتر و با وجود درگیرکردن تماشاگر با این نوع نمایش، به نقض آن می‌پردازد؛ درواقع نقض تئاتر حرفه‌ای در ساختار حرفه‌ای تئاتر. او با زیرکی خاصی قواعد تئاتر کلاسیک و روایی را بهم می‌ریزد و تئاتری با قاعده‌های تجربی خود برای تالار اصلی تئاترشهر خلق می‌کند. تئاتری که کارگردان با در هم ریختن همه قواعد واصولش به گونه‌ای ساختارشکنی کرده و مخاطب بتواند بفهمد تپق زدن بازیگر در صحنه از ضعف بیان است یا از ساختارشکنی یا برای زیر سوال بردن شیوه رایج بازیگری؟ یا استفاده از میکروفن توسط بازیگر در برخی صحنه‌ها برآمده از یک ایده خلاقانه برای به سخره گرفتن این عمل توسط برخی از بازیگران در صحنه است؟ یا نه وسیله‌ای است برای استفاده کاربردی در مواقعی که وجودش برای کمک به بازیگر ضرورت پیدا می‌کند. این خلاقیت زمانی به اوج می‌رسد که کارگردان با استفاده از المان‌ها و نشانه‌های به یاد ماندنی ذهن مخاطب، فرم اجرایش را بدون هیچ حاشیه و شلوغی به محتوای نمایش تحمیل می‌کند و با تمرکز بر فرم اجرایی، از پررنگ شدن روایت این نمایش قصه محور، می‌کاهد. موقعیت در این نمایش منتظر نمی‌ماند تا با دیالوگ یا حرکتی خلق شود، بلکه موقعیت‌‌‌های هر کدام از شخصیت‌ها براساس قراردادهایی که در صحنه به مخاطب یادآوری می‌شود می‌آیند. طراحی‌های نمایش از طراحی صحنه گرفته تا طراحی لباس و گریم بازیگران در عین تازگی و قدرت بالای زیبایی‌‌شناختی، ساده و با المان‌هایی از یک اجرای تجربی به نظر می‌آید تا با استفاده از آخرین تجهیزات و تکنولوژی‌های رسانه‌ای محمل خوبی، برای نقض داستان مضحک شخصیت‌های نمایش شوند. تأکید کارگردان بر نمایشی بودن همه چیز وقتی بیشتر جان می‌گیرد که هر بازیگر برای خلق موقعیت جدید در صحنه و بروز بخشی از واقعیت خود همچون مانکن به میان تماشاگران رفت و آمد می‌کند. اما در این میان به نظر می‌رسد یکسان نبودن شیوه بازی بازیگران کمی ضریب هوش مخاطب را برای رو شدن ترفند کارگردان بالا می‌برد. بازی تکنیکی رضا کیانیان، هانیه توسلی و خود آتیلا پسیانی در کنار بازی‌های متفاوت و ضعیف دیگر بازیگران گمان تعمدی بودن این شکل بازی را رد می‌کند. زیرا اگر بخواهیم تصور کنیم بازیگران ثابت گروه تئاتر بازی که بیشتر تجربه اجرای نمایش‌های کم‌دیالوگ یا بی‌دیالوگ را در تالار‌های کوچک دارند اکنون به طور تعمدی به ارائه بازی‌هایی ساختارشکنانه از خود پرداخته‌اند، متوجه می‌شویم این فرضیه در مقایسه با بازی تکنیکی و حرفه‌ای دیگر بازیگران قابل پذیرش نیست، زیرا مشاهده می‌کنیم که این شکل بازی به طور بارزی با جنس بازی کیانیان، هانیه توسلی، حمیدیان یا خود پسیانی فرق دارد. تپق زدن بازیگر تجربه‌گرای گروه در صحنه بزرگ تالار اصلی و در نمایشی پردیالوگ امر عجیبی نیست، اما ترفندهای زیرکانه کارگردان برای نشان دادن تعمدی بودن این نوع بازی عجیب است. به طور کلی ایده‌های ناب پسیانی، کارگردان نوگرا و تجربی همیشه در صحنه به هدایت و ثمر نمی‌رسد.گاه این ایده‌ها در صحنه باز می‌مانند و به خوبی هدایت نمی‌شوند تا از ذهنیت بازیگر به عینیت برسند. هرچند پسیانی کارگردانی است که به دلیل هوشیاری و آگاهی فراوانش می‌تواند خلاقیت‌های هنری خود را برای اجرای یک نمایش سفارشی هم به کار گیرد تا باز هم یکی از بهترین کارگردانان تئاتر ایران باشد.

[nae]

عکسهای نمایش پروفسور بوبوس

برای دیدن سایز واقعی بر روی عکس کلیک کنید.

[IMG]http://img5.**********/out.php/t48843_31183.jpg[/IMG]

[IMG]http://img5.**********/out.php/t48844_31169.jpg[/IMG]

[IMG]http://img5.**********/out.php/t48845_31171.jpg[/IMG]

[nae]

شبهاي روشن(فیلم مورد علاقه ی خودم)

كارگردان: فرزاد مؤتمن
تهيه كننده: حسين زندباف، محصول شركت سينمايي توسعه ايمافيلم
فيلمنامه: سعيد عقيقي /بر اساس رمان شبهاي روشن اثر تئودور داستايوفسكي
مدير فيلمبرداري: جمشيد الوندي
صدابردار : پرويز آبنار
چهره پرداز : سوسن راستگار
تدوين: حسين زندباف
موسيقي: پيمان يزدانيان
طراح صحنه و لباس: محسن شاه ابراهيمي
جلوه هاي ويژه: عباس شوقي
بازيگران: مهدي احمدي، هانيه توسلي، محسن شاه ابراهيمي، هيلدا هاشم پور، حسين فلاح، معصومه اسكندري ، پيمان ميرعلي اكبري
===============
خلاصه داستان:
اين فيلم داستان استاد جوان دانشگاهي است كه زندگي آرام و سرشار از انزواي خود را با تدريس ادبيات و مطالعه كتاب پركرده است.
او با دختر جواني آشنا مي‌شود كه مسير زندگي خود را به خاطر كسي كه دوست داشته تغيير داده است و ...
===============
جوايز و عناوين:
- برنده چهار جايزه از هفتمين جشن خانه سينما /22 شهريور 1382:
بهترين فيلمبرداري /جمشيد الوندي،
بهترين تدوين /حسين زندباف،
بهترين بازيگر نقش اول زن /هانيه توسلي
و بهترين طراحي صحنه /محسن شاه ابراهيمي
- كانديداي جايزه بهترين فيلم، بهترين كارگرداني، بهترين فيلمنامه و بهترين طراحي لباس
از هفتمين جشن خانه سينما / 22 شهريور 1382
- كانديداي دو جايزه از بيست و يكمين جشنواره فيلم فجر:
بهترين بازيگر نقش اول زن /هانيه توسلي(در حالی که به اعتقاد همه ی منتقدان جایزه حق مسلم هانیه ی عزیز بود جایزه به نیکی کریمی رسید تا بالاخره کریمی هم سیمرغ داشته باشد)
و بهترين اثر از ميان آثار هنر و تجربه