اکسیژن رسانی در هنگام سکته میزان آسیب به بافت مغز را کاهش می دهد

[Nur3]

دانشمندان می گویند: رساندن اکسیژن اضافی به مغز در هنگام سکته می تواند آسیب جدی بافت مغز را کاهش دهد.

نکته حائز اهمیت در این تحقیق، زمان اکسیژن رسانی است.
به گفته محققان، در حملات سکته، اگر پس از جریان یافتن دوباره خون عمل اکسیژن رسانی انجام شود، به دلیل رها شدن رادیکال های آزاد احتمال آسیب دیدگی بافت های مغز وجود دارد و بیمار می تواند وضعیت بسیار وخیم تری را تجربه کند.
در این تحقیق سکته های ایسکمی که طی آن لخته شدن عروق منتهی به مغز را مسدود می کند بررسی شد.

محققان دانشگاه اوهایو می گویند در سکته های ایسکمی می توان با اکسیژن رسانی به موقع به بیمار مانع از آسیب بافت مغز شد.
این روش بر روی برخی گونه های جانوری مورد آزمایش قرار گرفته و نتایج موفقیت آمیزی را به همراه داشته است.

با این حال این فناوری امکان اندازه گیری سریع و مداوم جریان خون را در مغز در بیمارستان فراهم نمی کند. به همین خاطر پزشکان نمی توانند برای بیماری که سکته کرده است اکسیژن رسانی پرفشار انجام دهند، چرا که ضرر این کار می تواند از فواید آن بیشتر باشد.
مغز توسط دو جفت شریان موسوم به شریانهای کاروتید و مهره ای خونرسانی میگردد. به انسداد شریانهای تغذیه کننده مغز و به عبارتی محرومیت سلولهای مغزی از اکسیژن و مواد مغذی سکته اطلاق می گردد. در این حالت بخشی از مغز که جریان خون آن قطع گردیده دچار آسیب و اختلال در کارکرد عضو تحت کنترل آن میشود. آسیب میتواند دایمی، موقت و یا جزئی و یا کامل باشد.

سلولهای مغز نسبت به محرومیت از اکسیژن بسیار حساس بوده و ظرف چند دقیقه پس از قطع جریان خون دچار مرگ میشوند. بطوری که در یک سکته مغزی در هر دقیقه نزدیک به ۲ میلیون سلول عصبی و ۱۴ میلیارد سیناپس از بین میروند. و مغز محروم از اکسیژن در هر ساعت ۳٫۶ سال از عمرش کاسته میشود.

علایم سکته: بسته به نوع سکته و ناحیه آسیب دیده در مغز متفاوت است.

۱- کرختی، فلج و ضعف ناگهانی در صورت، دست و یا پا که معمولا در یک سمت بدن و از گردن به پایین بروز میکند.
۲- از دست رفتن بینایی و تاری دید ناگهانی به ویژه در یک چشم.
۳- از دست رفتن قدرت تکلم، اشکال در صحبت کردن و یا درک گفته های دیگران.
۴- سردرد شدید ناگهانی بدون علت.
۵- سرگیجه، تلوتلو خوردن واز دست دادن تعادل هنگام راه رفتن و سقوط بدون علت.
۶- اشکال در بلع.
۷- کاهش احساس درد و حرارت.
۸- استفراغ و تهوع.
۹- اختلال در جهت یابی و حافظه.
۱۰- گیجی.


* ریسک فاکتورها :

۱-آترواسکلروز.
۲-دیابت کنترل نشده.
۳-پرفشاری خون.
۴-استعمال سیگار.
۵-سابقه حمله ایسکمیک گذرا.
۶-بیماریهای قلبی.
۷-بیماری شریان کاروتید(سرخرگ تغذیه کننده مغز)
۸-آریتمی.
۹-سابقه خانوادگی سکته.
۱۰-چاقش.
۱۱-مصرف زیاد مشروبات الکلی.
۱۲-کلسترول بالا.
۱۳-افزایش تعداد گلبولهای قرمز خون.
۱۴-قرار گرفتن در معرض سرما و گرمای شدید .
۱۵-افزایش سن.
۱۶-افزایش آمینو اسید هموسیستئین .
۱۷-نژاد آفریقایی-آمریکایی.