با راه هاي کنترل جيغ زدن کودکان آشنا شويد

[GolBarg]

با راه هاي کنترل جيغ زدن کودکان آشنا شويد

جيغ زدن کودکان اغلب ابزاري است براي رسيدن به خواسته هايشان، گاهي نيز شيوه بيان خود و شيوه ارتباطي است و گاهي اين دو حالت با هم در مي آميزد.
بر اساس وضعيت رشد و سن کودک، جيغ زدن مي تواند طبيعي و غير طبيعي باشد. برخورد والدين و اطرافيان با اين پديده در شکل گيري رفتار هاي ارتباطي و ويژگي هاي شخصيتي کودک تعيين کننده است و برخورد نامناسب والدين وضعيت دشواري را مي آفريند. رعايت نکات ذيل در برخورد مناسب با اين مشکل مناسب است:

1.وضعيت رشدي کودک خود را در نظر بگيريد/ تا قبل از 18ماهگي به طور طبيعي آواها، گريه و جيغ شيوه اي براي بيان خود و برقراري ارتباط و جلب توجه ديگران است. جيغ زدن در اين مرحله با شدت و دفعات معمولي، امري طبيعي است. اين نوع رفتار ها در مرحله پيش زباني طبيعي بوده و به مرور زمان کم مي شود. اگر والدين صبور باشند و با شوخي يا جدي، جيغ زدن ها را تقويت نکنند اين دوره با کمي دشواري سپري مي شود اما اگر به صورت افراطي به کودک بي توجه باشند و يا به جيغ زدن کودک حساس بوده و واکنش هاي افراطي نشان دهند اين مرحله طولاني مي شود و گاهي در مراحل بعدي که کودک توانايي بيان کلامي پيدا مي کند جيغ زدن را وسيله اي براي جلب توجه و بيان خود قرار مي دهد.

2.رفتار جيغ زدن را تحليل کنيد/ از آن جا که کودک توانايي اوليه بيان خواسته خود از طريق ايما و اشاره و به کار بردن جملات ابتدايي را ندارد ممکن است جيغ زدن، ابزار کودک براي تحميل خواسته هاي خود به ديگران باشد و براي برخورد مناسب با آن بايد ديد کودک در چه زمان هايي، به چه دليلي، به چه اندازه و چگونه از اين رفتار استفاده مي کند و به ويژه مشخص شود در هنگام و در پايان جيغ زدن واکنش ديگران به اين رفتار کودک چيست؟ براي شناخت بيشتر رفتار کودک مي توانيد رفتار او را مشاهده و ثبت نماييد. اگر در طي 10روز اين کار را پيگيري کنيد مطالب زيادي از رفتار کودک و واکنش اطرافيان کشف مي کنيد که به درک عميق تر اين وضعيت کمک بسياري مي کند.

3.مهارت هاي ارتباطي خود و کودکانتان را افزايش دهيد/ هرچقدر ارتباط والدين با کودک غني تر و کودک در بيان خواسته خود ماهرتر شود، رفتار هايي نظير جيغ زدن کم مي شود. تا مي توانيد ارتباط خود را با کودک تقويت کنيد. مهارت هاي بازي کردن و سرگرم کردن کودک را در خود افزايش دهيد. به کودک ياد بدهيد با اشاره يا بيان کلمه هاي ساده، خواسته خود را مطرح کند.

4.جيغ زدن را در کودک تقويت نکنيد/ يکي از مهم ترين عوامل پرخاش و جيغ کودکان، آن است که والدين پس از جيغ زدن و سر و صدا راه انداختن در مقابل خواسته کودک تسليم مي شوند. جيغ زدن کودک با رسيدن به خواسته اش و يا با تغيير وضعيت به نفع او پايان مي يابد و کودک ياد مي گيرد هرچه بيشتر جيغ بزند مزايا و امتياز هاي بيشتري به دست مي آورد

5. به خواسته هاي معقول و مناسب کودکتان اهميت دهيد/ همه افراد نيازمند توجه مثبت اطرافيان هستند به ويژه کودکان در سنين زير 5 سال نياز بيشتري دارند و توجه به کودکان و رسيدگي به خواسته هاي به جا و نيازهاي ضروري آن ها يکي از وظايف اصلي والدين است. هرچند ايستادگي همراه آرامش در مقابل خواسته هاي غير لازم و نابجاي کودکان لازم است اما ضروري تر آن است که والدين، توجه خاصي به خواسته هاي کودک بکنند و نيازهاي اصلي او را با مهرباني و گشاده رويي و بدون منت برآورده سازند تا کودک ضمن احساس امنيت، محبت والدين را درک نمايد.

6.رفتارهاي اتفاقي کودک را ناديده بگيريد/ برخي از بدرفتاري ها و جيغ زدن هاي کودک از سر بي حوصلگي، خستگي و يا اتفاقي است. در اين شرايط، صبور باشيد و جيغ او را ناديده بگيريد. جيغ زدن باعث تحليل انري کودک مي شود و تارهاي صوتي و ديافراگم کودک را دچار خستگي مي نمايد، بنابراين کودک نمي تواند به مدت طولاني آن را ادامه دهد.

7.به کودک پيام ها و هويت منفي ندهيد/ گاهي والدين و اطرافيان، آگاهانه و يا اغلب، ناآگاهانه به کودک هويت منفي مي دهند، اسم ها، خطاب ها و عبارت هايي به کار مي برند: نظير "جيغ جيغو"، "مگه بلندگو قورت دادي"، "از دستت خسته شديم"و .. .اين عبارت ها، پيام هايي منفي اند که به حل مسئله کمک نمي کنند و رفتار نامناسب کودک را به ويژگي شخصيتي تبديل مي نمايند.

8.به رفتارهاي مثبت کودک توجه کنيد/ به جاي تمرکز بر جيغ زدن و رفتار نامناسب کودک، به ديگر رفتارهاي مثبت او را به ويژه هنگامي که آرام است يا با آرامش بازي مي کند و خواسته هاي خود را صحيح مطرح مي کند، توجه کنيد. هرچقدر بيشتر به رفتارهاي مثبت و ارتباط هاي آرام او توجه کنيد، رفتارهاي منفي او ضعيف تر و کاهش مي يابد. يکي از واکنش هاي مخرب والدين در مقابل جيغ فرزند، فرياد زدن و آرام کردن او با صداي بلند است و يا در حالي که خود والدين با فرياد و صداي بلند با کودک صحبت مي کنند يا او را تهديد و تنبيه مي کنند، انتظار دارند کودک آرام باشد.

دکترسيد محسن اصغري نکاح، روانشناس کودکان
منبع : khorasannews.com