زهره وطن‌خواه، قهرمان رالي ايران

[fardin_fani]

راه رفتن ساده روي سطح زمين كاري است كه توقع آن را از «زهره وطن‌خواه»‌ نبايد
داشت. براي دختري که آرزوي
«رنجر» شدن دارد خيلي عجيب نسيت. كمتر ورزشي است كه او تجربه‌اش نكرده باشد. در
گذشته او را بايد در حين گشت و
گذار در زير آب و غواصي يا بال زدن در كنار پرندگان و تمرين پاراگلايدر در آسمان‌ها
مي‌جستيد. اما الان «سرعت» حرف
اول و آخر را در كار و حرفه او مي‌زند؛ «رالي» راهي است كه او چند سالي است به
عنوان حرفه، سرگرمي و ورزش انتخاب

كرده است: «شيطنت و رفتارهاي پسرانه بارزترين ويژگي من در كودكي بود. از بچگي
هر وقت سوار اتومبيل مي‌شدم يك
چشمم به دنده بود و چشم ديگرم به عقربه‌هاي سرعت‌شمار. خيلي طول نكشيد كه با ديدن و
پرسش‌هاي مكرر از پدر و مادرم
رانندگي را ياد گرفتم.» مادري كه در چشم فرزندش بهترين راننده دنيا باشد و از همه
ماشين‌ها جلو بزند، بهترين الگو است:
«هنوز هم رانندگي مادرم را خيلي قبول دارم. سريع اما كاملا محتاط مي‌راند. اولين بار كه
بي‌اجازه پشت فرمان ماشين نشستم
يازده سال بيشتر نداشتم! همه چيز را بلد بودم؛ فقط يك ترس اوليه بود كه از بين رفت. از 15
سالگي، خانواده‌ به راندن من
اطمينان پيدا كرده بودند و با اطلاع آنها ماشين را بيرون مي‌بردم. 18 سالگي هم كه
گواهينامه‌ام را گرفتم و خيال همه راحت
شد.» ...


به قانون همه بايد احترام بگذارند اما هميشه براي بهترين‌ها استثناء
وجود دارد. «شانزده ساله
بودم كه در جاده كلاردشت، پدرم اجازه داد پشت فرمان بنشينم. با
تعجب و شوق شروع به راندن

كردم. ناگهان گله‌اي گوسفند وسط جاده پيدا شد. از روبرو هم ماشين
مي‌آمد. چاره‌اي نداشتم.
وارد خاكي شدم و گله را دور زدم و دوباره وارد جاده شدم. تا 5 دقيقه
هيچ‌كس چيزي نمي‌گفت تا

اينكه پدرم گفت: دمت گرم دختر!»


پيست مسابقات رالي بهترين جايگاه براي كساني است كه شيفته
بالا رفتن عقربه‌هاي سرعت
هستند. زهره وطن‌خواه معتقد است وقتي مکان‌هايي وجود دارد که
افراد مي‌توانند سرعت را در
حد ديوانه‌وارش تجربه کنند دليلي براي سرعت‌هاي غيرمجاز در سطح
شهر نيست: «باور نمي‌کنيد
هر بار که پس از تمرين از پيست برمي‌گردم هيچ چيزي به اندازه يک
رانندگي آرام به من کمک
نمي‌کند. يک موسيقي ملايم هم که باشد، ديگر به تنها موضوعي که
فکر نمي‌کنم سرعت است.
اگر در مورد هيجان رانندگي شک داشتم هيچ وقت راننده رالي
نمي‌شدم اما ارزش جان خودم و
ديگران را هم مي‌دانم.» رانندگي تا مدت‌ها براي «وطن‌خواه» همان
تردد در خيابان‌ها و بزرگراه‌ها
بود اما از سال 81 به يک ورزش حرفه‌اي تبديل شد. شرکت در
مسابقات و تمرينات، عضويت در
فدراسيون و پيدا کردن نقشه‌خوان حرفه‌اي، گام‌هايي بود که زهره
وطن‌خواه را پله پله به سوي
موفقيت پيش برد.


به حساب هرچه مي‌خواهيد بگذاريد ولي زهره معتقد است اگر
رانندگي مردم کشور ما مشکل دارد
فقط خانم‌ها توانايي اصلاح آن را دارند. مادرها هميشه براي فرزندان
الگو هستند، چه فرزندشان
دختر باشد و چه پسر: «معتقدم بايد برچسب‌هايي با محتواي
توصيه‌هايي براي رانندگي بهتر تهيه
شود و فقط خانم‌ها آنها را به شيشه اتومبيل‌هايشان بچسبانند. آقايان
وقتي ببينند خانم‌ها چنين
توصيه‌هايي براي همه دارند هم به رانندگي خانم‌ها احترام مي‌گذارند و
هم خودشان سعي
مي‌کنند اصول را بهتر مراعات کنند.» او معتقد است اگر رانندگي
خانم‌ها مشکل دارد تنها دليلش
عدم اعتماد به نفس آنهاست:«رانندگي، استفاده از 3 پدال و دنده و
فرمان است. زن يا مرد بودن
تاثيري در اين فعاليت ندارد. ضمن اينکه جريمه‌هاي زياد و سنگين
راهنمايي و رانندگي درصد زيادي
از تخلفات را کم کرده است. اين کار بايد زودتر انجام مي‌گرفت اما
همين الان هم تاثير خود را
گذاشته است.» بيشترين جريمه‌هاي تنها بانوي قهرمان مسابقات
رانندگي ايران براي ورود به طرح
ترافيک و صحبت با تلفن همراه در حال رانندگي است.


معيار شناخت خوب و بد، درهر رشته و هر کاري متفاوت است. بهترين
راننده کسي است که
کمترين تعداد تصادف سنگين را داشته باشد. زهره وطن‌خواه در اين
زمينه جزء بهترين‌هاست:
«برخورد با مانع و ديواره پيست براي همه اتفاق مي‌افتد اما
تصادف‌هاي سنگين فقط نتيجه غرور
است. تصور بهترين بودن يعني پايان همه چيز. دقيقا از جايي ضربه
مي‌خوري که هيچ‌گاه فکرش را
هم نکرده‌اي. اگر بر اين اعتقاد راسخ باشي که هميشه موضوعي
براي آموختن هست و افرادي

بهتر از تو وجود دارند، کمتر دچار مشکل مي‌شوي.»