«اولین عشق» یک پسر!

[زکریا فتاحی]

«اولین عشق» یک پسر!
ماداران و پسران

آیا اولین لحظه آرامی را به یاد می‏آورید که نوزادتان در آغوشتان آرمیده بود و شما اولین فرصت واقعی را برای تماشای او به دست آوردید و به صورت و بدن کوچکش خیره شدید؟ گاهی مادران مدتی طول می‏کشد که بپذیرند واقعا یک پسر دارند. بیشتر زنان می‏گویند که نوزاد دختر احساس اعتماد به نفس و آرامش بیشتری به آنها می‏دهد. آنها حس می‏کنند که به صورت ذاتی می‏دانند با نوزاد دختر چطور برخورد کنند. اما یک پسر! پس از تولد پسر، بیشتر اوقات می‏شنویم که مادران با وحشت می‏گویند که نمی دانند با یک پسر چگونه رفتار کنند!

چگونه از نوزاد پسرمان مراقبت می‏کنیم
تمام نگرش‏ها و عقاید اولیه ما درباره مردان، در مراقبت روزمره ما از پسرانمان منعکس می‏شود: هر بار که برای کمک به کودکان به سرعت به سراغشان می‏رویم یا اجازه می‏دهیم خودشان کار را انجام دهند؛ هر بار که آنها را تشویق می‏کنیم یا از کاری باز می‏داریم؛ هر بار که آنها را به گرمی در آغوش می‏گیریم یا به آنها اخم می‏کنیم و از آنها دور می‏شویم.تمام واکنش‏های ما ناشی از نگرش‏های درونی ما نسبت به داشتن یک نوزاد (و داشتن یک نوزاد پسر) است.
اگر برخوردی همراه با کنجکاوی داشته باشید و بخواهید درباره دنیای پسران بیاموزید و آن را درک کنید، کمک بزرگی کرده‏اید. خوب است که از شوهر یا برادر تان اطلاعاتی در این مورد کسب کنید. گاهی اوقات شما فقط به دانش کاربردی نیاز دارید.

مادرها به یادگیری در مورد جنس مخالف کمک می‏کنند
مادر چیزهای زیادی درباره زندگی و عشق به پسر می‏آموزد. او به صورت بی‏نظیری می‏تواند به پسرش کمک کند تا در مقابل جنس مخالف اعتماد به نفس به دست آورد.
مادر «اولین عشق» پسر است و باید ملایم و احترام‏آمیز و سرزنده باشد، بدون آنکه بخواهد بر او تملک یابد یا بر دنیای او غلبه کند.
وقتی پسر به سن مدرسه می‏رسد، مادر او را تشویق و کمک می‏کند تا دوستانی پیدا کند و در آینده باید در مورد برخورد صحیح با دخترها نکاتی را به او بیاموزد.حتماً تصدیق می‏کنید که امروزه ایجاد رابطه با جنس مخالف به کمک نیاز دارد. مادر می‏تواند به پسرش کمک کند در مقابل دخترها یا زن‏ها احساس آرامش داشته باشد. او می‏تواند به پسرش بیاموزد که در آینده با همسر خود چگونه برخورد کند و چگونه ارتباط کلامی مناسبی داشته باشد.والد جنس مخالف اغلب برای کودکان، کلید عزت نفس است. دختران نوجوان نیاز دارند که با تشویق پدرانشان تصویری ذهنی به عنوان فردی باهوش و جالب از خود داشته باشند. پدر می‏تواند حتی به آنها بیاموزد که چگونه لاستیک اتومبیل راعوض کنند، در اینترنت جستجو کنند یا ماهی بگیرند.

ارائه تصویر فردی مناسب
برخی از پسرها هنگامی که به سن دبیرستان می‏رسند ، به‏طور ناراحت‏کننده‏ای خجول می‏شوند. ظاهراً آنها از اینکه جنس مذکر هستند، بزرگ و پر از هورمون هستند، خجالت می‏کشند. مادران می‏توانند برای غلبه بر این حس، کمک موثری باشند. برخی مادران از سنین ده سالگی به بعد جملات زیبایی در مورد پسرانشان به کار می‏برند. مثلاً وقتی او لباس جدیدش را می‏پوشد به او می‏گویند: «پسر، تو واقعاً خوش‏تیپ هستی.» یا وقتی کاری را در خانه خیلی خوب انجام می‏دهد به او می‏گویند: «دختری که با تو ازدواج خواهد کرد، چقدر خوشبخت است.»

تطابق مادری کردن با رشد بچه‏ها
همچنان‏ که پسری از یک نوزاد بی‏دفاع به یک نوجوان بلند قد تبدیل می‏شود، سبک تربیتی شما نیز باید با او وفق پیدا کند. در ابتدا شما «رئیس» هستید و نظارت دائمی بر او دارید. در سال‏های مدرسه‏، آموزش می‏دهید، مراقب هستید و محدودیت‏ها را تعیین می‏کنید. بعدها به یک مشاور و دوست تبدیل می‏شوید و این در حالی است که او مسیر خود را پیدا می‏کند. به مرور مسئولیت و آزادی بیشتری به او بدهید. همه این مسائل به موقعیت‏شناسی شما بستگی دارد.




سال‏های دبستان
در سال‏های دبستان کمک‏ها و راهنمایی‏های ملایمی صورت می‏گیرد. مادران مراقب فعالیت‏های پسران هستند که در معرض خطر قرار نگیرند یا رفتار غیرمتعادلی نداشته باشند. مادران برای تماشای تلویزیون یا استفاده از کامپیوتر محدودیت‏هایی را ایجاد می‏کنند تا پسرها بیرون بروند و کمی ورزش کنند. پسرتان را تشویق کنید تا دوستانش را به خانه دعوت کند، با آنها مهربان باشد و گفتگو کند. نظراتشان را درباره مدرسه و زندگی‏شان جویا شوید.
هنگامی که فرزندتان به خانه دوستی می‏رود، مراقب باشید و بررسی کنید که چه کسانی آنجا بوده‏اند. آیا کسی به خوبی از آنها مراقبت می‏کند؟ اگر کسی مراقب پسرها در این سن نباشد، ممکن است برای خود دردسرهای جدی درست کنند. نباید پسرهای کوچکتر از ده سال را برای مدتی طولانی در خانه تنها گذاشت.

در دبیرستان
زندگی با یک پسر دبیرستانی نوعی مبادله منصفانه است: «اگر اینجا به من کمک کنی، تو را با اتومبیل به آنجا خواهیم برد.»، «اگر تو نظافت کنی، من آشپزی می‏کنم.» پسر احتمالاً در این سن، بیش از پیش از فعالیت‏هایش و از شما فاصله می‏گیرد. اما شما رفتار دوستانه خود را ادامه دهید و در دسترس او باشید تا باز هم با هم گفتگو کنید.
مراقب باشید که همچنان اوقات خاص دو نفری با هم داشته باشید. مثلاً هنگام خرید چند دقیقه‏ای در فروشگاه برای صرف یک نوشیدنی و کمی صحبت صبر کنید. با هم به سینما بروید و بعد از آن زمانی را صرف صحبت کنید.
برخی پسرها حتی در این سن دوست دارند که آنها را در آغوش بگیرید، اما برخی دیگر اصلاً از این کار خوششان نمی‏آید. راه‏هایی را برای ابراز عشق و علاقه به او پیدا کنید که به خواسته‏های او نیز احترام گذاشته باشید.
شاید مجبور باشید در مورد مسائل مدرسه یا ورزش موضع بگیرید و بخواهید بیش از اندازه بر زندگی فرزندتان غلبه داشته باشید.
در اواخر دبیرستان و تحت فشارهای آزمون‏های مختلف، به پسرتان کمک کنید که مطالعه کند، اما موقعیتی را به وجود آورید که این تنها معنی زندگی نیست و لذت بردن و شاد بودن نیز اهمیت دارد. به او بگویید که ارزش او با نتایج امتحاناتش برآورد نمی‏شود.
نوعی رقابت دیوانه‏وار در مورد آزمون‏های مهم و اصلی [در ایران کنکور دانشگاه‏ها] وجود دارد. این امر به معنی شکست یا موفقیت کامل یک سال از زندگی انسان تصور می‏شود. در اینجا می‏توانیم میانه‏رو باشیم. به بچه‏ها کمک کنیم که (به ویژه در سال آخر دبیرستان) نهایت تلاش خود را به کار گیرند، اما آن‏ را متناسب با اهداف آینده خود داشته باشند و در عین حال از نظر اجتماعی و خلاقیت نیز رشد کنند.

منبع : تبیان