امیر بخشایی

[افسون 13]

کوله سنگین

هجوم رنگها سفيد بود
آفتاب ، دوستان را به يک فنجان غربال دعوت كرد
درخت را به كناري
و آسمان را به وسعت گوشه اي
لاله را در خطي موازي آسمان
و پرنده را بين لاله و آبي
خود هم به كناري
زيبا بود
در فصل بهار ، ثمره ي ازدواج آفتاب با درخت ، ميوه اي بود رعنا
هرز گاهي فخري به لاله را مي آموخت
در فصل پاييز
ثمره ي ازدواج لاله با آسمان معراج رفته اي
در فصل زمستان
تنفر چمباته زده ، تجرد را تجربه مي كرد
نمي شد درک كرد
كوله اي بود سنگين

[افسون 13]

یک دو سه

یک
دو
سه
مي پرم
نشد ، دوباره
يک
دو
سه
آب ، پروازم را به شبدرها گفت
به نظرم غرق شدم
دوباره از سر؟
نمي دانم شايد
يا طول نظر كوتاه است
و يا عمق آگاهي
هنوز شقايقهاي آن سوي آگاهي منتظرند
يک
دو
سه

[افسون 13]

اکنون مال اوست

كودكي را ديدم
خود را به تنه ي درخت شرارت مي ماليد چون خرس
شايد خارش هوسش فرو مي نشست
شايد زنبورهاي عسل كامش را شيرين مي كردند
و شايد هم اگر كندو مي افتاد پوستش را درد آلود
شايد بوته خسي را روبان مي زد
و به عيادت شتري مي رفت
تا با لبخندي پينه هايش را مرهم نهد
شايد با بوته علفي حيواني را
به دنبال آرزوهاي خود مي كشيد
تا با هم در رسيدن شريک باشند
و شايد با بوسه اي از دور صورت دختر همسايه اي را سرخ مي كرد
براي او فرق نمي كرد
بايد در حال باشد
اكنون مال اوست

[افسون 13]

تولد

امروز يک سال از ديروز بزرگتر خواهي شد
مي دانم
چشمانت انتظار هديه اي را قدم مي زند
هديه اي خواهم داد
جعبه اي مملو از واژه هايي گنگ
راستي ، گذشت ، مردانگي ، مروت
روزي كه آن را باز كردي
شايد موهايت به ميهماني آسياب رفته باشند
و شايد بزرگ شده باشي
بزرگ

[افسون 13]

که بود که آرام مرا می جست؟

كه بود كه آرام مرا مي جست؟
من كه صدايم طنين بود
در باد
در خاک
در آب
در آتش
كه بود كه آرام مرا مي جست؟
انگار شقايق را نمي فهميد
شايد هرگز سايه اي از بيد بر او نيفتاده بود
انگار ماهي از حباب براي او نگفته بود
و شايد تپشي را در چشم
در پس نگراني شقايق
به من گفت
او غريبه است
آيينه را نمي شناسد
بگو
شقايق زنداني است

[افسون 13]

کوچه پس کوچه های غربت

پيراهني نو بر تنم بافیدي
و بر قلب ام هيچ
مي داني؟
از ترس روزي كه مبادا گدايي محبت ات كنم
دست در گريبان جيب فرو بردم
جرس ها را خاموش
و شترها را آزاد باش
گر چه باد را فرمان ايست باش دادم
اما گريخت
به دنبالش كه رفتم
آنچنان در كوچه پس كوچه هاي غربت آشنا بود
كه گم ام كرد
من ماندم و امتداد ديوارها و باد در رفته اي و جرسي در دست
و بويي افسار گريخته
و قلمي كه هواي تو را بر سر داشت
از تو نوشت
تا به اين جا رسيدم
من ماندم و امتداد ديوارها و باد در رفته اي و جرسي در دست
و بويي افسار گريخته

[افسون 13]

مناره ها

مناره ها بي كس شده اند
هيچ موذني كاكل نشده
چرا الله اكبر ها خوابيده اند
مگر حوض براي وضو آب ندارد
مگر سجاده ها نم صورت را فراموش كرده اند؟
چرا ركوع هيچ كمري را خم نمي كند؟
دل ديوانه كجاست؟
به خدا لو خواهم داد
جاي تكفير ، تكبير تو را
خود داني

[افسون 13]

خانه ام

خانه ام زيباست
سقف خانه ام آبي
فرشم رجش طول استوا
هزار نقش
ديوارهايم سبز
هر سال ديوارهايم بلندتر
هر گاه گنجشكي بر ديوارم مي نشيند
ديوار سلام مي كند
با باد پچ پچ مي كند
ترنمش زيباست
خانه ام زيباست
دوستش دارم
در خانه ام دست در كار خدا برده ام
با نگاهم حرف مي زنم
چشم مال من است
با پاهايم حركت ماهي
جنبش را مي بينم
پاهايم مال من است
دستانم به طراوت خواهند گفت ، سخن
دستانم مال من است
دنيايي ساخته ام از نو
همه مخلوق من اند
به خدايم خواهم گفت

[افسون 13]

قصه ام

قصه ام غمگين بود
مرا مي خواند
غصه پرواز شاهپركها از باغ آرزو
و روييدن علفهاي هرز پاي پونه هاي باغ امير
قصه شبهاي دراز
و تنها بودن ، با يک چمدان خاطره
شراب كهنه پدر در سردابه
و يک دنيا گسي
خاطرات و درد شراب
نمي دانم چه كسي خمره را تكان داده بود؟
ياقوت ، سنگ
خدا مي داند

[افسون 13]

بازی کودکانه

غروب نگاه مي كرد
و چشمانت را نقاشي
تو آسوده بودي
و من
باد خاطرات را مي برد
و تو همچنان بر نگاهي خميده
دستانت تا اعماق فكر فرو رفته بودند
و بر جرقه اي انتظار مي كشيدند
رعدها از پي هم آمدند و گذشتند
و تو هنوز
انتظاري را قدم مي زدي
بر ساحلي كه آب جاي پاي انديشه ها را مي شست
و من لي لي كنان انتظار خنده اي را كه از لبهايت بربايم
آب به ساحل و ساحل به من گفت
بازي كودكانه اي بود
نه