بايد بفهميم اسلام دين‏ عمل است

[رزیتا]

بايد بفهميم اسلام دين‏ عمل است

عنوان : بايد بفهميم اسلام دين‏ عمل است

فكر مسخ شده

اما به فكر امروز خودمان كه نگاه می‏كنيم می‏بينيم عمل به
عناوين و اسامی مختلف تحقير می‏شود می‏بينيم ملت ما به چيزی كه اعتنا

ندارد عمل است مثلا پيش خودش خيال می‏كند كه اگر بتوانم در حرم حضرت‏

رضا عليه السلام يا در حرم امام حسين عليه السلام يك جا قبری پيدا كنم ،

اين جانشين همه چيز حساب می‏شود اين كجا و فكر اسلام كجا ! آيا مردمی كه‏

فكر می‏كنند كه اگر در عمرشان هر كار كردند ، كردند ، ولی بعد از فوتشان‏

در پائين پای حضرت رضا عليه السلام دفن شدند ، همه كارها يكجا ناديده‏

گرفته خواهد شد ، روی سعادت را می‏بينند ؟ فكر نمی‏كند كه اگر تو در پائين‏

پای حضرت رضا عليه السلام می‏خواهی دفن شوی هارون الرشيد هم در پائين پای‏

حضرت رضا عليه السلام مدفون است ، پس يكی از كسانی كه بايد از مجازات‏

الهی مصون بماند هارون الرشيد است پس چرا وقتی كه از بالای سر حضرت‏

می‏خواهی رد شوی می‏گوئی بر هارون و مأمون لعنت اين را می‏گويند يك فكر

مسخ شده و مرده اينكه می‏گوئيم احياء تفكر اسلامی ، يكی از مواردش اين‏

است كه در مسئله عمل ، فكر ما بايد زنده بشود ، بايد بفهميم اسلام دين‏

عمل است ، دين وابستگی‏های خيالی نيست .

مسئله بست

اسلام بست ندارد . در قديم بست بود و خوب شد آن بستها ور افتاد كسی‏

كه جرمی مرتكب می‏شد و مأمورين می‏خواستند او را بگيرند ، می‏رفت به خانه‏

يك مرد متنفذ ، يك عالم روحانی و آنجا می‏نشست و هيچ قدرتی نمی‏توانست‏

او را از بست خارج كند جرم مرتكب شده بود و به حكم قانون عرفی و قانون‏

شرعی بايد محاكمه و

مجازات شود ، ولی نه ، آقا رفته در فلان خانه بست نشسته ، و چه كسی‏ جرئت می‏كند او را از بست بيرون بياورد ؟ ما خيال می‏كنيم در دستگاه الهی‏ هم از اين بستهای موهوم وجود دارد ! نه ، اينجور نيست .
قسم به خود حسين بن علی عليه السلام اينجور نيست . قسم به خود حضرت‏ رضا عليه السلام اينجور نيست اصلا اين خلاف فكر حسين بن علی عليه السلام‏ است ، خلاف فكر علی بن ابيطالب عليه السلام است خلاف فكر حضرت رضا عليه السلام است آنها در همه عمرشان ، در زندگی خودشان اين حرفها را نپذيرفتند ، آيا در مماتشان می‏پذيرند ؟ ! شما وقتی " نهج البلاغه " را مطالعه می‏كنيد می‏بينيد در اين كتاب دو مطلب است كه هی تكرار می‏شود :
" تقوی " و " عمل " ما چشمهايمان را می‏بنديم و می‏گوئيم اينها را قبول‏ نداريم ما نه به " تقوی " اعتقاد داريم و نه به " عمل " ، يك عمر زندگی می‏كنيم بدون تقوی و عمل ، بعد وصيت می‏كنيم كه ما را ببرند در نجف‏ دفن كنند ، كارمان درست می‏شود !
دو حديث در همين زمينه از رسول اكرم صلی الله عليه وآله وسلم بخوانم ، رسول اكرم صلی الله عليه وآله وسلم در روزهای اول بعثتشان كه آيه نازل شد
: « و انذر عشيرتك الاقربين ». بنی‏هاشم را جمع كرد و فرمود :
بنی‏هاشم ! بنی‏عبدالمطلب ! نبينم كه در روز قيامت مردم ديگر بيايند در محضر عدل پروردگار با توشه عمل صالح ولی شما بيائيد و اتكالتان به من‏ باشد و بگوئيد پيغمبر از ما است كه اين به حالتان فايده نخواهد بخشيد ، و از اين بالاتر

در روايت است كه پيغمبر اكرم صلی الله عليه وآله وسلم‏ رو می‏كند به يگانه فرزند عزيزش وجود مقدس صديقه طاهره سلام الله عليها آن كسی كه درباره اش می‏گويد « بضعة منی » ، او پاره جگر من است

و می‏گويد :
« يا فاطمة اعملی بنفسك »،

دختركم خودت برای خودت عمل كن « انی لا اغنی‏ عنك شيئا » من به درد تو نمی‏خورم ، از انتسابت با من كاری ساخته نيست‏ ، تعليمات مرا بپذير و دستورات مرا عمل كن ، مگو پدرم پيغمبر است پدرم‏ پيغمبر است ، به دردت نمی‏خورد ، به دستور پدرت عمل كردن به دردت‏ می‏خورد . آن وقت شما زندگی همين حضرت زهرا عليه السلام را مطالعه كنيد ، وقتی‏ مطالعه می‏كنيد ، می‏بينيد در فكر اين انسان كأنه وجود ندارد كه من دختر پيغمبر آخرالزمان هستم حديث است كه وقتی به محراب عبادت می‏ايستاد ، بدنش به لرزه درمی‏آمد ماهيچه های بدنش می‏لرزيد ، از خوف خدا گريه‏ می‏كرد ، شبهای جمعه را تا صبح نمی‏خوابيد و می‏گريست زندگی علی بن‏ ابيطالب عليه السلام را ببينيد ، من نمی‏دانم چرا ما اينجور شديم ؟ اگر بناست اين نسبتها منهای عمل به درد بخورد ، اگر عمل در كار اثری نداشته‏ باشد ، حضرت زهرا عليه السلام كه از همه شايسته تر بود و همچنين امام زين‏ العابدين عليه السلام و همچنين امام حسن عليه السلام ، همچنين امام حسين‏ عليه السلام و خود علی‏بن ابيطالب عليه السلام كه گاهی از اوقات می‏ديدند در دل شب از خوف خدا غش كرده است ، چه علتی داشت ؟ آيا او فكر نمی‏كرد كه من اولين مؤمن به اسلام هستم ؟ من داماد پيغمبر هستم و پيغمبر شخصا به من علاقه دارد ؟ اين تعليم اسلام بود ، اسلام وقتی صحيح تعليم داده‏ می‏شد ، نتيجه اش اين
بود كه پسر پيغمبر روی انتسابش به پيغمبر هرگز حساب نمی‏كرد ، روی عمل‏ خودش حساب می‏كرد حسابش فقط روی اين بود كه برنامه پيغمبر را اجرا كند
.
اين يكی از آسيبهائی است كه بر تفكر اسلامی از صدر اسلام وارد شد ، اما اين آسيب در صدر اسلام ضعيف بود و عرض كردم كه شيعيان و اكثريت اهل‏ تسنن در مقابل اين فكر بودند ، اما به علل مختلفی اين فكر توسعه پيدا كرد و مثل يك خوره كه ما را بخورد ، خورد بعد ببينيد در اين زمينه چه خوابها و چه قضيه ها نقل می‏كنند موضوعی است كه من چند بار در مجامع عرض كرده‏ ام ، البته خواب است ، اساسی ندارد ولی از نظر سوء تربيت و بدآموزی‏ خيلی اثر دارد مقدس اردبيلی در ميان علمای شيعه معروف به زهد و تقواست‏ و واقعا هم اينجور بوده ، مرد ملا و فقيه محققی است و شيخ انصاری از ايشان به محقق اردبيلی تعبير می‏كند مرد بسيار بسيار متقی و زاهدی است و برای او حتی كرامتها هم نقل می‏كنند ، در اينكه مرد عمل بوده است و آنجوری كه خودش فكر می‏كرده و تشخيص می‏داده ، اهل عمل بوده است ، شكی‏ نيست .
اين مردی كه مجسمه عمل بود ، بعد از مردنش كسی می‏گويد كه من او را در خواب ديدم ، از او پرسيدم خدا با تو چه كرد ؟ گفت خدا به من محبت كرد ، عنايت كرد گفتم چه چيز ترا نجات داد ؟ گفت : ديدم بازار عمل كساد است ، تعبير اين است : " ديديم بازار عمل كساد است " يعنی چه ؟ !
قرآن می‏گويد : بازار عمل رواج است آن وقت يك خواب به ما می‏گويد بازار عمل كساد است ؟ اگر بازار عمل كساد
است پس بازار چه چيز رواج است ؟ ! اينهاست كه مثل خوره تا مغز استخوان ما را می‏خورد و ما را فاسد می‏كند روايتی هم از حضرت باقر عليه‏ السلام برايتان می‏خوانم البته روايات زيادی است كه در كتاب " كافی "
هست .
حضرت باقر عليه السلام پيغامی دارند برای شيعيان تحت عنوان « ابلغ‏ شيعتنا يا : ابلغوا شيعتنا » معلوم می‏شود حضرت احساس می‏كرده اند كه همين فكر غلط كه طبيعت تنبل پرور انسان آن را می‏پذيرد ، در بين‏ شيعيان هم دارد رواج پيدا می‏كند فرمودند : از طرف ما به شيعيان ما ابلاغ‏ كنيد كه شيعه ما نيست مگر كسی كه اهل ورع و پارسائی و تقوی و اهل اجتهاد باشد ( اجتهاد در اينجا يعنی كوشش ) ، اهل كوشش و فعاليت و عمل باشد غير از اين ما شيعه ای را هرگز نمی‏پذيريم در " نهج البلاغه " است كه‏ كسی آمد خدمت اميرالمؤمنين علی عليه السلام ، عرض كرد مرا نصيحتی‏ بفرمائيد حضرت در مقام نصيحت او چند جمله فرمودند كه اولين جمله اش‏ اين است :
« لا تكن ممن يرجوا الاخرش بغير عمل ، و يرجی التوبة بطول الامل ، يقول فی‏ الدنيا بقول الزاهدين ، و يعمل فيها بعمل الراغبين ». ما اگر امروز به علی عليه السلام عرض كنيم آقا ما را نصيحتی كنيد ، قطعا از همين‏ رديف با ما صحبت خواهد كرد فرمود : " از كسانی مباش كه اميد به آخرت‏ می‏بندند ولی بدون عمل " ( اين ، اميد و رجاء كاذب است ) و " از آن كسان

مباش كه توبه را دوست دارد و دلش می‏خواهد توبه‏ كند ولی با طول امل و آرزوهای دراز " ، يعنی توبه را تأخير می‏اندازد و با خود می‏گويد دير نمی‏شود ، وقت هنوز باقی است می‏فرمايد : ای مرد از آن‏ كسان مباش كه آخرت را دوست می‏دارد ولی نمی‏خواهد عمل كند معنی جمله بعد اين است : " از آن كسانی مباش كه وقتی سخن می‏گويد سخن كسی است كه به‏ ماديات دنيايی اعتناست ولی وقتی پای عمل به ميان می‏آيد ، آدم اسير و بيچاره ای است ، عملش ، عمل شيفتگان و مغرورين به دنياست " .

كتاب احياء تفكر اسلامي

شهيد مرتضي مطهري