مشاعره با شعر نو

[افسون 13]

محبوب خوب من
من عازم نبردم
گفتی وداع؟
هرگز
دشمن وداع آخر خود را
بایست کرده باشد
من از نبرد پیش تو بر می گردم

[10691]

مرگ پایان کبوتر نیست.



نمیشه مشاعره با حروف انتخابی باشه؟اینجوری همش میشه ت د م

[ساقي]

اینجا مشاعره با شعر نو هست
میتونی شعرهای انتخابیت رو طوری انتخاب کنی
که حرف اخر متفاوت باشه ..
مشاعره با حروف انتخابی هم داریم
میتونیددر اونجا با حرف دلخواهت مشاعره کنی

[yad]

یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند
و هدیه‌ها، عهد و پیمان معنی نمی‌دهند.

و شکست‌هایت را خواهی پذیرفت
سرت را بالا خواهی گرفت با چشم‌های باز
با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه

و یاد می‌گیری که همه‌ی راه‌هایت را هم‌امروز بسازی
که خاک فردا برای خیال‌ها مطمئن نیست
و آینده امکانی برای سقوط به میانه‌ی نزاع در خود دارد
کم کم یاد می‌گیری
که حتی نور خورشید می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری.

بعد باغ خود را می‌کاری و روحت را زینت می‌دهی
به جای این‌که منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

و یاد می‌گیری که می‌توانی تحمل کنی...
که محکم هستی...
که خیلی می‌ارزی.

و می‌آموزی و می‌آموزی

با هر خداحافظی
یاد می‌گیری.

[افسون 13]

یک شعر تازه دارم ، شعری برای دیوار
شعری برای بختک ، شعری برای آوار
تا این غبار می مرد ، یک بار تا همیشه
باید که می نوشتم ، شعری برای رگبار

[10691]

راست آمد گفته ی سیمرغ
از پس هفتاد روز و شب گذشتن از میان دشت آتشزا
از پس هشتاد روز و شب گذشتن از میان سرزمین سوزن و خارا
ناجی اعظم تو بودی
رهنمایم شو به سوی شهرهای کامرانی

[افسون 13]

یک عمر تو را به هر کجایی بردم
هر لحظه گذشت بی تو من نشمردم
حالا تو بمان و قصه ات راحت باش
از بس نرسیدم به تو آخر مُردم

[yad]

می خواهم صدایت را بشنوم

تو باغبان صدایت بودی

و خنده ات

دسته ی کبوتران سفیدی

که به یک باره پرواز می کنند .

تو را دوست دارم

چون صدای اذان در سپیده دم

چون راهی که به خواب منتهی می شود

تو را دوست دارم

چون آخرین بسته ی سیگاری در تبعید .

[10691]

در دل من چیزی است
مثل یک بیشه نور مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم
که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت
بروم تاسر کوه

[افسون 13]

هر چند عاشقان قدیمی از روزگار پیشین تا حال
از درس و مدرسه از قیل و قال
بیزار بوده اند ، اما ...
اعجاز ما همین است :
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در یک کتابخانه ی کوچک
بر پله های سنگی دانشگاه
و میله های سرد و فلزی
گل داد و سبز شد ...