جاده بي پايان

[ابریشم]

رو به روی دریا نشسته بودم
و موج ها رو میشمردم
از اینکه بشینم رو به روی دریا
و مثل هزارتا آدم دیگه که به اون آخر دریا نگاه میندازن
و قیافهء خیلی معصوم میگیرن
و فکر میکنند الان دیگه آخر ارامش شدن
خیلی بدم میاد
جالبش اینجاست ، اگه دم دمای غروب خورشید باشه
دیگه اونا رو هیچ جور نمیشه جمع کرد
مثل خورشید ندیده ها به همدیگه خورشید رو نشون میدن
و هی پشت هم میگن : ببین چه قشنگه ، وای چقدر زیبا
و فکر میکنن اگه این دو تا جملهء بیخود رو نگن
خیلی از رمانتیک بودن افتادن
،
منم بیخیال کل اون آدمایی که به اخر دریا نگاه میندازن
داشتم موج ها رو میشمردم
یه فرشتهء کوچولو اومد نشست کنار من
همون جا رو ماسه ها
خیلی وقته این فرشته کوچولو با من هست
تقریبا چند ساله هر هفته سه یا چهار بار به من سر میزنه
خیلیم مودب هست
همیشه وقتی میاد ، اجازه میگیره برای نزدیک شدن
فرشته باشه و اجازه بگیره برای نزدیک شدن
واقعا باید کیف کنی
نمیدونم چرا این ادما شدن بزرگ مخلوقات ؟
اونا که سرشون رو همینجور میندازن پایین
و میان خلوت آدم رو بهم میزنن
،
گفت : چرا تنها نشستی ؟
-: چه عیبی داره ، یکی بیاد اینجا بشینه بگه : هی سجاد ؛ اونجا رو ببین
و با انگشتش آخر دریا رو نشون بده
اصلا حال این یه جمله رو ندارم
-: خوب باشه ، چقدر شاکی هستی ؟
-: نیستم
-: باشه ، نیستی ( خوبیه فرشته ها اینه که با آدم کل کل نمیکنن )
-: چرا با هیچ کس صمیمی نمیشی ؟
-: کی گفته نمیشم ؟
-: خودم باهاتم میبینم که نمیشی
- : من با خیلی ها صمیمی هستم ، یکیشم تو
-: من که جزو آدمی زاد نیستم
-: فهمت از اونا بیشتره
-: منظورم ادمی زاد هستش
-: من با خیلی از آدمی زاد ها هم صمیمی هستم
-: پس چرا همیشه تنها هستی ؟
یکم فکر کردم ،
-: چون با هیچکس آشنا نیستم
...
فرشته کوچولو دیگه چیزی نگفت ،
نشست اونجا و با هم موج ها رو شمردیم