جشن‌های ایرانی

[behnam5555]

جشن‌های ایرانی

نوروز

فروردینگان

اردیبهشتگان

خردادگان

تیرگان

مهرگان

یلدا

جشن سده

اسپندگان

چهارشنبه‌سوری

نوروز

جشن نوروز از لحظه اعتدال بهاری آغاز می‌شود. در علم ستاره‌شناسی اعتدال بهاری یا اعتدال ربیعی درنیم‌کره شمالی زمین به لحظه‌ای گفته می‌شود که خورشیداز صفحه استوای زمین می گذرد و به سمت شمال آسمان می‌رود. این لحظه، لحظه اول برج حمل نامیده می‌شود، و درتقویم هجری خورشیدی با نخستین روز)هرمز روزیااورمزد روز( از ماه فروردین برابر است. نوروز درتقویم میلادی با۲۱یا۲۲مارس مطابقت دارد.
در کشورهای ایران وافغانستان که از تقویم هجری خورشیدی استفاده می‌شود، نوروز، روز آغاز سال نو است. اما در کشورهای آسیای میانه وقفقاز،تقویم میلادی متداول است و نوروز به عنوان آغاز فصل بهار جشن گرفته می‌شود و روز آغاز سال محسوب نمی‌شود.

واژهٔ نوروز

واژه نوروزیک اسم مرکب است که از ترکیب دو واژهٔ «نو» و «روز» به وجود آمده است. این نام در دو معنی به‌کار می‌رود:

۱) نوروز عام: روز آغاز اعتدال بهاری و آغاز سال نو۲) نوروز خاص: روز ششم فروردین با نام )روز خرداد(
ایرانیان باستان از نوروز به عنوانناوا سرِدایعنیسال نویاد می‌کردند. مردمان ایرانی آسیای میانه نیز در زمان سغدیان وخوارزمشاهیان، نوروز رانوساردونوسارجیبه معنایسال نومی‌نامیدند.
تاریخچه نوروز
منشاو زمان پیدایش نوروز، به درستی معلوم نیست، اما این جشن، قدمتی سه هزارساله دارد و قدیمی‌ترین آیین ملی در جهان به شمار می‌رود. در برخی از متون کهن ایران ازجمله شاهنامه فردوسی وتاریخ طبری،جمشیدو در برخی دیگر از متون،کیومرث به‌عنوان پایه‌گذار نوروز معرفی شده است. ابداع نوروز در شاهنامه، بدین صورت روایت شده است که جمشید در حال گذشتن ازآذربایجان،دستور داد تا در آنجا برای او تختی بگذارند و خودش با تاجی زرین بر روی تخت نشست. با رسیدن نور خورشید به تاج زرین او، جهان منور شد و مردم شادمانی کردند و آن روز راروز نونامیدند.
برخی از روایت‌های تاریخی، آغاز نوروز را به بابلیان نسبت می‌دهد. بر طبق این روایت‌ها، رواج نوروز در ایران به ۵۳۸ سال قبل از میلاد یعنی زمان حمله کورش به بابل بازمی‌گردد. همچنین در برخی از روایت‌ها، اززرتشت به‌عنوان بنیان‌گذار نوروز نام برده شده است. اما دراوستادست کم درگاتها( نامی از نوروز برده نشده است.)

فَروَردینگان

19 (فرودین) یکی از جشن‌های اصیل ایرانی است .
در جشن فروردینگان که امروزه بیشتر به جشن فرودگ معروف است، زردشتیان سر مزار درگذشتگان خود (در تهران بهقصر فیروزه،گورستان زردشتیان) می‌روند و برای خشنودی روان‌ها عود و کندر آتش می‌زنند. در ایران قدیم، به مناسبت‌های گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که)جشن( نوعی عبادت به شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ و صبغه دینی به خودگرفته بود. در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های واجب بود،مانندگاهنبارهاکه جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه (آسمان، آب، زمین، گیاه،چارپای مفید و انسان) هستند و برخی جشن‌های مستحب، مانند جشن‌های برابری نام روزو ماه. در اعتقادات زرتشتی، ماه را به چهار قسمت نامساوی تقسیم می‌کردند وهر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند. در هر ماه،در روزی که با نام آن ماه همنام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی ازاین جشن‌ها از عمومیت و اهمیت زیادی برخوردار بودند و تا امروز اعتبار واهمیت خود را حفظ کرده‌اند.