گرامافون

[SonBol]

گرامافون یا فونوگراف وسیله ای است که برای تولید مجدد صداهایی که قبلا روی صفحاتی ظبط شده اند مورد استفاده قرار می گیرد. گرامافون به درستی نوازنده ی ثبت کننده نامیده می شود و صداهای مختلف را به منظور گوش دادن به آهنگ ها، خواندن شعر، گفتگو ها و مکالملت نمایشی و مواردی مشابه ثبت و ضبط می نماید. ایستگاه های رادیویی نیز از این وسیله برای ثبت کردن امواج رادیویی بهره می گیرند.فونوگراف 2 نوع می باشند که عبارتند از :
نوع اول که صدا را در یک شیار مارپیچ در سطح یک صفحه گرد پلاستیکی ذخیره می کند و همان طور که صفحه گرد روی فونوگراف با یک حرکت وضعی به دور خود می چرخد ، یک سوزن روی شیار حرکت می کند و صداهای ظبط شده را به علائم الکتریکی تبدیل می نماید و در نهایت برای این که صدا ها قابل فهم باشند علائم الکتریکی مجددا به صدا تبدیل می گردد.
نوع دوم صدا روی یک صفحه فشرده و متراکم به صورت روز عددی یا رقمی و با استفاده از فرورفتگی ها ریز روی صفحه ضبط و ذخیره می شود. پرتویی از نور که شعاع لیزری نامیده می شوندبه دیسک منعکس شده و درنتیجه فرورفتگی های روی صفحه شکسته و به ضربانی از نور و همچنین علائم الکتریکی تبدیل می شوند.سپس به قسمت سخنگو فرستاده شده و مجددا به صدا تبدیل می گردند.
اولین فونوگراف در سال 1877 توسط مخترع آمریکایی توماس.آ.ادیسون اختراع شد که دارای یک استوانه و غلطک فلزی بود که در لفافی از قلع پیچیده و صدای روی این غلطک فلزی ضبط می شد و یک سوزن متصل به دیافرام در رو به روی غلطک جا می گرفت.
این وسیله توسط دو دانشمند دیگر به ترتیب در سال های 1875 و 1887 بهبود قابل ملاحظه ای یافت. در سال 1925 ظبط صوت های الکتریکی در گرامافون ها به کار گرفته شد. تغییر شاخص دیگر در گرامافون ها در سال 1984صورت پذیرفت که دیسک هایی با جلای لاک شیشه ای تولید گشتند جایگزین صفحه های پلاستیکی شدند.