كلامي از سعدي شيرين سخن

[مهسا69]

از در درآمدي و من از خود به درشدم

گفتي كز اين جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا كه خبر مي‌دهد ز دوست

صاحب خبر بيامد و من بي‌خبر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پيش آفتاب

مهرم به جان رسيد و به عيوق برشدم

گفتم ببينمش مگرم درد اشتياق

ساكن شود بديدم و مشتاقتر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پيش يار

چندي به پاي رفتم و چندي به سر شدم

تا رفتنش ببينم و گفتنش بشنوم

از پاي تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

كاول نظر به ديدن او ديده ور شدم

بيزارم از وفاي تو يك روز و يك زمان

مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

او را خود التفات نبودش به صيد من

من خويشتن اسير كمند نظر شدم

گويند روي سرخ تو سعدي چه زرد كرد

اكسير عشق بر مسم افتاد و زر شدم