غم در اشعار پارسی

[behnam5555]

غم در اشعار پارسی


من بودم و او بود و دگر هيچ كس امشب
غم جاي تو خالي كه عجب انجمني بود
سنجر كاشاني


به قدرطاقت خودهردلي غمي دارد
دل من است كه اندوه عالمي دارد
فصيحي هروي


ز روزغصّه شكايت چه مي‌كني اي دوست
شب سياه ستم تا سحر نخواهد ماند
مهدي سهيلي


از غم جدا مشو كه غنا مي‌دهدبه دل
امّاچه غم،غمي كه خدا مي‌دهد به دل
شهريار


اي اشك شوق،آينه‌ام پاك كن ولي
رنگ غمم مبركه صفامي‌دهدبه دل
شهريار


دور از تو ماه من همه غمهابه يكطرف
وين يك طرف كه منّت دونان كشيده ام
شهريار


اي غم بگوازدست تو آخر كجا بايد شدن؟
درگوشه ميخانه هم ما را تو پيدا مي‌كني
شهريار


زبس كه درغمت ازخويش بي خبر هستم
گمان برند خلايق كه روز و شب مستم
خازن اتابكي


بيماري من چون سبب پرسش اوشد
مي ميرم از اين غم كه چرا بهترم امروز
آفتابي ساده


خواستم شرح غم دل بنويسم به قلم
آتشي در قلم افتاد كه طومار بسوخت
احمد جامي


اندكي پيش توگفتم غم دل ترسيدم
كه دل آزرده شوي ورنه سخن بسياراست
ذوقي تركمان


بارها گفتم به خودكزدل غمش بيرون كنم
دل نمي خواهد كه باشدبي غم او جون كنم
حلمي اصفهاني


مجلسي خواهم كه باشدگفتگوي غم دراو
تا غم خود باز گويم لحظة من هم در او
علي