اخبار کوتاه از فناوری اطلاعات

[bad boy]

نخستين ابررايانه با پردازش 150 ميليون محاسبه در ثانيه

خبرگزاري فارس: ريزپردازنده هاي 4004 كه در زمان عرضه در دهه 70 ميلادي انقلابي به پا كردند، در هر ثانيه تنها مي توانستند 60 هزار دستور را اجرا كنند. اما پردازنده هايي كه جايگزين آنها شدند، هم سرعت و هم قدرت پردازش بيشتري داشتند.

به گزارش خبرنگار فناوري اطلاعات فارس، پردازنده هاي 8008 و 8080 اينتل كه در بسياري از رايانه هاي مجهز به سيستم عامل CP/M مورد استفاده قرار گرفتند و همين طور ريزپردازنده هاي 8086 و 8088 از جمله اين نمونه هاي جديد بودند. در دهه 70 شركت آي بي ام در بسياري از رايانه هاي ساخت خود از سخت افزارهاي سازگار با پردازنده 8086 اينتل استفاده مي كرد.
البته در آن زمان طراحي و ساخت ريزپردازنده تنها محدود به اينتل نبود و چند شركت رقيب ديگر هم در اين زمينه فعال بودند، اما اينتل با گذشت مدت زمان كوتاهي توانست رقبا را از دور خارج كند و به عنوان مهم ترين شركت سازنده تراشه مطرح شود.
يكي ديگر از تحولات مهم دهه 70 ميلادي عرضه ابر رايانه ها بود. در حالي كه رايانه ها به تدريج در شركت ها و ادارات به كار گرفته مي شدند، ابررايانه هاي قدرتمند هم با استفاده از فناوري آي سي طراحي مي شدند. در سال 1976، ابر رايانه Cray-1 روانه بازار شد. Cray-1 توسط فردي به نام سيمور كري طراحي و ساخته شده بود. وي در سال 1972 كار در شركتي به نام Control Data را كنار گذاشته بود تا شركت خودش را تاسيس كند.
اين ابررايانه ظاهري شبيه به نعل اسب داشت و با اعمال برخي تغييرات در آي سي هاي آن سرعت پردازش آن به ميزان قابل ملاحظه اي بيشتر شده بود. يكي ديگر از فناوري هاي به كار گرفته شده در اين ابررايانه Vector processing بود. در قالب اين فناوري از يك دستور مجزا براي اجراي يك عمليات واحد بر روي بسياري از متغيرها استفاده مي شد. اين نحوه پردازش اطلاعات از چهار دهه پيش تاكنون يك اصلي بنيادي ابررايانه ها بوده است.
Cray-1 قادر به انجام 150 ميليون محاسبه در هر ثانيه بود كه ركوردي بي نظير در زمان خود محسوب مي شد. از اين ابررايانه 85 دستگاه توليد شد و هر يك به قيمت 5 ميليون دلار به فروش رسيد. Cray-1 مجهز به يك پردازنده مركزي بود كه با همكاري چند شركت نوپا و خلاق رايانه اي طراحي شده بود.
اما در كنار عرضه ابررايانه ها، عرضه رايانه هاي كوچك و mainframe ها هم كماكان ادامه داشت. قبل از عرضه ريزپردازنده ها در اوايل دهه 70 ، رايانه ها به طور كلي بسيار بزرگ بوده و محصولاتي به شدت گران بها محسوب مي شدند كه تنها شركت ها و مؤسسات بزرگ مي توانستند آنها را خريداري كنند. به همين علت تنها در شركت هاي مشهور، دانشگاه ها، نهادهاي مهم دولتي مي شد اثري از رايانه ها را مشاهده كرد.
از سوي ديگر كاربران رايانه ها هم افرادي متخصص و حرفه اي بودند و هر كسي نمي توانست از رايانه ها استفاده كند. اين افراد كه معمولا در تعامل با خود رايانه نبودند و در عوض وظايفي را براي رايانه ها تعريف مي كردند تا آنها خودشان اين وظايف را انجام دهند. وقتي كه رايانه وظايف محول شده را به طور كامل انجام مي داد، كاربران آن مي توانستد خروجي آن را جمع آوري كرده و در قالب كارت هاي پانچ شده يا نمونه هاي مشابه تحويل بگيرند.
اين نحوه عملكرد رايانه ها بسيار وقت گير و خسته كننده بود، به گونه اي كه در برخي سازمان ها ساعت ها يا حتي روزها طول مي كشيد تا يك رايانه وظيفه محول شده را انجام دهد و خروجي مورد نظر را ارائه دهد. يك شيوه تعاملي تر براي استفاده از رايانه ها به گونه اي كه در دنياي تجارت مناسب تر باشد، از اواسط دهه 60 ميلادي به بعد ابداع شد.
ترمينال هاي تله تايپ براي رايانه هاي جديد ابداع شدند تا در آن واحد چند نفر بتوانند از يك رايانه و امكانات ان استفاده كنند. اين شيوه به خصوص براي استفاده از رايانه هاي mainframe به كار گرفته شد. استفاده از شيوه ياد شده كاربرد برنامه هاي تجاري را تسريع كرد و مهندسان و متخصصان ديگر علوم را هر چه بيشتر به استفاده از رايانه ها ترغيب نمود.
در دهه 70 ميلادي باز هم تحولات بيتشري رخ داد و از جمله با قدرتمندتر شدن رايانه ها هر كاربر مي توانست به طور اختصاصي از يك پردازنده استفاده كند. در همين دهه بود كه اصطلاح شخصي كم كم براي رايانه ها به كار گرفته شد. برخي از اولين نمونه هاي رايانه هاي شخصي، ميني كامپيوترهايي مانند LINC و PDP-8 و بعدها VAX بودند. از سوي ديگر سه شركت رايانه اي Digital Equipment Corporation يا (DEC)، Data General، Prime Computer هم در اين زمينه پيشتاز بودند.