رمان سهم من از زندگی _ از وحیده آساره

[رزیتا]

« بیست و هفتم »

وارد پذیرایی که شدم ، اول نگام با نگاه آشنای اون تلاقی کرد . با نگاش سر تا پام رو برانداز کرد وبعد لبخندی از رضایت روی لباش نقش بست ، لبخندی به روش پاشیدم و آهسته سلام کردم . همه متوجه حضورم شدن . شراره که فکر نمی کرد به این زودی بتونم تغییر لباس بدم ، گل از گلش شکفت و آشکارا نفس راحتی کشید :
-بیا عزیزم ، بیا پیش خودم بنشین .
همون طور سر به زیر رفتم و کنارش نشستم . مادر آرش نگاشو زوم کرده بود روی صورتم . صدای آهسته اش رو شنیدم که رو به دخترش می گفت :
-ماشاالله ، نمی دونستم ارش اینقدر خوش سلیقه است .
زیر چشمی نگاشون کردم . آرشم داشت زیر چشمی منو می پائید .
-خوب عروس خانم ، به ما افتخار دادید .
باصدایی که به زور به گوش خودمم می رسید گفتم :
-خواهش می کنم ، شما لطف دارید .
لحظه ای سکوت برقرار شد وبعد پدر آرش رشته سخن رو به دست گرفت :
-خوب با اجازه آقای مهربان ، می ریم سر اصل مطلب .
بابا روی مبلش جا به جا شد و با لبخند گفت :
-اختیار دارید ، بفرمائید .
آقای یزدانی دستش را روی شونه آرش گذاشت و گفت :
این آقا آرش ما که معرف حضورتان شدن بیست و چهار سالشه و در حال حاضر دانشجوی معماری شیرازه . البته اگه خدا بخواد قراره انتقالی بگیره واسه تهران و این یکی دو سال باقی مونده رو به امید خدا اینجا باشه . گویا دختر خانوم شما رو توی پارک دیدن و پسندیدن و بعد ایشون رو تا اینجا تعقیب کردن .
بعد خندید و ادامه داد :
- خوب اینم یه راهشه دیگه . حالا ما هم در خدمتیم . دختر و پسر مال خودتون ریش وقیچی هم دست شما .
شراره گفت :
-شما لطف دارید ، باعث افتخار ماست که با خانواده شما وصلت کنیم . ولی خوب این میون یه مسائلی هست که باید مطرح بشه .
- مادر خدمتیم ، بفرمائید .
-خوب منظورم خونه وماشین و امکانات رفاهیه .
-عرضم به حضورتون ...
دیگه چیزی از صحبت هاشون نفهمیدم .نگام فقط به پدرام بود ، که روبه روم نشسته بود و جدا از جمع خودش رو با دسته کلید تو دستش سرگرم کرده بود .اگه یه لحظه سرش رو بلند می کرد ، نگاه بی قرارم رو می دید که چی جوری روی صورتش نشسته .
-پاشو دیگه پری
نگاهم رو از صورت اون جدا کردم و به شراره دوختم :
-پاشم چی کار کنم ؟
لبش رو به دندان گزید و آهسته گفت :
-معلوم هست حواست کجاست ؟ بابات می گه بلند شو با آقا آرش برید یه جا صحبت کنید .
-کجا ؟
با آرنج زد تو پهلوم :
- معلوم هستت کجایی ؟ خوب بلند شو برین تو حیاط .
با تردید از جا بلند شدم و به جای آرش به پدرام خیره شدم .دلم می خواست از نگام بخونه که آرزو داشتم اون به جای آرش می بود . دلم می خواست ازش اجازه بگیرم . انگار از نگاهم خوند ، چون با سر کارم تایید کرد .سرش رو به نشونه موافقت تکون داد و بعد با لبخند به من اجازه رفتن داد. لبخندی به روش پاشیدم و به سمت آرش که منتظرم ایستاده بود برگشتم .
-چه حیاط با صفایی دارید .
نگاه بی تفاوتم رو به صورش دوختم و گفتم :
-حق با شماست .
به سمت من متمایل شد وکمی خودمونی تر نشست و گفت :
-می دونی ، الان دیگه تو چند قدمی آرزوهام ایستادم ، فقط کافیه دستم رو دراز کنم تا بگیرمش تو مشتم .
به صورت شادابش لبخند زدم .
-وای پریا ! نمی دونی تا تو بیای تو سالن من چی کشیدم .
-چطور مگه ! به زنجیرت کشیده بودن ؟
خندید :
-نه ولی خوب ، خودت که پدر و مادرم رو دیدی ، ما یه خانواده معتقدیم . وقتی اومدیم تو ومامانت رو ، آخ ببخشید زن بابات رو با اون لباس ها و آرایش و موی باز دیدیم ، همه جا خوردیم . پیش خودم مرتب می گفتم ، الانه که تو هم با سر وضع مشابه بیای بعد دیگه بقیه اش رو خودت حدس بزن .
تو اون مدت که انتظار اومدنت رو می کشیدم ، با خودم فکر کردم نکنه تو این مدت تورو خوب نشناختم ، ولی وقتی یاد حجاب و چادرت می افتادم دلم آروم می گرفت .
نمی دونی مامان چطوری هی با چشم و ابرو به شراره اشاره می کرد ، ولی من بی توجه به اونها نشستم و منتظر تو شدم ، چون مطمئن بودم منو روسفید می کنی و به دل مامانم هم می شینی ، خوب نتیجه رضایت بخش بود .
-تو ازکجا می دونی ؟
-از نگاه تحسین برانگیزش . تو متوجه نبودی ولی من می دیدم که چطوری تحسین برانگیز نگاه می کردن .
-ببین من نمی خوام ناامیدت کنم ، ولی دوست دارم بدونی که منم تا چند ماه پیش مثل شراره بودم .
-سر به سرم می ذاری.
سرم رو تکون دادم :
- نه تو حق داری اینا رو بدونی .
-درسته ، ممنون که بهم گفتی ، من همین سادگی و صداقتت رو دوست دارم . در ضمن گذشته تو به من ارتباطی نداره مهم نیست گذشته تو چی بوده ، مهم اینه که تو فهمیدی و متوجه شدی راهی که می ری خطاست .
-درسته و من برای همه تغییرات دلیل دارم که اگه این دلیل نبود شاید ..
بلند شد و پشت به من ایستاد و به نرده های تراس تکیه زد . آه بلندی کشید و گفت :
-حدس می زدم ، ولی مرتب به خودم می گفتم که فقط دارم تصور می کنم ، چون عاشقم حسود شدم و همه رو رقیب خودم می بینم ، رقیبی که می خواد تو رو ازم بگیره .
-آرش ! من ...
-چرا حرفت رو کامل نمی کنی ؟
-واسه همه چی متاسفم .
-اون داییت نیست ! درسته ؟!
جواب ندادم . برگشت رو به روم نشست :
-پرسیدم داییت نیست ، درسته ؟چرا جوابم رو نمی دی ؟
سرم رو تکون دادم و گفتم :
- نه ،اون فقط برادر شراره است .
-حدس می زدم .
به عقب متمایل شد وبه پشتی صندلی تکیه داد :
-حدس می زدم ، از برخورد دیروز و اینکه چطور دیدن تو اون تو پارک برات گرون تموم شد و تمام هوش و حواست رو برد از نگاه های امروزت که چطور فقط روی صورت اون بود و دست اخرم برای صحبت با من از اون اجازه گرفتی .
-من ... متاسفم .
-همین ؟ یعنی فکر می کنی همین جمله کافیه .
-بارها خواستم بهت بگم اشتباه می کنی و من اینجور تو فکر می کنی نیستم و احساسم هم مثل و رنگ احساس تو نیست ، ولی نتوستم .آرش تو برام مثل برادری بودی هیچ وقت نداشتم . با تو ، عمق تنهائیم رو حس نمی کردم .
-خیلی دوستش داری ؟
چشمامو آهسته رو هم گذاشتم ، دو تا قطره اشک سر خورد و افتاد رو گونه هام
-اون چی ؟ اونم دوست داره ؟
سرم رو حرکت دادم :
-نه ، یعنی نمی دونم . مطمئن نیستم .
-ولی من یه چیزی رو خوب مطمئنم
نگاه منتظرم رو به صورتش دوختم :
-هیچ کس ، مثل من نمی تونه دوست داشته باشه .
سرم رو پایین انداختم وآهسته زمزمه کردم :
-متاسفم .
چی می تونستم بگم غیر از این .
-نه ، تو چرا اظهار تاسف می کنی ؟من باید متاسف باشم که تموم این مدت نتوستم ذره ای محبت و علاقه رو تو دلت بکارم . الانم ازت نمی پرسم چرا تموم این مدت با احساسم بازی کردی یا اینکه بخوام التماست کنم که بهم جواب رد ندی ، الانم فقط می خوام بگم عاقلانه تصمیم بگیر و کاری رو بکن که عقل و احساست با هم قبولش دارن . برو دنبال دلت ، ولی عاقلانه .
بعد اهی کشید و گفت :
-خوب ، فکر کنم من اینجا دیگه کاری نداشته باشم .
بلند شدم و با نگرانی پرسیدم :
-می خوای به اونا چی بگی ؟
-تو نگران نباش ، خودم درستش می کنم .
بعد بلند شد روبه روم ایستاد :
-برات از ته دل آرزوی خوشبختی می کنم .
-می تونی منو ببخشی .
- تو کاری نکردی که بخوام ببخشمت . مقصر من بودم که نتونستم تورو به خودم علاقه مند کنم .
آرش اگه اون تو زندگیم نبود ...
-درباره محالات حرف نزن .
-نمی دونم چی بگم .
-همیشه اینو یاد داشته باش زیر این گنبد هفت رنگ یه نفر هست ، که همیشه به یادته و برات آرزوی خوشبختی می کنه .
اینو گفت و رفت طرف در . جلوی درلحظه ای ایستاد بعد برگشت و آهسته گفت :
-اگه یه روزی پشیمون شدی من منتظرم ، واسه همیشه منتظرت می مونم تا برگردی .
من توی نگاهش غمی رو می دیدم که هر لحظه بیشتر اونو توی خودش غرق می کرد .
نیم ساعت بعد خونه از حضورشون خالی شده بود .اونها رفتن تا هفته بعد تماس بگیرن واسه جواب و من مطمئن بودم رفتن اونها برگشتی نداره .
روی مبل نشستم و به ظاهر خودم رو با تلویزیون سرگرم کردم ، ولی ذهنم وهمه حواسم متوجه پدرام بود ، که داشت سارا رو می خوابوند . شراره همین طور که پیش دستی ها رو از روی میز ها جمع می کرد گفت :
-چه خانواده خوبی بودن
پدرام با سر تایید کرد وگفت :
-حق با توئه .
-من مطمئنم که خیلی زود برمی گردن .
-حالا تو از کجا اینقدر مطمئنی ،هنوز که خبری نیست . تو همون جلسه اول که کارو تموم نمی کنن .
شراره بالبخند نگاهش کرد وگفت :
-ندیدی چطور چشمای مامانش داشت دودو می زد ؟ فکر کنم کم کم باید خودمون رو آماده کنیم .
پوزخندی زدم واز جا بلند شدم :
-اِ ، به همین راحتی بریدید و دوختید .
شراره با لبخند نگام کرد و گفت :
-کی بهتر از آرش عزیزم ، به نظر من که از همه لحاظ قابل تایید بود .
-خوب مبارکتون باشه ،به پای هم پیر شید .
پدرام زد زیر خنده ، شراره با خشم نگاش کرد و گفت :
-اینقدر به روش نخند پدرام ، بذار یه کم جدی صحبت کنیم .
بعد رو کرد به من و گفت :
-یعنی می خوای بگی ..
-من چیزی نمی خوام بگم .
-پری مسخره بازی در نیار ، می دونی اگه مسعود بفهمه ..
-بسه دیگه شمام . هی آقا مسعود رو کردید پتک و می زنید تو سر من . اگه مسعود بفهمه ، اگه مسعود بفهمه . مگه اون می خواد شوهر کنه .
-من نمی دونم ، این تو و اینم بابات . اگه جرات داری یه عیب و ایرادی روی این یکی بذار .
-چشم خودم بهشون می گم ، حالا کجاست؟
-کی ؟
-آقا مسعود ؟
-رفت شرکت .
کنترل رو پرت کردم روی مبل :
-هر وقت اومد ، خودم بهش می گم الانم دیگه حوصله شنیدن هیچی رو ندارم ، می رم بخوابم . برگشتم و رفتم طرف پله ها که صداش مانع رفتنم شد .
-پریا !
برگشتم طرفش ، سینی رو از روی میز برداشت و بلند شد :
- تو چیزی بهش نگو ، خودم درستش می کنم.
لبهام با لبخندی از هم باز شد ، ولی زبونم برای تشکر نچرخید !