راک روان گردان_psychedelic rock (اختصاصی پی سی سیتی)

[KHatun]

اگر قرص هایِ روان گردان تویِ دستِ تجربه گراها می چرخید، حتما لال مانی می گرفتند و آن وقت دکارت هم می توانست راحت بگوید من قرصِ روان گردان مصرف می کنم، پس هستم!
من هم به جایِ اینکه خواب نما شوم و همچین چیزی بنویسم تویِ تختم دراز می کشیدم و به این فکر می کردم که چقدر خوب است که می توانی مزه را هم لمس کنی و بو را هم بچشی و حقیقت را درست روبرویت ببینی و…
شاید فقط می خوابیدم. و این بار با اطمینان خوابهایم را باور می کردم. قطره ای از دریایی که از لحظه تولد با ماست.

سبک راکِ روان گردان، سبکی از موسیقیِ راک است که اواسطِ دهه 60 در آمریکا و انگلستان بخشی عمده ای از فرهنگِ موسیقی شد، تلاشی برایِ مطرح کردنِ تجربه ی استفاده از قرص های روان گردان به زبانِ موسیقی. شاید اولین بار بود در تاریخِ موسیقیِ راک که از روش هایِ مدرنِ ضبطِ صدا و هم چنین موسیقی شرقی استفاده می شد.

برخی از ویژگی های این سبک راک:


- گیتار الکترونیک
- افکت هایِ استودیویِ فراوان
- آلات موسیقیِ شرقی مانندِ سه تار و طبل
- کیبورد
- تاکید بر تک نوازی هایِ گاه و بی گاه
- ساختارهای پیچیده آهنگ
- ابزار بدویِ الکترونیکی
- ترانه هایِ سوررئال، فلسفی، وهم گونه و ادبی


با اینکه این سبک تحت تاثیر قرص های روان گردان بود، اما انصاف نیست که تاثیرِ آن را در سایر جنبه های زندگی نادیده بگیریم. از ابتدایِ شکوفایی اش، ابزاری شد بر ایِ ابرازِ خود. هنر بود و بازتابی از ادراکِ ذهنِ ما.اوجِ خودنماییِ خلاقیت و ابتکار. این موسیقی روح را به زمان و مکانی خارج از کنترلِ جسم پرواز می دهد. با گوش دادن به این موسیقی به یک "سفر"ِ کوتاه می رویم. سفری در دنیایِ پر رمز و رازِ ذهن.
راکِ روان گردان بیشتر شبیه به یک تجربه ی عرفانی است. به مردم یاد داد خارج از چهارچوبِ سنتی به موسیقی گوش بدهند و به آن فکر کنند. رشد این سبک همزمان با رشدِ علاقه به عرفان و فرهنگِ شرق بود که بعدها در موسیقی جا پیدا کرد.شاید به این دلیل که هیچ "گناه"ی در موسیقی نیست و اجازه می دهد وجود معنوی خود را پرورش بدهیم. مثلِ یافتنِ خدا بدونِ این که حتی زحمتِ جستجو را به خود بدهیم.
متاسفانه بعد از رواج سبک پاپ از دهه 90 به بعد، سبک راک به سرزندگی و پرشوری گذشته باقی نمانده.دیگر ترانه هایی که بازتابِ " جریانِ سیالِ ذهن" اند و به معنویت و مسائل اجتماعی هم می پردازند، جایگاهِ گذشته را ندارند، درست مانندِ بداهه نوازی.مسلما زوالِ راکِ روان گردان، زوالِ موسیقی است.

منبع : خودم و تجربیات یک هیپی! و ویژگی هاش هم از ویکی پیدیا